Και θυμώνω με τον εαυτό μου. Και ταυτόχρονα πεισμώνω.
Νιώθω να πλέω μεσοπέλαγα σε μια θάλασσα, μαύρη, δίχως κουπί, δίχως βοήθεια από κανέναν, να φωνάζω και να μην με ακούει κανείς, να με κυριεύει το άγχος και ο φόβος πώς θα πεθάνω, μόνη και πώς δεν θα ξαναδώ το φώς του ήλιου ποτέ ξανά.
Από μικρή έμαθα να στηρίζομαι στις πλάτες των άλλων και να που τώρα το καράβι βυθίστηκε κι εγώ έμεινα μόνη να φοβάμαι.
Νιώθω την απελπισία να με κυριεύει.
Άραγε θα καταφέρω να σωθώ; Θα αντικρύσω ξανά τη στεριά;
Δεν θα το μάθω ποτέ αν δεν προσπαθήσω να πλεύσω μόνη μου αυτή τη βαρκούλα που δεν έχει κουπιά και μπάζει νερά.
Που την φυσάνε οι άνεμοι και την πυρπολούν.
Πρέπει να προσπαθήσω, να ελπίσω και να νικήσω την φοβία του αγνώστου.
Να αναπτερωθεί το ηθικό μου και να βγω στη στεριά.
Να χτίσω ξανά το απόρθητο κάστρο μου κι αυτή τη φορά με τα δικά μου φτερά να βγω νικητής.
Να θαυμάσω από τα τείχη τη νίκη μου και να δω θριαμβευτικά τον φόβο που θα έχει ξεγυμνωθεί μπροστά στα μάτια μου .
Που από την ντροπή του θα τρέξει μακριά.
Γιατί η ελπίδα μου για ένα καλύτερο μέλλον θα με έχει βγάλει νικητή και θα μου έχει δώσει τη δύναμη να παλέψω για τα όνειρά μου και τα ιδανικά μου.
Βαρέθηκα να νοιώθω καθημερινά την ψυχή μου σαν βαλσαμωμένη.
Σε ένα σώμα που δεν ανταποκρίνεται πλέον σε καμία από τις πραγματικές μου επιθυμίες και να αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί το σώμα μου να μην υπακούει σε αυτά που του φωνάζει η καρδιά του;
Τι είναι αυτό που με κάνει να μην κυνηγώ τα όνειρά μου;
Τα θέλω μου;
Είναι ο φόβος. Ο μεγαλύτερος δυνάστης των πάντων.
Εκείνος είναι που με κάνει να διστάζω να προχωρήσω μπροστά και να πάρω την ζωή στα χέρια μου. Να της δοθώ ολοκληρωτικά.
Είναι αυτό το συναίσθημα που αν βολευτεί και ριζώσει στην ψυχή, γίνεται ο βασιλιάς που ελέγχει τα πάντα. Δεν είναι κακό να υπάρχει σαν συναίσθημα, όμως, μέσα σε λογικά πλαίσια. Για να μας προστατεύει από πραγματικούς κινδύνους και καταστάσεις και όχι από φανταστικούς.
Δεν πρέπει να αφήνουμε τον φόβο να γίνεται η φοβία που θα δυσκολεύει την καθημερινότητα μας.
Δεν πρέπει να αφήσουμε το φόβο να χτίσει το τείχος του μπροστά από την πόρτα της ζωής μας. Γιατί αν συμβεί αυτό τότε δεν θα μπορέσουμε να έχουμε μία φυσιολογική ζωή. Το άγχος θα μας κυριεύει πάντα.
Κι είναι άσχημο πράγμα ο φόβος. Μας κάνει να πηγαίνουμε πίσω και όχι μπροστά.
Κι εμείς, επιτέλους, πρέπει να βαδίσουμε μπροστά.
Να αρπάξουμε την ευκαιρία. Κι ας πονέσουμε, ας πληγωθούμε, ας ματώσουμε, φτάνει να σηκώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε τα θέλω μας.
Τα όνειρά μας!
Φόβε, δυνάστη των πάντων, μετρώ πόσες ευκαιρίες έχω χάσει εξαιτίας σου.
Και θυμώνω με τον εαυτό μου. Και ταυτόχρονα πεισμώνω.
Χίλιες φορές το άγνωστο που με περιμένει στην επόμενη γωνία παρά εσύ.
