Ο χειμώνας θα τα πάρει όλα μακριά, θα δεις

Και τα εύκολα και τα δύσκολα.

Ο χειμώνας θα τα πάρει όλα μακριά, θα δεις. 

Και τους όρκους που δώσαμε και τις κακίες που βγήκαν από μέσα μας.

Και τον πόνο και τις χαρές μας.

Ούτε μια λέξη δεν θα πάρω πίσω, ούτε καλή, ούτε κακή, ούτε ένα “και”, ούτε τελεία.

Όλα χάνονται τώρα. Γλιστράνε μαζί με τα νερά της βροχής, σαν να ήταν σκόνη καλοκαιρινή απ` την καυτή Σαχάρα.

Παρασύρονται στις άκρες των δρόμων και χάνονται μαζί με τα τελευταία φύλλα των δέντρων, εκείνα που κρατήθηκαν κι έφτασαν σαπισμένα μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη. Τώρα δεν αντιστέκονται, είναι έτοιμα να παραδοθούν για αποσύνθεση σε κάποια σκοτεινή και παγωμένη γωνία.

Τα λόγια μας, τα όμορφα και τα άσχημα, οι λέξεις αγάπης που ανταλλάξαμε, τα τρυφερά αγγίγματα, οι ματιές γεμάτες μίσος και θυμό, τα βλέμματα τα βαριεστημένα.

Όλα αποσυντίθενται σιγά σιγά. Κομματάκι κομματάκι, όσα χτίζαμε με τόσο κόπο.

Αλλά το ξέρεις ότι δεν γινόταν αλλιώς. Όλα τα κομμάτια ήταν ήδη σάπια.

Ο χειμώνας θα τα πάρει μαζί του, θα δεις.

Όλα θα τα ξεχάσουμε, ο χειμώνας κάποτε θα τελειώσει. Μαζί κι η στεναχώρια, αν έχει κάποιος από τους δυο μας στεναχώρια δηλαδή. Δεν ξέρω αν μπορείς πια να νοιώσεις. Ή αν απώλεσες αυτή την ικανότητα στους χειμώνες που προηγήθηκαν.

Άλλωστε μικρή σημασία έχει πλέον.

Άλλαξα, άλλαξες. Ευτυχώς.

Θα λυπόμουν πολύ αν δεν μπορούσα να γράψω αυτή τη λέξη σήμερα. “Άλλαξα”.

Μόνο ένα φοβάμαι αυτές τις λίγες σε φως ημέρες. Μήπως με βρει ο ψυχαναγκασμός των Χριστουγέννων. Πρέπει να χαρώ. Κι αν δεν χαρώ; Τι θα συμβεί;

Είναι παράξενο, αλλά ναι. Χαίρομαι!

Πρώτη φορά μετά από χρόνια. Μάλλον σύμπτωση είναι που χαίρομαι και είναι και Χριστούγεννα. Σχεδόν ποτέ δεν χάρηκα Χριστούγεννα.   Νομίζω πως τελικά από παιδί μισούσα τα Χριστούγεννα. Πίστευα ότι κάτι σκάρτο έχω αφού ποτέ δεν μπόρεσα  να τα χαρώ όσο θα “έπρεπε”.

Ο χειμώνας θα τα πάρει όλα μακριά, θα δεις. Ακόμα και τα Χριστούγεννα. Και τα εύκολα και τα δύσκολα. Και τις χαρές μας και τις λύπες. Και τα ζεστά χαμόγελα και τις παγωμένες μας νύχτες. Και τις διστακτικές τις αγκαλιές και τα φιλιά που επαναλαμβάνονταν εντελώς στερεοτυπικά.

Κι αν απέμεινε κάτι από όλα αυτά, ελπίζω να είναι όλα εκείνα που μας δυνάμωσαν μέσα από τους χειμώνες και τα καλοκαίρια μας. Η πρώτη ύλη των σάπιων πλέον φύλλων. Θα τα συνθέσουμε ξανά, κάπου αλλού στο μέλλον, με κάποιους άλλους.

Άλλα φύλλα, άλλοι άνθρωποι, άλλοι έρωτες.

Θα ήθελα να κλείσει ο χειμώνας μας όμορφα. Το πολύ σε ένα μήνα θα ανθίσουν οι πρώτες αμυγδαλιές κι οι μέρες θα έχουν μεγαλώσει αρκετά. 

Ο χειμώνας θα τα πάρει όλα μακριά, θα δεις.

Μαρίνα Δημητρέλη

kissmygrass