Η ελπίδα να κρυφοφτερουγίζει μέσα σου.
«Μα ποιός χτυπάει τόσο νωρίς;» με ρώτησε με κοιμισμένη φωνή. «Κοιμήσου για τα κάλαντα θα ‘ναι» απάντησα εγώ νωχελικά αλλάζοντας πλευρό και πιέζοντας το μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι μου. Το κουδούνι σταμάτησε να χτυπά επίμονα όμως να, την μια και πολύτιμη μέρα της άδειας είχε χαλάσει ο ύπνος μου.
Χριστούγεννα: μια γιορτή σημαντική για κάποιους, απλά μια καθημερινή για άλλους, πονοκέφαλος για τους υπαλλήλους εμπορικών καταστημάτων, στενάχωρη για τους αρρώστους, νοσταλγική για ανθρώπους που έχουν χάσει δικούς τους, χαρούμενη για κάποια παιδιά, εφιάλτης για άλλα…
Χριστούγεννα: για κάποιους μια ευκαιρία για παραπάνω φαγητό, εξόδους με φίλους, ψώνια, για κάποιους άλλους μια ανάγκη να δώσουν και να πάρουν αγάπη, να βοηθήσουν αυτούς που βρίσκονται σε δυσμενή θέση, να περάσουν χρόνο με την οικογένεια…
Ρώτησα τον εαυτό μου τι σημαίνουν τα Χριστούγεννα για μένα, ήταν μια ερώτηση που δεν μπορούσα να απαντήσω μες τη νύστα μου. Σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ και ψαχούλεψα στη βιβλιοθήκη να βρω παλιές φωτογραφίες, να θυμηθώ στιγμιότυπα Χριστουγέννων από τα παιδικά μου χρόνια. Πρώτη και καλύτερη στο Μινιόν, κάθομαι στα γόνατα του Άη Βασίλη και φοράω κοτλέ seventies παντελόνι και μπορντό Μούγιερ μποτάκια με κορδόνια. Θυμάμαι πόσο ξεχωριστή ήταν η μέρα που πηγαίναμε με τη μαμά στα μαγαζιά στο κέντρο. Πολύχρωμα λαμπιόνια, παιχνίδια… το καλύτερο μου όμως οι κυλιόμενες σκάλες στο Μινιόν και στο Λαμπρόπουλο. Ένιωθα σπουδαία να ανεβοκατεβαίνω μ’ αυτές λες και ήταν κάτι μαγικό. Η είδηση πως το Μινιόν κάηκε ήταν ίσως η πιο δυσοίωνη της παιδικής μου ηλικίας, σαν να μάθαινα πως δεν υπάρχει ο παράδεισος και πως ο Άγιος Βασίλης είναι ο μπαμπάς με βαμβάκι κολλημένο για μούσι και μαξιλάρι για κοιλιά.
Στο σπίτι βάζαμε ποδιές και φτιάχναμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Τα δεύτερα ποτέ δεν τα πετυχαίναμε, για κάποιον λόγο έβγαιναν πάντα πολύ σκληρά κι ας ακολουθούσαμε κατά γράμμα τη συνταγή της νονάς μου που τα έφτιαχνε έκτακτα. Το μπλε τετράδιο με την ετικέτα «συνταγές» είχε στις σελίδες του λεκέδες από βούτυρο και ήταν στραπατσαρισμένο. Ψήναμε και κάστανα στη σόμπα πετρελαίου, βάζαμε πάνω και φλούδες μανταρίνι, το καλύτερο αποσμητικό χώρου.
Την παραμονή ξυπνούσαμε σχετικά νωρίς, βάζαμε τα καλά μας και ξεκινούσαμε με τα παιδιά της γειτονιάς για τα κάλαντα. Θυμάμαι πως συχνά χάναμε τα σήμαντρα και μας έδινε η μαμά ένα πιρούνι για να χτυπάμε το τρίγωνο. Τότε όλοι άνοιγαν για τα κάλαντα και ήταν πολύ γενναιόδωροι. Ο μεγαλύτερος από εμάς μάζευε τα λεφτά και το μεσημέρι κάναμε τη μοιρασιά με τους ανάλογους καυγάδες πάντα. Ο μπαμπάς πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του στην Ολυμπιακή και «τα λέγαμε» μαζί με τον ξάδελφο μου τον Σάκη. Εκεί μαζεύαμε πολλά λεφτά, στην μοιρασιά όμως ο Σάκης ως μεγαλύτερος πάντα με έκλεβε. Ήταν του στυλ «ένα εσύ, ένα εγώ» μόνο που εμένα μου έδινε τα ψιλά κι αυτός έπαιρνε τα χοντρά. Μετά στενοχωριόμουν και έκλαιγα αλλά σύντομα το ξεχνούσα.
