Στη ζωή να μάθεις να λες κι ευχαριστώ…

0

Απλά ένα ευχαριστώ…

Όλα τα καλά έχει ο άνθρωπος.
Γενναιόδωρο το Σύμπαν του χάρισε τα πάντα. Νου και γνώση, κρίση κι αισθήσεις κι έναν κόσμο να διαφεντεύει. Ένα όμορφο κόσμο που περίμενε το ανθρώπινο χέρι να μεγαλουργήσει πάνω του.
Μα κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Γιατί μέσα σε όλα τα καλά που κουβαλάει η ανθρώπινη φύση, έρχεται κι ένα στραβό να την αποτελειώσει. Άλλοι το λένε αχαριστία, άλλοι μιζέρια. Εγώ θα το πω αγνωμοσύνη.
Άπληστο σαν το χόρτο, είπε ο ποιητής τον άνθρωπο. Κι άδικο δεν έχει.
Όσα κι αν αποκτήσει, δεν του φτάνουν. Θέλει κι άλλα.
Μια μηχανή διαρκώς αυξανόμενων αναγκών. Θέλει, θέλει, ολοένα θέλει. Κι αν δεν μπορεί να έχει όσα θέλει, τότε πέφτει με τα μούτρα και παλεύει. Κι είναι τόση η προσπάθεια του να αποκτήσει όσα δεν έχει, που ξεχνά να εκτιμήσει κι όλα όσα κέρδισε. Όλα όσα του δόθηκαν.
Ίσως να τα θεωρεί δεδομένα.
Αλλά δεν είναι.
Τόσοι άνθρωποι άρρωστοι, άστεγοι, ξενιτεμένοι. Τόσοι άνθρωποι μόνοι, δίχως κάποιον να τους σταθεί, να τους αγαπήσει, να τους νοιαστεί. Πόση δυστυχία να χωρέσει τούτος ο κόσμος; Και πόση αντίστοιχα ευγνωμοσύνη πρέπει να υπάρχει από τον καθένα που έχει κάτι να τον κρατάει στη ζωή;
Κάτι που του δίνει δύναμη και κουράγιο; Κάτι που τον στηρίζει;
Υπάρχει, όμως, ευγνωμοσύνη; Ή κάπου ξεχάστηκε στην πορεία προς τους στόχους και τα όνειρα;
Ποιος έχει το θάρρος να αναγνωρίσει τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο και να ευχαριστήσει την καλή του τύχη;
Ποιος μπορεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να εκτιμήσει όσα του δόθηκαν; Όσα κέρδισε; Κι ας είναι λίγα, ας μην είναι όσα τόλμησε ποτέ να ονειρευτεί; Λίγα μα υπαρκτά. Αληθινά.
Κάθε μέρα που ξημερώνει, άνθρωποι δυστυχούν, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν. Κάθε στιγμή, κακοτυχίες χτυπούν την πόρτα κι όλα όσα μπορεί να ήταν δεδομένα ως εκείνη την ώρα, ανατρέπονται.
Έτσι είναι η ζωή κι αυτό δεν αλλάζει.
Το θέμα είναι να αλλάξει ο άνθρωπος. Να μάθει να εκτιμά όσα έχει και να τα χαίρεται. Να μάθει να λέει ευχαριστώ για όσα έχει. Να μη μιζεριάζει για όσα του λείπουν.
Και να συνεχίζει να διεκδικεί και να ονειρεύεται. Κανείς δε ζήτησε να σταματήσει τα όνειρα. Επιβάλλεται ο αγώνας στη ζωή.
Επιβάλλεται, όμως και η ευγνωμοσύνη.
Μια μικρή λέξη για μια μεγάλη ζωή.
Για όσα αποκτήθηκαν. Για εκείνους που είναι φρουροί, συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι.
Απλά ένα ευχαριστώ…
Αυτό αρκεί…

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top