Μη γίνεις αδιέξοδο για το παιδί σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν να γίνουν γονείς. Όχι γιατί δεν μπορούν. Μα γιατί απλά δεν κάνουν.
Ναι, πώς να το κάνουμε, όσο κι αν λαχταρά κανείς να κρατήσει στην αγκαλιά του ένα μωρό, δε σημαίνει ότι είναι άξιος κιόλας.
Τελευταία ζω από πολύ κοντά μια τέτοια ακριβώς κατάσταση.
Με γονείς που δεν κάνουν για γονείς.
Με γονείς που κακοποιούν ψυχολογικά, που ψαλιδίζουν τα φτερά ενός παιδιού. Ενός αθώου παιδιού που το μόνο στο οποίο έφταιξε ήταν στο ότι έμελλε να τους έχει γονείς. Του κλήρωσε αυτοί να γίνουν η οικογένειά του. Ψώνισε κοινώς από κούπες, που λένε και στο χωριό μου.
Κι εδώ έρχεται το καίριο ερώτημα. Πώς στα κομμάτια μεγαλώνεις ένα παιδί; Αρκεί η αγάπη;
Όχι φίλε μου, δεν αρκεί. Γιατί στο βωμό της γονεϊκής αγάπης γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο κόσμος προχωράει. Δεν μπορούν οι γονείς να κρατούν πίσω το παιδί, όσο πίσω κι αν είναι οι ίδιοι. Δεν εγκλωβίζεις το παιδί στο σπίτι για να το “σώσεις”.
Δεν το περιθωριοποιείς. Δεν το κακομεταχειρίζεσαι όταν ο έξω κόσμος το επηρεάζει και θέλει να έχει φίλους, να πηγαίνει βόλτες, να ζει. Απλά το διδάσκεις. Του δείχνεις τι πρέπει να προσέξει, του μαθαίνεις τα σωστά και τα λάθος.
Του δίνεις τα εφόδια και το βγάζεις στη ζωή.
Δεν το κρύβεις από αυτή.
Δεν το αφήνεις να ζει πίσω από τον κόσμο. Γιατί σε αυτή την περίπτωση ο κόσμος δε θα το δεχτεί ποτέ για “δικό του”. Θα το πετάξει σαν ξένο σώμα, θα το πληγώσει. Κι εσύ δε θα είσαι πάντα εκεί να το προστατεύεις όπως λες…
Ένα παιδί θέλει αγάπη αλλά και μυαλά ανοιχτά. Θέλει να σφυγμομετρείς τις ανάγκες του και να προσαρμόζεσαι στην πραγματικότητα του κόσμου του. Του δικού του κόσμου, του σήμερα, του τώρα. Όχι του δικού σου, του πίσω, του όχι πια…
Ξύπνα γονιέ. Ξύπνα γιατί όσο το πιέζεις, όσο το αναγκάζεις να ζει πίσω από τον κόσμο με ψυχολογική βία και περιορισμό, το χάνεις.
Το χάνεις το παιδί σου. Το κάνεις εχθρό. Το ωθείς να αναζητήσει αλλού αποκούμπι. Κι άπαξ και χάσεις τον έλεγχο, το σωστό έλεγχο κι όχι αυτόν που παράλογα απαιτείς, δεν ξέρεις ποιος και πως θα βρεθεί να σταθεί δίπλα του. Τα μεγαλύτερα λάθη έγιναν σε αδιέξοδες καταστάσεις. Μη γίνεις αδιέξοδο για το παιδί σου. Μην το αναγκάσεις σε λάθη για να ξεφύγει από τους παραλογισμούς σου.
Το αγαπάς. Μην προτάσσεις αυτή την αγάπη για να το καταδυναστεύσεις. Ελευθέρωσέ το και πρόσφερέ του έτσι τη βαθύτερη, την πιο ώριμη προστασία. Κάνε το να σε δει σύμμαχο κι όχι εχθρό. Μάθε του να ζει στον κόσμο και θύμισέ του ότι πάντα θα είσαι εκεί. Γίνε σωστός και κέρδισε το παιδί σου.
Αλλιώς θα είσαι απλά ένας βιολογικός γονιός και τίποτα άλλο.
