Δίχως φόβο κι άγχος να σου σφίγγουν την καρδιά.
Κρεμασμένο το τηλέφωνο στο χέρι. Τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη αλλά κίνηση καμία.
Κανένας μαγικός ήχος να έρθει να φωτίσει τα μαραμένα μάτια.
Δε στέλνει.
Δεν ασχολείται.
Αδιαφορεί.
Ένας αναστεναγμός ξεκινά από βαθιά και βγαίνει στην επιφάνεια.
Πολλά κρύβει τούτη η ανάσα.
Απογοήτευση, παράπονο, απορία.
Όταν έχεις φερθεί καλά σε πονάει να μη στο γυρνάνε πίσω. Δεν το ζητάς, απλά το περιμένεις. Γιατί λες ότι στο δικό σου κεφάλι έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Αλλά απατάσαι και το καταλαβαίνεις.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι όπως τους υπαγορεύει το μέσα τους, ότι ορίζει η ψυχή κι ο χαρακτήρας.
Μην πας να βάλεις κανόνες, δεν μπορούν να υπάρξουν.
Μακάρι να υπήρχε ένα εγχειρίδιο. Κάτι να μπορέσει να δώσει τις απαιτούμενες οδηγίες για το πως πρέπει ο καθένας να φερθεί στην κάθε περίπτωση. Ένα τύπου savoir vivre για σχέσεις.
Αλλά τίποτα και πουθενά.
Ο καθένας φέρεται όπως θέλει και φυσικά μπορεί να πληγώνει όποιον βρεθεί στο διάβα του.
Όπως τώρα πλήγωσαν εσένα. Όπως στο παρελθόν μπορεί να πλήγωσες εσύ κάποιον. Όχι απαραίτητα από πρόθεση. Απλά επειδή συνέβη.
Και τώρα συνέβη.
Αυτό το συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα σου δεν ήταν γραφτό να το μοιραστεί κανείς άλλος.
Το προσπάθησες, κόπιασες, σχεδόν παρακάλεσες.
Αλλά τίποτα.
Άδικα περιμένεις ένα μήνυμα, ένα σημάδι πως σε όλο αυτό δεν είσαι μόνος.
Αλλά είσαι…
Δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις για να σπρώξεις όλο αυτό προς τη μεριά που θέλεις.
Να κάνεις να σε θέλει κι ο άλλος. Να κάνεις να φωτίσει η γαμημένη οθόνη του τηλεφώνου.
Ωθείς όλη σου τη δύναμη της σκέψης προς αυτή την επιθυμία. Αλλά τίποτα δε γίνεται.
Και καλύτερα.
Τα ζορισμένα αισθήματα δεν έγιναν ποτέ αυθεντικά. Δεν άνθισαν, δεν κράτησαν ποτέ. Μόνο έψαχναν πάντα μια δικαιολογία να την κάνουν, αφήνοντας μια μαύρη τρύπα στο χώμα που με το ζόρι φυτεύτηκαν.
Μην το ζορίζεις.
Καλύτερα έτσι κι ας μην το βλέπεις τώρα καθαρά.
Εκεί έξω κάτι υπάρχει για σένα. Κάτι που δε θα το αναγκάσει τίποτα και κανένας να έρθει κοντά σου.
Θα έρθει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Θα έρθει γιατί δε θέλει να κάνει αλλιώς.
Κι όταν θα έρθει, θα μείνει κιόλας.
Δε θα το αναγκάσεις, δε θα το πιέσεις, δε θα το παρακαλέσεις.
Απλά θα έρθει. Και τότε είναι που θα το χαρείς και περισσότερο.
Δίχως φόβο κι άγχος να σου σφίγγουν την καρδιά.
Μόνο αγάπη.
Πάντα αγάπη.
Κανένας μαγικός ήχος να έρθει να φωτίσει τα μαραμένα μάτια.
Δε στέλνει.
Δεν ασχολείται.
Αδιαφορεί.
Ένας αναστεναγμός ξεκινά από βαθιά και βγαίνει στην επιφάνεια.
Πολλά κρύβει τούτη η ανάσα.
Απογοήτευση, παράπονο, απορία.
Όταν έχεις φερθεί καλά σε πονάει να μη στο γυρνάνε πίσω. Δεν το ζητάς, απλά το περιμένεις. Γιατί λες ότι στο δικό σου κεφάλι έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Αλλά απατάσαι και το καταλαβαίνεις.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι όπως τους υπαγορεύει το μέσα τους, ότι ορίζει η ψυχή κι ο χαρακτήρας.
Μην πας να βάλεις κανόνες, δεν μπορούν να υπάρξουν.
Μακάρι να υπήρχε ένα εγχειρίδιο. Κάτι να μπορέσει να δώσει τις απαιτούμενες οδηγίες για το πως πρέπει ο καθένας να φερθεί στην κάθε περίπτωση. Ένα τύπου savoir vivre για σχέσεις.
Αλλά τίποτα και πουθενά.
Ο καθένας φέρεται όπως θέλει και φυσικά μπορεί να πληγώνει όποιον βρεθεί στο διάβα του.
Όπως τώρα πλήγωσαν εσένα. Όπως στο παρελθόν μπορεί να πλήγωσες εσύ κάποιον. Όχι απαραίτητα από πρόθεση. Απλά επειδή συνέβη.
Και τώρα συνέβη.
Αυτό το συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα σου δεν ήταν γραφτό να το μοιραστεί κανείς άλλος.
Το προσπάθησες, κόπιασες, σχεδόν παρακάλεσες.
Αλλά τίποτα.
Άδικα περιμένεις ένα μήνυμα, ένα σημάδι πως σε όλο αυτό δεν είσαι μόνος.
Αλλά είσαι…
Δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις για να σπρώξεις όλο αυτό προς τη μεριά που θέλεις.
Να κάνεις να σε θέλει κι ο άλλος. Να κάνεις να φωτίσει η γαμημένη οθόνη του τηλεφώνου.
Ωθείς όλη σου τη δύναμη της σκέψης προς αυτή την επιθυμία. Αλλά τίποτα δε γίνεται.
Και καλύτερα.
Τα ζορισμένα αισθήματα δεν έγιναν ποτέ αυθεντικά. Δεν άνθισαν, δεν κράτησαν ποτέ. Μόνο έψαχναν πάντα μια δικαιολογία να την κάνουν, αφήνοντας μια μαύρη τρύπα στο χώμα που με το ζόρι φυτεύτηκαν.
Μην το ζορίζεις.
Καλύτερα έτσι κι ας μην το βλέπεις τώρα καθαρά.
Εκεί έξω κάτι υπάρχει για σένα. Κάτι που δε θα το αναγκάσει τίποτα και κανένας να έρθει κοντά σου.
Θα έρθει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Θα έρθει γιατί δε θέλει να κάνει αλλιώς.
Κι όταν θα έρθει, θα μείνει κιόλας.
Δε θα το αναγκάσεις, δε θα το πιέσεις, δε θα το παρακαλέσεις.
Απλά θα έρθει. Και τότε είναι που θα το χαρείς και περισσότερο.
Δίχως φόβο κι άγχος να σου σφίγγουν την καρδιά.
Μόνο αγάπη.
Πάντα αγάπη.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.