Το μαρτύριο ήταν όταν η μαμά μας πήγαινε να κοινωνήσουμε. Έπρεπε να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς, να μην πιούμε γάλα και πάντα μου φορούσε λουστρινένια μαύρα παπούτσια που με στένευαν αφόρητα και λευκές ως το γόνατο κάλτσες. Τις μέρες πριν τη θεία κοινωνία η γιαγιά δεν μας άφηνε να πούμε κακιά λέξη του στυλ : «είσαι βλάκας», «μωρέ» και τέτοιου είδους αισχρό υβρεολόγιο.
Το κύριο θέμα των Χριστουγέννων ήταν τι δώρο θα μας φέρει ο Άγιος Βασίλης και μεταξύ μας ήξερα πως είτε ήμουν καλό είτε κακό παιδί θα έπαιρνα το δώρο μου, γιατί κάθε χρόνο έτσι γινόταν. Γράφαμε λοιπόν γράμμα, το κλείναμε και σε φάκελο και περιμέναμε εκείνη τη μαγική νύχτα. Πολλές φορές με τα πιτζαμάκια μας παραμονεύαμε από την μισάνοιχτη πόρτα του σαλονιού πότε θα έρθει ο Άγιος. Θέλαμε να τον πιάσουμε στα πράσα. Αργότερα στο δημοτικό κάποιος στο σχολείο μου σφύριξε πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης κι εγώ ανήμπορη να αντέξω το βάρος αυτής της πληροφορίας μόνη μου, το ξεφούρνισα και στα μικρά μου αδέλφια, που έκλαιγαν για μέρες μετά από την αποκάλυψη αυτή. Η αλήθεια είναι πως όποιο δώρο κι αν μας έφερνε δεν έπαιζε κανένα ρόλο γιατί μετά από λίγα λεπτά ο ένας ήθελε το δώρο του άλλου και άρχιζαν οι καυγάδες και τα κλάματα. Αφού τελείωναν κι αυτά, παρατούσαμε τα παιχνίδια και παίζαμε αυτοσχέδια μόνοι μας.
Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας ήταν ασημένιο με πολύχρωμες γυάλινες λάμπες. Το στολίζαμε όλοι μαζί και βάζαμε βαμβάκι στα κλαδιά για χιόνι. Είχαμε και χάρτινη φάτνη με ζώα που με τα χρόνια είχε σκιστεί και πολλές φορές βάζαμε μέσα και τα playmobil. Κάθε χρόνο έσπαγε και κάποιο στολίδι και το είχαμε για γούρι, το δέντρο δε πάντα ήταν στραβό, δεν ξέρω γιατί…
Μια χρονιά οι γονείς είχαν την τραγική ιδέα να μας δωρίσουν μουσικά όργανα: κιθάρα, μελόντικα και πιανάκι. Πήραμε και μια κατσαρόλα με κουτάλα για ντραμς και μετά ποιος μας έπιανε. Κάναμε συναυλίες όλη μέρα και τραγουδούσαμε δικές μας συνθέσεις ουρλιάζοντας.
Την Πρωτοχρονιά συνήθως μαζευόμασταν σε σπίτια φίλοι, συγγενείς, σπάγαμε το ρόδι για γούρι, σβήναμε τα φώτα και τραγουδούσαμε το «πάει ο παλιός ο χρόνος». Ελάχιστα λεπτά μετά τα φιλιά και τις ευχές οι μεγάλοι στρώνονταν για χαρτί κι εμείς κοιμόμασταν όρθιοι απ’ την κούραση. Το πρωί η μαμά άνοιγε ορθάνοιχτα τις μπαλκονόπορτες για να φύγει η τσιγαρίλα και για πρωινό τρώγαμε βασιλόπιτα παπαριασμένη σε ζεστό γάλα. Α επίσης το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο τραπέζι στάνταρ γινόταν κάποιος ψιλοκαυγάς, αργότερα μεγαλώνοντας όλοι οι φίλοι μου έλεγαν το ίδιο, πως τις γιορτινές μέρες είναι απαραίτητοι οι καυγάδες σε Χριστουγεννιάτικο κλίμα.
Μετά από αυτό το trip down the memory lane επανήλθα στην πραγματικότητα. Κοίταξα το δέντρο μας: δύο μέτρα από τα jumbo. Καθόλου στραβό ή κιτς και χωρίς φάτνη. Με ταιριαστές μίνιμαλ μπάλες στολισμένες συμμετρικά. Κάθισα και έγραψα τι σημαίνουν τελικά τα Χριστούγεννα για μένα…
Χριστούγεννα είναι η ζεστασιά που σου κοκκινίζει τα μάγουλα όταν σκαλίζεις το τζάκι να πλημμυρίζει την καρδιά σου. Η ελπίδα να κρυφοφτερουγίζει μέσα σου. Η ικανοποίηση που νιώθεις τα βράδια πριν κοιμηθείς όταν ξέρεις πως τη μέρα που πέρασε έχεις κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσες για σένα και τους γύρω σου. Όλα αυτά πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη, ροδόνερο και μπόλικη χρυσόσκονη, έτσι για το εορταστικό της υπόθεσης… Πήγα κι έφερα το κουτάκι με τα ψιλά να είμαι έτοιμη σε περίπτωση που το κουδούνι χτυπήσει ξανά…
Eleni Q
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.