Κι αυτό δεν το θέλεις. Με τίποτα δεν το θέλεις…
Ναι, πώς να το κάνουμε, όσο κι αν λαχταρά κανείς να κρατήσει στην αγκαλιά του ένα μωρό, δε σημαίνει ότι είναι άξιος κιόλας.
Τελευταία ζω από πολύ κοντά μια τέτοια ακριβώς κατάσταση.
Με γονείς που δεν κάνουν για γονείς.
Με γονείς που κακοποιούν ψυχολογικά, που ψαλιδίζουν τα φτερά ενός παιδιού. Ενός αθώου παιδιού που το μόνο στο οποίο έφταιξε ήταν στο ότι έμελλε να τους έχει γονείς. Του κλήρωσε αυτοί να γίνουν η οικογένειά του. Ψώνισε κοινώς από κούπες, που λένε και στο χωριό μου.
Κι εδώ έρχεται το καίριο ερώτημα. Πώς στα κομμάτια μεγαλώνεις ένα παιδί; Αρκεί η αγάπη;
Όχι φίλε μου, δεν αρκεί. Γιατί στο βωμό της γονεϊκής αγάπης γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο κόσμος προχωράει. Δεν μπορούν οι γονείς να κρατούν πίσω το παιδί, όσο πίσω κι αν είναι οι ίδιοι. Δεν εγκλωβίζεις το παιδί στο σπίτι για να το “σώσεις”.
Δεν το περιθωριοποιείς. Δεν το κακομεταχειρίζεσαι όταν ο έξω κόσμος το επηρεάζει και θέλει να έχει φίλους, να πηγαίνει βόλτες, να ζει. Απλά το διδάσκεις. Του δείχνεις τι πρέπει να προσέξει, του μαθαίνεις τα σωστά και τα λάθος.
Του δίνεις τα εφόδια και το βγάζεις στη ζωή.
Δεν το κρύβεις από αυτή.
Δεν το αφήνεις να ζει πίσω από τον κόσμο. Γιατί σε αυτή την περίπτωση ο κόσμος δε θα το δεχτεί ποτέ για “δικό του”. Θα το πετάξει σαν ξένο σώμα, θα το πληγώσει. Κι εσύ δε θα είσαι πάντα εκεί να το προστατεύεις όπως λες…
Ένα παιδί θέλει αγάπη αλλά και μυαλά ανοιχτά. Θέλει να σφυγμομετρείς τις ανάγκες του και να προσαρμόζεσαι στην πραγματικότητα του κόσμου του. Του δικού του κόσμου, του σήμερα, του τώρα. Όχι του δικού σου, του πίσω, του όχι πια…
Ξύπνα γονιέ. Ξύπνα γιατί όσο το πιέζεις, όσο το αναγκάζεις να ζει πίσω από τον κόσμο με ψυχολογική βία και περιορισμό, το χάνεις.
Το χάνεις το παιδί σου. Το κάνεις εχθρό. Το ωθείς να αναζητήσει αλλού αποκούμπι. Κι άπαξ και χάσεις τον έλεγχο, το σωστό έλεγχο κι όχι αυτόν που παράλογα απαιτείς, δεν ξέρεις ποιος και πως θα βρεθεί να σταθεί δίπλα του. Τα μεγαλύτερα λάθη έγιναν σε αδιέξοδες καταστάσεις. Μη γίνεις αδιέξοδο για το παιδί σου. Μην το αναγκάσεις σε λάθη για να ξεφύγει από τους παραλογισμούς σου.
Το αγαπάς. Μην προτάσσεις αυτή την αγάπη για να το καταδυναστεύσεις. Ελευθέρωσέ το και πρόσφερέ του έτσι τη βαθύτερη, την πιο ώριμη προστασία. Κάνε το να σε δει σύμμαχο κι όχι εχθρό. Μάθε του να ζει στον κόσμο και θύμισέ του ότι πάντα θα είσαι εκεί. Γίνε σωστός και κέρδισε το παιδί σου.
Αλλιώς θα είσαι απλά ένας βιολογικός γονιός και τίποτα άλλο.
Κι αυτό δεν το θέλεις. Με τίποτα δεν το θέλεις…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.