Και μη ντρέπεσαι πια, είμαι και εγώ που δε θα σε κοροϊδέψω.
Κρύβεσαι; Γιατί;
Για να σε δω…κλαις;
Ναι, εσύ κλαις. Και γιατί κρύβεσαι ;
Ντρέπεσαι;! Γιατί ντρέπεσαι ;
Μάτια μου, δεν κλαίνε μόνο οι αδύναμοι και οι δειλοί.
Όλοι κλαίνε.
Όλοι κλαίμε.
Ναι και εγώ κλαίω.
Κλαίω απο θλίψη, κλαίω απο συγκίνηση, κλαίω απο νεύρα, από χαρά.
Ειναι λύτρωση.
Τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου, χύνονται στο πρόσωπο μου και καθαρίζουν την ψυχή μου.
Ναι, κανονική κάθαρση.
Γιατι να ντραπώ για κάτι που με ανακουφίζει; Μη φανώ ευάλωτη; Όχι δε θα κριθώ από αυτό.
Τη δύναμη μου την ξέρω.
Είναι στιγμές, όμως που λυγίζεις, που πέφτεις για να μπορέσεις να πατήσεις ξανά γερά στα δυο σου πόδια και να σηκωθείς.
Ταυτίσαμε την ευαισθησία με την αδυναμία και την έκφραση συναισθημάτων με χαζορομαντισμούς.
Όχι καρδιά μου δεν τα ζυγίσαμε σωστά.
Όπως έχει πει και ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκης, “μην υποτιμάτε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου που με αυτή τον κατακτάς”.
Θέλει τόλμη για να είσαι αληθινός.
Θέλει ευαισθησία για να μπορέσεις να αφουγκραστείς τα καλέσματα της ζωής, για να δημιουργήσεις, να ονειρευτείς, να “ζήσεις”.
Άσε, λοιπόν, εμάς τους “χαζορομαντικούς”, τους βαθιά συναισθηματικούς να κλαίμε, να γελάμε δυνατά, να ερωτευόμαστε βλέμματα, να γράφουμε στίχους , να επενδύουμε σε αισθήματα.
Δείξε μας με το δάχτυλο σου και χλεύασέ μας.
Εμείς κρύβουμε, όμως, δύναμη μεγαλύτερη από το ανάστημα του εγωισμού που έχεις ντύσει με ατσαλάκωτο κοστούμι καλύπτοντας ανασφάλειες.
Αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να εκτεθούν δείχνοντας τα συναισθήματα τους με οποιοδήποτε τρόπο.
Κλάψε..
Και μη ντρέπεσαι πια, είμαι και εγώ που δε θα σε κοροϊδέψω. Είμαι και εγώ που τα δάκρυα μου τα κάνω δύναμη…
Για να σε δω…κλαις;
Ναι, εσύ κλαις. Και γιατί κρύβεσαι ;
Ντρέπεσαι;! Γιατί ντρέπεσαι ;
Μάτια μου, δεν κλαίνε μόνο οι αδύναμοι και οι δειλοί.
Όλοι κλαίνε.
Όλοι κλαίμε.
Ναι και εγώ κλαίω.
Κλαίω απο θλίψη, κλαίω απο συγκίνηση, κλαίω απο νεύρα, από χαρά.
Ειναι λύτρωση.
Τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου, χύνονται στο πρόσωπο μου και καθαρίζουν την ψυχή μου.
Ναι, κανονική κάθαρση.
Γιατι να ντραπώ για κάτι που με ανακουφίζει; Μη φανώ ευάλωτη; Όχι δε θα κριθώ από αυτό.
Τη δύναμη μου την ξέρω.
Είναι στιγμές, όμως που λυγίζεις, που πέφτεις για να μπορέσεις να πατήσεις ξανά γερά στα δυο σου πόδια και να σηκωθείς.
Ταυτίσαμε την ευαισθησία με την αδυναμία και την έκφραση συναισθημάτων με χαζορομαντισμούς.
Όχι καρδιά μου δεν τα ζυγίσαμε σωστά.
Όπως έχει πει και ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκης, “μην υποτιμάτε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου που με αυτή τον κατακτάς”.
Θέλει τόλμη για να είσαι αληθινός.
Θέλει ευαισθησία για να μπορέσεις να αφουγκραστείς τα καλέσματα της ζωής, για να δημιουργήσεις, να ονειρευτείς, να “ζήσεις”.
Άσε, λοιπόν, εμάς τους “χαζορομαντικούς”, τους βαθιά συναισθηματικούς να κλαίμε, να γελάμε δυνατά, να ερωτευόμαστε βλέμματα, να γράφουμε στίχους , να επενδύουμε σε αισθήματα.
Δείξε μας με το δάχτυλο σου και χλεύασέ μας.
Εμείς κρύβουμε, όμως, δύναμη μεγαλύτερη από το ανάστημα του εγωισμού που έχεις ντύσει με ατσαλάκωτο κοστούμι καλύπτοντας ανασφάλειες.
Αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να εκτεθούν δείχνοντας τα συναισθήματα τους με οποιοδήποτε τρόπο.
Κλάψε..
Και μη ντρέπεσαι πια, είμαι και εγώ που δε θα σε κοροϊδέψω. Είμαι και εγώ που τα δάκρυα μου τα κάνω δύναμη…
Γράφει η Κέλλυ Μπόζα
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.