Γιατί τη χάρηκες, την ξόδεψες όπου ήθελες, την κανάκεψες όπως της έπρεπε.
Πείσε με, σου λέει.
Δώσε μου τα επιχειρήματά σου κι αν είναι σωστά, σίγουρα θα πειστώ.
Εγώ θα παίζω το συνήγορο του διαβόλου, λέει.
Θα σου χτυπάω στα μούτρα τις σκληρές αλήθειες κι εσύ βάλε τα σε κόσκινο και διάλεξέ τα.
Μόνο που δεν πείθεται ποτέ. Δεν αναγνωρίζει ποτέ. Δεν καταλαβαίνει ποτέ.
Μοναχά κουνά το κεφάλι γεμάτος παραίτηση, αφήνοντάς σε να καταλάβεις πως είσαι χαμένη υπόθεση.
Και στις χαμένες υποθέσεις μόνο γνέφουν, δε μιλούν. Δε χαλούν τις πολύτιμες λέξεις.
Μόνο που εσύ δε νιώθεις καθόλου χαμένη υπόθεση. Το αντίθετο. Νιώθεις όμορφα με τις αποφάσεις σου. Εσένα, τα επιχειρήματα που αυτός ακούει βερεσέ, σε καλύπτουν. Είναι η αλήθεια σου ακόμη κι αν αυτός τα ακούει σα φτηνές δικαιολογίες.
Μη ρωτήσεις ποιος είναι πια αυτός ο συνήγορος του διαβόλου. Μη ρωτήσεις ποιος είναι αυτός που με τη δικαιολογία της σκληρότητας που απαιτείται για να προσγειωθείς σου πετσοκόβει τα φτερά.
Μπορεί να είναι συγγενής, φίλος, συνεργάτης, σύντροφος.
Όποιος και να είναι δεν έχει σημασία.
Μόνο το ότι σου καταρρακώνει το ηθικό μετράει. Μόνο το ότι ποτέ δεν πείθεται μετράει.
Γιατί οι παρωπίδες του δεν του επιτρέπουν να δεχτεί πως μπορεί μερικές φορές κι ο αντίλογος να έχει δίκιο. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν μόνο πρέπει αλλά και αναθεματισμένα θέλω στη ζωή. Κι είναι κι αυτή η ρημάδα η οπτική που τα βλέπει ο καθένας τόσο διαφορετικά. Και κάπως έτσι, θέλω και πρέπει μπερδεύονται. Η καρδιά σου μπερδεύεται, το μυαλό σου μπερδεύεται. Όλο το σύμπαν γίνεται ανακατωμένος ο ερχόμενος.
Αναρωτιέσαι. Πότε ζήτησες συνήγορο του διαβόλου; Πότε ζήτησες συνήγορο γενικά;
Ποτέ, απαντάς.
Δεν αρνήθηκες ποτέ τη γνώμη των άλλων. Ο καθένας μπορούσε και μπορεί να την πει ελεύθερα. Αλλά ως εκεί.
Με το να πληγώνει κανείς και να γειώνει τους ανθρώπους, δε γίνεται πιο δίκαιος. Αντίθετα, γίνεται πιο άδικος.
Γιατί πάντα κρίνει από το δικό του στενεμένο οπτικό πεδίο. Πάντα κρίνει από το δικό του κεφάλι, τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του προτεραιότητες.
Αλλά εσύ δεν είσαι αυτός. Δεν είσαι ο όποιος αυτός. Είσαι εσύ. Και κουβαλάς δική σου θέληση, δικά σου όνειρα, δικές σου επιθυμίες.
Δεν είσαι λοιπόν διατεθειμένος να ζήσεις τη ζωή κανενός άλλου παρά μόνο τη δική σου. Μη χαλιέσαι λοιπόν. Κι άσε τους διαόλους να λένε.
Αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ τη δική σου.
Αυτή τη στενεμένη από δικαιολογίες και φιλοσοφίες ζωή τους κι εσύ τη δική σου. Κι ας μην την εγκρίνουν.
Ας τη θεωρούν λίγη κι άχρηστη. Ας τη θεωρούν σπαταλημένη.
Εσύ ξέρεις ότι δεν είναι. Γιατί τη χάρηκες, την ξόδεψες όπου ήθελες, την κανάκεψες όπως της έπρεπε.
Κι αν έκανες και λάθη, με γεια σου με χαρά σου. Δικά σου ήταν και τα χάρηκες. Κι ας σου γύρισαν μπούμερανγκ και σε χτύπησαν στα μούτρα. Σε μούδιασαν, σε πόνεσαν. Αλλά κι αυτά τα αγαπάς κι ας τα μετανιώνεις. Γιατί κι αυτά δικά σου είναι.
