Ένας πατέρας εξομολογείται στο γιο του…

Παιδί μου, απόλαυσε τα νεανικά σου χρόνια.

Σε θυμάμαι,
για πρώτη φορά όταν ήλθες στον κόσμο,
όταν πήρες την πρώτη σου αναπνοή
και έκλαψες.
Ήσουν καρπός τρυφερός του δικού μας έρωτα,
εμένα και της μητέρας σου.
Έρωτας καθαρός και τίμιος…
Η μάνα σου σε αγκάλιασε πρώτη,
το είχε δικαίωμα εξάλλου,
Αυτή σε είχε 9 μήνες ολόκληρους στην κοιλιά,
από αυτή ήσουν κολλημένος στα σπλάχνα της,
τόσο καιρό.
Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια,
πόσο γρήγορα.
Μεγάλωνες, μέρα με τη μέρα…
Έγινες από αμούστακο παιδί,
ένας άντρας.
Ένα βλαστάρι ολόιδιο.
Κοιτάς τα χέρια μου, ροζιασμένα και σκληρά.
Σε κοιτώ και με κοιτάς,
σε περιμένει πολύ δουλειά σε αυτό τον κόσμο,
τώρα που έχεις ενηλικιωθεί.
Είναι καιρός να πάρεις και τα ηνία.

Εγώ και η μαμά σου μπήκαμε
στα χρόνια των γερατειών.
Ελάχιστες αλλά πολύτιμες συμβουλές ζωές έχω να σου γράψω.
Παιδί μου,
απόλαυσε τα νεανικά σου χρόνια.
Δούλεψε σκληρά αλλά γεύσου και τις χάρες της ζωής.
Σου εύχομαι απ’ τα βάθη της καρδιάς μου
να πέσεις σε καλά χέρια, σε καρδιές
που ξέρουν να αγαπούν
και να διαλέξεις τη μια που θα ξεχωρίσεις στο πλήθος.
Μονάχα πρόσεχε παιδί μου,
Μη πέσεις σε παγίδες,
Ο κόσμος τούτος, έχει πια γίνει σκοτεινός,
Ο ήλιος φωτίζει μόνο τη μισή μέρα,
τη γη και όχι τους ανθρώπους.
Να το θυμάσαι.
Και πάνω από όλα, να αγαπάς,
Να τους αγαπάς όσο μπορείς, όλους.
Ακόμα και όσους
δεν θα σε αγαπήσουν ποτέ ως αντάλλαγμα…
Και τελευταίο από όλους,
να αγαπάς τον εαυτό σου.

Του Νεόφυτου Βασιλείου

anapnoes