Ερωτεύτηκα έναν… κομήτη

Και εκεί που καλπάζεις κι εσύ και η φαντασία σου...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι όμορφοι, έξυπνοι, λαμπεροί.

Φαινομενικά, τα έχουν όλα και κυρίως, καλή διάθεση.

Εμφανίζονται σαν κομήτης στη ζωή σου και εκεί που κοντεύεις να βγάλεις αράχνες από τη μοναξιά που τρώει τα σωθικά σου, τσουπ!

Κάνουν θριαμβευτική είσοδο στη ζωή σου, φορώντας εκείνο το υπέροχο χαμόγελο που δεν χωρεί αμφιβολία και αμφισβήτηση.

Δείχνουν τόσο ενδιαφέρον για σένα, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, ποιος καλός Θεός σε θυμήθηκε μετά από τόσα δεινά στη ζωή σου.

Βλέπεις, όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους μοιραία ανασύρεις μνήμες από το παρελθόν, συνήθως προσωποποιημένες. Θυμάσαι τον Γιώργο που δεν κατάλαβε ποτέ ποια ήσουν, τον Γιάννη που προτίμησε μιαν άλλη γιατί φοβήθηκε (λέει) την έντονη προσωπικότητά σου και πως θα τον παρατήσεις, τον Αντώνη που τον πτόησε η απόσταση, τον Μιχάλη που αποδείχτηκε πιο λίγος από τους λίγους και πάει λέγοντας. Εντάξει, για μια λίστα με αναμνήσεις ζούμε όλοι.

Όπως έλεγα λοιπόν, οι άνθρωποι κομήτες φαίνονται ιδανικοί.

Εμφανίζονται στον μοναχικό ουρανό σου και τον φωτίζουν.

Νοιάζονται για όλα όσα είναι σημαντικά για σένα: για τη δουλειά σου, τους φίλους σου, την υγεία σου, το αν κοιμήθηκες καλά το προηγούμενο βράδυ ή αν το στρώμα κάνει λακούβα και πιάστηκες, ενδιαφέρονται να μάθουν ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό, ποιο είδος μουσικής σου αρέσει, αν προτιμάς το Μέγαρο Μουσικής από το μπαράκι στην επόμενη γωνία και πολλά άλλα.

Και εσύ, με την καμένη γούνα, που έχεις κακοπάθει, που έχεις διαλυθεί ψυχολογικά και έχεις χάσει κάθε ελπίδα, αρχίζεις ξαφνικά να ονειρεύεσαι πάλι και να σκέφτεσαι πως ο παραμυθάς με το ωραίο τέλος ίσως και να το είχε δει σωστά το όνειρο τελικά και να μην έγραφε βλακείες (εντάξει, άλλη λέξη ήθελα να χρησιμοποιήσω αλλά θυμήθηκα ότι η μάνα μου με μεγάλωσε λέγοντάς μου πως δεν πρέπει να βρίζω).

Στο μεταξύ, χτυπάνε μέσα σου προειδοποιητικά καμπανάκια γιατί το ένστικτο δεν λαθεύει ποτέ και αρχίζεις να θυμάσαι κάτι ωραία αποφθέγματα, σαν αυτό της Αλκυόνης Παπαδάκη που σου λένε μάγκα μου, μη βιαστείς να κάνεις όνειρα, μόνο καφέ, αλλά χαμπάρι εσύ!

Βγαίνεις και ξαναβγαίνεις με τον άνθρωπο κομήτη και ολοένα και οργιάζει το παραμύθι μέσα σου γιατί σκέφτεσαι πως ναι, υπάρχει Δικαιοσύνη, ρε φίλε και ο καλός Θεός αποφάσισε επιτέλους να σου στείλει έναν άνθρωπο της προκοπής στη ζωή σου.

Και εκεί που καλπάζεις κι εσύ και η φαντασία σου, ο άνθρωπος κομήτης εξαφανίζεται.

Έτσι απλά, χωρίς φανφάρες.

Χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό.

Καμιά φορά, στήνει και μεγάλα παραμύθια, που όλα φυσικά είναι στηριγμένα σε βάσεις τέτοιες ώστε να μην τον αμφισβητήσεις και φανεί ο μαλάκας της υπόθεσης.

Ως γνωστόν, για ένα κούτελο ζούμε.

(Εξωτερικά) καθαρό.

Και είναι η σειρά σου τώρα να μείνεις μαλάκας, γιατί πασχίζεις να ανακαλύψεις τι σε ‘χτύπησε’.

Η δική σου ανοησία που πίστεψες για άλλη μια φορά και ματαιώθηκες ή η βλακεία ενός άλλου που δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει και είπε να απασχοληθεί μαζί σου; Έτσι, να περάσει η ώρα του.

Το θέμα παραμένει πάντως.

Πάλι εσύ θα πρέπει να μαζέψεις συντρίμμια και αυτή τη φορά ίσως, ακόμα περισσότερα γιατί τώρα κουβαλάς μαζί σου τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Μιχάλη, τον Αντώνη, τη λοιπή λίστα και έναν ακόμα.

Θες να πέσεις στο πάτωμα, να κλάψεις με λυγμούς, να ξεσπάσεις, να μιλήσεις για την άδικη την κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει,  ενώ η Drama Queen μέσα σου οργιάζει.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Δεν μπορεί, κάποια μέρα θα έρθει εκείνος ο άνθρωπος ο σωστός στη ζωή σου και αυτή τη φορά, θα τον αναγνωρίσεις πραγματικά γιατί όταν είσαι κοντά του θα είσαι αληθινά ο εαυτός σου.

Χωρίς φτιασίδια.

Νατάσα Γκουτζικίδου

kissmygrass