Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι…

0

Πάντα θα λείπει ένα κομμάτι.

Είσαι ξαπλωμένος ανάσκελα, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και το κοιτάς.
Χαλί η Πανσέληνος της Χαρούλας. Αξία ανεκτίμητη και διαχρονική. Άλλωστε δε θα βγει ποτέ κανένα τραγούδι που να υμνήσει το φεγγάρι όσο αυτό. Με κάθε του νότα, κάθε του στίχο.
Χαζεύεις πλανεμένος την ασημιά του στρογγυλάδα, σε όλο της το μεγαλείο.
Πανσέληνος.
Με τη Γη να καθρεφτίζεται στις σκιές του. Κόσμημα ασημένιο να το περάσεις στο λαιμό.
Είναι εκεί, σου γνέφει και σε παρακινεί. Να το θαυμάσεις, να το ταξιδέψεις, να ερωτευτείς. Πόσο μακριά είναι κι όμως πόσο κοντά σου το νιώθεις. Ακουμπάς στα χέρια σου τα δεσμά που σου απλώνει. Κάθε φορά σε δένει πισθάγκωνα.
Κάθε βλέμμα κι ένα ταξίδι. Στο σύμπαν του. Όπου όλα γίνονται αυτόματα φωτεινά.
Ερωτευμένος ή όχι, δεν έχει σημασία. Αυτή είναι η μαγεία του φεγγαριού.
Δε διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες.
 Ερωτευμένος; Σε κρατώ, αλλιώς μη με κοιτάς δεν είμαι για σένα.  Αναγνωρίζει μέσα σου την ανάγκη να μοιραστείς όσα κουβαλάς.
Με κάποιον που ήδη υπάρχει;
Με κάποιον που δε γνώρισες ακόμη; Αδιαφορεί.
Του αρκεί να μπορείς να ερωτεύεσαι. Να θέλεις να το κάνεις. Κι αν το ξεχνάς καμιά φορά, πηγμένος στην καθημερινότητας τη θαμπάδα, έρχεται αυτό συχνά πυκνά να σε θυμίσει.
Να σου θυμίσει πως ο άνθρωπος δε γεννήθηκε για να είναι μόνος.
Δε γεννήθηκε για να είναι εγωιστής .
Πλάστηκε για να μοιράζεται. Την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό, το είναι του ολάκερο. Και πάνω από όλα, να μοιράζεται το φεγγάρι.
Να το κοιτά κι εκείνο να παίρνει ανθρώπινη μορφή.
Του πόθου, της αναμονής, της ελπίδας, της ικανοποίησης. Ποικίλλει. Άλλωστε ο κάθε ένας από μας είναι διαφορετικός.
Άλλος στο φεγγάρι βλέπει ζώδια. Άλλος το χάσιμο μιας καλής ψαριάς μεσοπέλαγα.
Εσύ που μετριέσαι στους ευαίσθητους της Γης, στο φεγγάρι βλέπεις έναν προορισμό. Μακρινό κι άπιαστο θα πει κανείς. Ας πει.
Εσύ τα ραντεβού σου τα κλείνεις στην πίσω, την αθέατη μεριά της Σελήνης. Μακριά από τα δύσπιστα κι αδιάκριτα βλέμματα. Εκεί που λιγώνει το κορμί και βαθαίνουν οι αγκαλιές. Εκεί που τα όνειρα δε δείχνουν μακρινά κι η ψυχή αλαφραίνει από την έλλειψη βαρύτητας. Εκεί που ούτε τα επικριτικά βλέμματα φτάνουν, ούτε η κριτική τους.
Πόσα χάνουμε οι άνθρωποι, μένοντας στο τι θα πουν οι άλλοι.
Ναι φίλε, εσύ ταξιδεύεις στο Φεγγάρι. Είναι το ονειρόσπιτό σου. Η φωλιά του έρωτά σου. Αλλοτινού και μέλλοντος. Και να μην το αλλάξεις. Σε πείσμα των καιρών που στον ουρανό βλέπουν ψεκασμούς κι αιθαλομίχλες. Μετρούν λεφτά κι όχι αστέρια.
Βλέπουν τη Σελήνη και σκέφτονται οικόπεδα.
Εσύ να μείνεις ως έχεις, τρυφερός αναζητητής του ουτοπικού.
Επίμονος διεκδικητής στιγμών.
Να μείνεις ο άνθρωπος εκείνος που δε φοβηθεί να τον πουν άκαιρα τρυφερό, παράδοξα ρομαντικό και φεγγαρογητεμένο.
Κι άσε τους άλλους να νομίζουν πως σε πείραξε η Πανσέληνος. Εσύ μόνο κι οι άλλοι που είναι σαν εσένα, θα ξέρουν την αλήθεια.
Πως μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, δε θα υπάρχει  Πανσέληνος. Πάντα θα λείπει ένα κομμάτι. Το φιλί αυτού που περιμένεις

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top