Για σένα και για μένα…
Ζηλεύω.
Δεν το θέλω κι όμως σε ζηλεύω. Κι αυτό με κάνει αυτόματα ένα δυστυχισμένο άνθρωπο.
Ξέρω τι θα πεις. Θα μιλήσεις για την ανάγκη που έχει ο 3ρωτας να αναπνέει μέσα από το φίλτρο της εμπιστοσύνης. Και θα συμφωνήσω μαζί σου.
Μα και πάλι ζηλεύω.
Και δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά που μας έλεγαν για το πράσινο ενοχλητικό ανθρωπάκι της ζήλιας;
Βλακείες μας έλεγαν. Γιατί εγώ το έχω δει αυτό το ζιζάνιο. Και δεν είναι πράσινο. Είναι κόκκινο.
Φλογάτο κόκκινο που μου βάζει φωτιά.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που θα χτυπήσει. Δεν προειδοποιεί.
Αρκεί κάτι. Κάτι απειροελάχιστα μικρό, το οποίο θα σηματοδοτήσει την έκρηξη μέσα μου.
Μουδιάζει η σπονδυλική μου στήλη, παγώνει το μέσα μου κι ένα σιδερένιο χέρι μοιάζει να σφίγγει γερά και να τραβά τα σωθικά μου προς την πλάτη.
Πως λένε με την ψυχή στην πλάτη; Κάπως έτσι. Όσο για τα πόδια; Κομμένα.
Σαν ίωση ακούγεται. Και μακάρι να ήταν. Θα έπαιρνα αντιβίωση και το πράγμα θα τελείωνε εκεί.
Αλλά στη ζήλεια μου τίποτα δεν τελειώνει. Μπορεί να ηρεμεί για λίγο, για να ξαναφουντώσει. Πιο δυνατό από πριν, πιο βασανιστικό.
Σ’αγαπώ, δε χωρά αμφιβολία.
Και βασανίζομαι. Υποφέρω να βλέπω να σε κοιτούν, να σκέφτομαι να σε σκέφτονται, να ξέρω πως σε συναναστρέφονται.
Όχι, δε θέλω να σε κλείσω σε μια γυάλα και να είσαι μόνο για μένα. Αν και τις στιγμές της μεγάλης μου τρέλας, ομολογώ πως το έχω σκεφτεί κι αυτό.
Φλερτάρω με την παράνοια, κατάλαβέ με.
Παθιασμένος άνθρωπος…
Δεν το θέλω.
Εγώ ονειρεύτηκα μια ήσυχη ζωή. Με σένα πλάι μου κι όλα καλά. Κι έτσι πορεύομαι.
Μα δεν μπορώ να τα βάλω με το κεφάλι μου που πλάθει ολοένα σενάρια.
Πως να πολεμήσω το ένστικτο του ολοένα απειλούμενου συντρόφου;
Τρελαίνομαι με ιδέες που ξέρω πως είναι παράλογες κι όμως τις κάνω.
Δε μου έχεις δώσει εσύ κανένα δικαίωμα. Μόνος το παίρνω κι αυτόματα ανεβάζω θερμοκρασία.
Και θυμώνω και τσακώνομαι.
Μόνος μου τσακώνομαι καθώς εσύ πια έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά. Σκύβεις το κεφάλι και δε μιλάς.
Κι εγώ ξέρω πως έχω άδικο μα δεν μπορώ να σταματήσω.
Συγχώρεσέ με.
Πέφτω στα πόδια σου. Είμαι άρρωστος άνθρωπος.
Λυπήσου με και βοήθησέ με.
Κατάλαβε με.
Σ’αγαπώ και υποφέρω. Κι αν σε στενοχωρώ, υποφέρω διπλά.
Και δε βρίσκεται κανείς να μου δείξει το δρόμο.
Μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω. Και προσπαθώ, δεν ξέρεις πόσο προσπαθώ.
Κατανοώ πως ένα ζευγάρι έχει ανάγκη την εμπιστοσύνη. Αλλιώς πνίγεται κι αργά αλλά σταθερά, πεθαίνει.
Κι εγώ δε θέλω να πεθάνει αυτό που έχουμε.
Και θα προσπαθήσω. Στο ορκίζομαι ότι θα κάνω τα πάντα.
Μόνο αγάπα με και κατάλαβε με. Κι εγώ θα παλέψω τους δαίμονες της ζήλιας μου.
Για να μπορέσω να σου προσφέρω τη σχέση που θέλησες. Μια σχέση δίχως παράλογες κρίσεις και σενάρια απιστίας.
Δύσκολο είναι. Κυρίως γιατί δεν κάνω τίποτα επίτηδες. Άθελα μου βάφονται όλα κόκκινα.
Μα για σένα θα κάνω την υπέρβαση. Κι αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι εγώ που θα σου ανοίξω την πόρτα να φύγεις. Να φύγεις μακριά από την παράνοια της ζήλιας μου. Μακριά από μια σχέση που σου στερεί περισσότερα από όσα μπορεί να σου προσφέρει.
Δε θα σ’αγαπώ λιγότερο τότε. Αντίθετα. Θα σ’αγαπώ τόσο πολύ που θα κάνω την υπέρτατη θυσία: να σε αποχωριστώ για να σου χαρίσω την ευτυχία.
Για να μη γίνει, όμως, αυτό, θα παλέψω.
Θα αντιμετωπίσω τη ζήλεια μου στον καθρέφτη. Ο εχθρός θα έχει το πρόσωπό μου.
Αλλά θα τον νικήσω.
