Δε θα ακούσεις ηθικές, συμβουλές και πρέπει.
Αρκετά.
Ξυπνάς ένα πρωί με το «αρκετά» στο μυαλό. Με την πικρή γεύση του «φτάνει» στο στόμα. Το μαξιλάρι σου, παραγεμισμένο με υποχωρήσεις, δε στηρίζει πια το κεφάλι σου. Το πάπλωμά σου, ρακένδυτο πια από τις άπειρες εκπτώσεις στα θέλω σου, δε σε ζεσταίνει. Κρυώνεις, ζαλίζεσαι, πνίγεσαι. Και λες «αρκετά». Φτάνει. Η μέρα που ξημερώνει είναι επιτέλους η μέρα που θα κλείσεις την πόρτα σου σε όσους σε εκμεταλλεύτηκαν και θα ανοίξεις την καρδιά σου για να αγαπήσεις πλέον πραγματικά τον εαυτό σου.
Αυτό είναι το πρωινό που θα βγεις και θα διπλοκλειδώσεις πίσω σου. Το σπίτι σου θα είναι κλειστό πια για τους πολλούς και τους λίγους. Θα ανοίγει μόνο για τους εκλεκτούς.
Τώρα το αποφάσισες. Θα επιλέγεις πια προσεκτικά. Θα ακούς την καρδιά σου και δε θα τη σφίγγεις άλλο να υπομένει. Δε θα δαγκώνεις πια νευρικά τα χείλη σου από εγκράτεια και ανοχή. Από αυτό το πρωινό όλα αλλάζουν. Πίσω, στο κρεβάτι σου άφησες πάνω στα σεντόνια την τελευταία σταγόνα υπομονής. Ξύπνησες και το πήρες πια αλλιώς. Αρκετά. Πολλά. Πάρα πολλά. Φτάνει. Φτάνουν όλα και περισσεύουν. Τώρα ακούς, μιλάς, διαλέγεις, αγαπάς – πάνω από όλα εσένα. Συγκαταβατικός ναι. Συμπονετικός ναι. Θύμα όμως όχι. Αυτό σου φωνάζει το «αρκετά» σου.
Σκέφτεσαι, απαντάς, μιλάς, φωνάζεις, βρίζεις και επιτέλους νιώθεις καλά. Ξεστομίζεις όσα σκεφτόσουν και μάζευες. Τα λες κι επιτέλους δείχνεις τη δύναμή σου, πρώτα στον εαυτό σου. Την τρομερή αυτή ορμή σου να πεις «αρκετά» τώρα την ανακαλύπτεις και είναι τεράστια. Την παρατηρείς κι εκπλήσσεσαι. Όρια επιτέλους βάζεις, κι ας άργησες. Δοκιμαζόσουν καιρό και τώρα είσαι έτοιμος. Πόσα έδωσες και πόσα πήρες βάζεις κάτω και μετράς. Όσα άντεξες και όσα χάρισες αναλογίζεσαι, αλλά τίποτα δε μετανιώνεις. Όλα έπρεπε να γίνουν έτσι ακριβώς για να μάθεις. Για να μην την ξαναπάθεις.
Και επιτέλους είναι όλα πιο ξεκάθαρα. Γιατί ξεπέρασες τα όριά σου και τώρα τα βάζεις κάτω από την αρχή. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στους φίλους, στους έρωτες. Γιατί αυτό το πρωινό ξύπνησες αλλιώς. Αυτό το πρωινό ξύπνησες επιτέλους σωστά. Δε σε νοιάζει πια ποιον θα συναντήσεις έξω. Σήμερα δε θα ψάξεις κανέναν πέρα από τον εαυτό σου. Δε θα περιμένεις να ακούσεις τίποτα από κανέναν, πέρα από τα δικά σου λόγια. Δε θα ακούσεις ηθικές, συμβουλές και πρέπει. Τη δική σου φωνή μες το κεφάλι σου θες να ακούς πια. Να σου μιλά και να σου λέει αλήθειες, να σου φωνάζει ανάγκες.
Σήμερα θα πεις ένα μεγάλο άντε γαμήσου και θα τελειώσεις.
Η’ μάλλον θα αρχίσεις… Γιατί «αρκετά».