Γι’αυτό θα σε αφοπλίσω και θα απολαύσω τη ζωή που με περιμένει χωρίς εσένα.
Φόβε, δυνάστη των πάντων, εγώ θα σε νικήσω! Περίμενε το!
Από μικρή έμαθα να στηρίζομαι στις πλάτες των άλλων και να που τώρα το καράβι βυθίστηκε κι εγώ έμεινα μόνη να φοβάμαι.
Νιώθω την απελπισία να με κυριεύει.
Άραγε θα καταφέρω να σωθώ; Θα αντικρύσω ξανά τη στεριά;
Δεν θα το μάθω ποτέ αν δεν προσπαθήσω να πλεύσω μόνη μου αυτή τη βαρκούλα που δεν έχει κουπιά και μπάζει νερά.
Που την φυσάνε οι άνεμοι και την πυρπολούν.
Πρέπει να προσπαθήσω, να ελπίσω και να νικήσω την φοβία του αγνώστου.
Να αναπτερωθεί το ηθικό μου και να βγω στη στεριά.
Να χτίσω ξανά το απόρθητο κάστρο μου κι αυτή τη φορά με τα δικά μου φτερά να βγω νικητής.
Να θαυμάσω από τα τείχη τη νίκη μου και να δω θριαμβευτικά τον φόβο που θα έχει ξεγυμνωθεί μπροστά στα μάτια μου .
Που από την ντροπή του θα τρέξει μακριά.
Γιατί η ελπίδα μου για ένα καλύτερο μέλλον θα με έχει βγάλει νικητή και θα μου έχει δώσει τη δύναμη να παλέψω για τα όνειρά μου και τα ιδανικά μου.
Βαρέθηκα να νοιώθω καθημερινά την ψυχή μου σαν βαλσαμωμένη.
Σε ένα σώμα που δεν ανταποκρίνεται πλέον σε καμία από τις πραγματικές μου επιθυμίες και να αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί το σώμα μου να μην υπακούει σε αυτά που του φωνάζει η καρδιά του;
Τι είναι αυτό που με κάνει να μην κυνηγώ τα όνειρά μου;
Τα θέλω μου;
Είναι ο φόβος. Ο μεγαλύτερος δυνάστης των πάντων.
Εκείνος είναι που με κάνει να διστάζω να προχωρήσω μπροστά και να πάρω την ζωή στα χέρια μου. Να της δοθώ ολοκληρωτικά.
Είναι αυτό το συναίσθημα που αν βολευτεί και ριζώσει στην ψυχή, γίνεται ο βασιλιάς που ελέγχει τα πάντα. Δεν είναι κακό να υπάρχει σαν συναίσθημα, όμως, μέσα σε λογικά πλαίσια. Για να μας προστατεύει από πραγματικούς κινδύνους και καταστάσεις και όχι από φανταστικούς.
Δεν πρέπει να αφήνουμε τον φόβο να γίνεται η φοβία που θα δυσκολεύει την καθημερινότητα μας.
Δεν πρέπει να αφήσουμε το φόβο να χτίσει το τείχος του μπροστά από την πόρτα της ζωής μας. Γιατί αν συμβεί αυτό τότε δεν θα μπορέσουμε να έχουμε μία φυσιολογική ζωή. Το άγχος θα μας κυριεύει πάντα.
Κι είναι άσχημο πράγμα ο φόβος. Μας κάνει να πηγαίνουμε πίσω και όχι μπροστά.
Κι εμείς, επιτέλους, πρέπει να βαδίσουμε μπροστά.
Να αρπάξουμε την ευκαιρία. Κι ας πονέσουμε, ας πληγωθούμε, ας ματώσουμε, φτάνει να σηκώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε τα θέλω μας.
Τα όνειρά μας!
Φόβε, δυνάστη των πάντων, μετρώ πόσες ευκαιρίες έχω χάσει εξαιτίας σου.
Και θυμώνω με τον εαυτό μου. Και ταυτόχρονα πεισμώνω.
Χίλιες φορές το άγνωστο που με περιμένει στην επόμενη γωνία παρά εσύ.
Γι’αυτό θα σε αφοπλίσω και θα απολαύσω τη ζωή που με περιμένει χωρίς εσένα.
Φόβε, δυνάστη των πάντων, εγώ θα σε νικήσω! Περίμενε το!
Της Φλώρας Σπανού
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.