Για σένα και για μένα…
Για μας…
Υπόσχομαι…
Δεν το θέλω κι όμως σε ζηλεύω. Κι αυτό με κάνει αυτόματα ένα δυστυχισμένο άνθρωπο.
Ξέρω τι θα πεις. Θα μιλήσεις για την ανάγκη που έχει ο 3ρωτας να αναπνέει μέσα από το φίλτρο της εμπιστοσύνης. Και θα συμφωνήσω μαζί σου.
Μα και πάλι ζηλεύω.
Και δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά που μας έλεγαν για το πράσινο ενοχλητικό ανθρωπάκι της ζήλιας;
Βλακείες μας έλεγαν. Γιατί εγώ το έχω δει αυτό το ζιζάνιο. Και δεν είναι πράσινο. Είναι κόκκινο.
Φλογάτο κόκκινο που μου βάζει φωτιά.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που θα χτυπήσει. Δεν προειδοποιεί.
Αρκεί κάτι. Κάτι απειροελάχιστα μικρό, το οποίο θα σηματοδοτήσει την έκρηξη μέσα μου.
Μουδιάζει η σπονδυλική μου στήλη, παγώνει το μέσα μου κι ένα σιδερένιο χέρι μοιάζει να σφίγγει γερά και να τραβά τα σωθικά μου προς την πλάτη.
Πως λένε με την ψυχή στην πλάτη; Κάπως έτσι. Όσο για τα πόδια; Κομμένα.
Σαν ίωση ακούγεται. Και μακάρι να ήταν. Θα έπαιρνα αντιβίωση και το πράγμα θα τελείωνε εκεί.
Αλλά στη ζήλεια μου τίποτα δεν τελειώνει. Μπορεί να ηρεμεί για λίγο, για να ξαναφουντώσει. Πιο δυνατό από πριν, πιο βασανιστικό.
Σ’αγαπώ, δε χωρά αμφιβολία.
Και βασανίζομαι. Υποφέρω να βλέπω να σε κοιτούν, να σκέφτομαι να σε σκέφτονται, να ξέρω πως σε συναναστρέφονται.
Όχι, δε θέλω να σε κλείσω σε μια γυάλα και να είσαι μόνο για μένα. Αν και τις στιγμές της μεγάλης μου τρέλας, ομολογώ πως το έχω σκεφτεί κι αυτό.
Φλερτάρω με την παράνοια, κατάλαβέ με.
Παθιασμένος άνθρωπος…
Δεν το θέλω.
Εγώ ονειρεύτηκα μια ήσυχη ζωή. Με σένα πλάι μου κι όλα καλά. Κι έτσι πορεύομαι.
Μα δεν μπορώ να τα βάλω με το κεφάλι μου που πλάθει ολοένα σενάρια.
Πως να πολεμήσω το ένστικτο του ολοένα απειλούμενου συντρόφου;
Τρελαίνομαι με ιδέες που ξέρω πως είναι παράλογες κι όμως τις κάνω.
Δε μου έχεις δώσει εσύ κανένα δικαίωμα. Μόνος το παίρνω κι αυτόματα ανεβάζω θερμοκρασία.
Και θυμώνω και τσακώνομαι.
Μόνος μου τσακώνομαι καθώς εσύ πια έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά. Σκύβεις το κεφάλι και δε μιλάς.
Κι εγώ ξέρω πως έχω άδικο μα δεν μπορώ να σταματήσω.
Συγχώρεσέ με.
Πέφτω στα πόδια σου. Είμαι άρρωστος άνθρωπος.
Λυπήσου με και βοήθησέ με.
Κατάλαβε με.
Σ’αγαπώ και υποφέρω. Κι αν σε στενοχωρώ, υποφέρω διπλά.
Και δε βρίσκεται κανείς να μου δείξει το δρόμο.
Μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω. Και προσπαθώ, δεν ξέρεις πόσο προσπαθώ.
Κατανοώ πως ένα ζευγάρι έχει ανάγκη την εμπιστοσύνη. Αλλιώς πνίγεται κι αργά αλλά σταθερά, πεθαίνει.
Κι εγώ δε θέλω να πεθάνει αυτό που έχουμε.
Και θα προσπαθήσω. Στο ορκίζομαι ότι θα κάνω τα πάντα.
Μόνο αγάπα με και κατάλαβε με. Κι εγώ θα παλέψω τους δαίμονες της ζήλιας μου.
Για να μπορέσω να σου προσφέρω τη σχέση που θέλησες. Μια σχέση δίχως παράλογες κρίσεις και σενάρια απιστίας.
Δύσκολο είναι. Κυρίως γιατί δεν κάνω τίποτα επίτηδες. Άθελα μου βάφονται όλα κόκκινα.
Μα για σένα θα κάνω την υπέρβαση. Κι αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι εγώ που θα σου ανοίξω την πόρτα να φύγεις. Να φύγεις μακριά από την παράνοια της ζήλιας μου. Μακριά από μια σχέση που σου στερεί περισσότερα από όσα μπορεί να σου προσφέρει.
Δε θα σ’αγαπώ λιγότερο τότε. Αντίθετα. Θα σ’αγαπώ τόσο πολύ που θα κάνω την υπέρτατη θυσία: να σε αποχωριστώ για να σου χαρίσω την ευτυχία.
Για να μη γίνει, όμως, αυτό, θα παλέψω.
Θα αντιμετωπίσω τη ζήλεια μου στον καθρέφτη. Ο εχθρός θα έχει το πρόσωπό μου.
Αλλά θα τον νικήσω.
Για σένα και για μένα…
Για μας…
Υπόσχομαι…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.