Ξυπνάς ένα πρωί με το «αρκετά» στο μυαλό. Με την πικρή γεύση του «φτάνει» στο στόμα. Το μαξιλάρι σου, παραγεμισμένο με υποχωρήσεις, δε στηρίζει πια το κεφάλι σου. Το πάπλωμά σου, ρακένδυτο πια από τις άπειρες εκπτώσεις στα θέλω σου, δε σε ζεσταίνει. Κρυώνεις, ζαλίζεσαι, πνίγεσαι. Και λες «αρκετά». Φτάνει. Η μέρα που ξημερώνει είναι επιτέλους η μέρα που θα κλείσεις την πόρτα σου σε όσους σε εκμεταλλεύτηκαν και θα ανοίξεις την καρδιά σου για να αγαπήσεις πλέον πραγματικά τον εαυτό σου.
Αυτό είναι το πρωινό που θα βγεις και θα διπλοκλειδώσεις πίσω σου. Το σπίτι σου θα είναι κλειστό πια για τους πολλούς και τους λίγους. Θα ανοίγει μόνο για τους εκλεκτούς.
Τώρα το αποφάσισες. Θα επιλέγεις πια προσεκτικά. Θα ακούς την καρδιά σου και δε θα τη σφίγγεις άλλο να υπομένει. Δε θα δαγκώνεις πια νευρικά τα χείλη σου από εγκράτεια και ανοχή. Από αυτό το πρωινό όλα αλλάζουν. Πίσω, στο κρεβάτι σου άφησες πάνω στα σεντόνια την τελευταία σταγόνα υπομονής. Ξύπνησες και το πήρες πια αλλιώς. Αρκετά. Πολλά. Πάρα πολλά. Φτάνει. Φτάνουν όλα και περισσεύουν. Τώρα ακούς, μιλάς, διαλέγεις, αγαπάς – πάνω από όλα εσένα. Συγκαταβατικός ναι. Συμπονετικός ναι. Θύμα όμως όχι. Αυτό σου φωνάζει το «αρκετά» σου.
Σκέφτεσαι, απαντάς, μιλάς, φωνάζεις, βρίζεις και επιτέλους νιώθεις καλά. Ξεστομίζεις όσα σκεφτόσουν και μάζευες. Τα λες κι επιτέλους δείχνεις τη δύναμή σου, πρώτα στον εαυτό σου. Την τρομερή αυτή ορμή σου να πεις «αρκετά» τώρα την ανακαλύπτεις και είναι τεράστια. Την παρατηρείς κι εκπλήσσεσαι. Όρια επιτέλους βάζεις, κι ας άργησες. Δοκιμαζόσουν καιρό και τώρα είσαι έτοιμος. Πόσα έδωσες και πόσα πήρες βάζεις κάτω και μετράς. Όσα άντεξες και όσα χάρισες αναλογίζεσαι, αλλά τίποτα δε μετανιώνεις. Όλα έπρεπε να γίνουν έτσι ακριβώς για να μάθεις. Για να μην την ξαναπάθεις.
Και επιτέλους είναι όλα πιο ξεκάθαρα. Γιατί ξεπέρασες τα όριά σου και τώρα τα βάζεις κάτω από την αρχή. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στους φίλους, στους έρωτες. Γιατί αυτό το πρωινό ξύπνησες αλλιώς. Αυτό το πρωινό ξύπνησες επιτέλους σωστά. Δε σε νοιάζει πια ποιον θα συναντήσεις έξω. Σήμερα δε θα ψάξεις κανέναν πέρα από τον εαυτό σου. Δε θα περιμένεις να ακούσεις τίποτα από κανέναν, πέρα από τα δικά σου λόγια. Δε θα ακούσεις ηθικές, συμβουλές και πρέπει. Τη δική σου φωνή μες το κεφάλι σου θες να ακούς πια. Να σου μιλά και να σου λέει αλήθειες, να σου φωνάζει ανάγκες.
Σήμερα θα πεις ένα μεγάλο άντε γαμήσου και θα τελειώσεις.
Η’ μάλλον θα αρχίσεις… Γιατί «αρκετά».
Της Ελένης Ομήρου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.