Μόνο δικά σου…
Δώσε μου τα επιχειρήματά σου κι αν είναι σωστά, σίγουρα θα πειστώ.
Εγώ θα παίζω το συνήγορο του διαβόλου, λέει.
Θα σου χτυπάω στα μούτρα τις σκληρές αλήθειες κι εσύ βάλε τα σε κόσκινο και διάλεξέ τα.
Μόνο που δεν πείθεται ποτέ. Δεν αναγνωρίζει ποτέ. Δεν καταλαβαίνει ποτέ.
Μοναχά κουνά το κεφάλι γεμάτος παραίτηση, αφήνοντάς σε να καταλάβεις πως είσαι χαμένη υπόθεση.
Και στις χαμένες υποθέσεις μόνο γνέφουν, δε μιλούν. Δε χαλούν τις πολύτιμες λέξεις.
Μόνο που εσύ δε νιώθεις καθόλου χαμένη υπόθεση. Το αντίθετο. Νιώθεις όμορφα με τις αποφάσεις σου. Εσένα, τα επιχειρήματα που αυτός ακούει βερεσέ, σε καλύπτουν. Είναι η αλήθεια σου ακόμη κι αν αυτός τα ακούει σα φτηνές δικαιολογίες.
Μη ρωτήσεις ποιος είναι πια αυτός ο συνήγορος του διαβόλου. Μη ρωτήσεις ποιος είναι αυτός που με τη δικαιολογία της σκληρότητας που απαιτείται για να προσγειωθείς σου πετσοκόβει τα φτερά.
Μπορεί να είναι συγγενής, φίλος, συνεργάτης, σύντροφος.
Όποιος και να είναι δεν έχει σημασία.
Μόνο το ότι σου καταρρακώνει το ηθικό μετράει. Μόνο το ότι ποτέ δεν πείθεται μετράει.
Γιατί οι παρωπίδες του δεν του επιτρέπουν να δεχτεί πως μπορεί μερικές φορές κι ο αντίλογος να έχει δίκιο. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν μόνο πρέπει αλλά και αναθεματισμένα θέλω στη ζωή. Κι είναι κι αυτή η ρημάδα η οπτική που τα βλέπει ο καθένας τόσο διαφορετικά. Και κάπως έτσι, θέλω και πρέπει μπερδεύονται. Η καρδιά σου μπερδεύεται, το μυαλό σου μπερδεύεται. Όλο το σύμπαν γίνεται ανακατωμένος ο ερχόμενος.
Αναρωτιέσαι. Πότε ζήτησες συνήγορο του διαβόλου; Πότε ζήτησες συνήγορο γενικά;
Ποτέ, απαντάς.
Δεν αρνήθηκες ποτέ τη γνώμη των άλλων. Ο καθένας μπορούσε και μπορεί να την πει ελεύθερα. Αλλά ως εκεί.
Με το να πληγώνει κανείς και να γειώνει τους ανθρώπους, δε γίνεται πιο δίκαιος. Αντίθετα, γίνεται πιο άδικος.
Γιατί πάντα κρίνει από το δικό του στενεμένο οπτικό πεδίο. Πάντα κρίνει από το δικό του κεφάλι, τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του προτεραιότητες.
Αλλά εσύ δεν είσαι αυτός. Δεν είσαι ο όποιος αυτός. Είσαι εσύ. Και κουβαλάς δική σου θέληση, δικά σου όνειρα, δικές σου επιθυμίες.
Δεν είσαι λοιπόν διατεθειμένος να ζήσεις τη ζωή κανενός άλλου παρά μόνο τη δική σου. Μη χαλιέσαι λοιπόν. Κι άσε τους διαόλους να λένε.
Αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ τη δική σου.
Αυτή τη στενεμένη από δικαιολογίες και φιλοσοφίες ζωή τους κι εσύ τη δική σου. Κι ας μην την εγκρίνουν.
Ας τη θεωρούν λίγη κι άχρηστη. Ας τη θεωρούν σπαταλημένη.
Εσύ ξέρεις ότι δεν είναι. Γιατί τη χάρηκες, την ξόδεψες όπου ήθελες, την κανάκεψες όπως της έπρεπε.
Κι αν έκανες και λάθη, με γεια σου με χαρά σου. Δικά σου ήταν και τα χάρηκες. Κι ας σου γύρισαν μπούμερανγκ και σε χτύπησαν στα μούτρα. Σε μούδιασαν, σε πόνεσαν. Αλλά κι αυτά τα αγαπάς κι ας τα μετανιώνεις. Γιατί κι αυτά δικά σου είναι.
Μόνο δικά σου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.