Να έρθει μια άλλη εποχή που θα μας πληγώνει λιγότερο.
Σκέφτομαι την τελευταία δεκαετία της ζωής μου κι αναρωτιέμαι πού πρέπει να εστιάσω, προχωράνε τα χρόνια και δεν ξέρω τι μου βγαίνει σε καλό ή όχι.
Είναι μεγάλη ευτυχία να έχεις πολλές και γεμάτες αναμνήσεις, χωρίς να θέλω να τις ξεχωρίσω σε θετικές κι αρνητικές. Ζούμε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, με δάκρυα και χαμόγελα τόσο έντονα και χαραγμένα στη μνήμη, που φοβάμαι πως ίσως μια μέρα δεν θα έχει άλλο χώρο το μυαλό μου να τα αποθηκεύσει, είναι που κουράστηκα και να τα γράφω όλα πλέον και δεν θα έχω πειστήρια.
Με τρόμαξε αυτή η χρονιά, όχι μόνο για τα γεγονότα και τη θλίψη που σκόρπισε παντού, μα για το πόσο γρήγορα έγιναν όλα. Ερχόντουσαν οι αλλαγές με ρυθμό γρήγορο και απειλητικό σαν να είχαμε όλοι την υποχρέωση κάτι να θυσιάσουμε, στο βωμό ενός άγνωστου θεού. Ο καθένας έφερε τη θυσία του μπροστά και προσπαθώντας να δούμε ποιος πληγώθηκε πιο πολύ, συνειδητοποίησα πως όλοι λίγο-πολύ φέραμε ένα τραύμα.
Δεν μου αρέσει να εύχομαι, από φόβο μη και δεν γίνουν οι ευχές μου πραγματικότητα, μα αν πω πως θέλω κάτι, είναι να βάλουμε τις ζωές μας σε τάξη, να πάρουμε όλοι μια βαθιά κι ελεύθερη ανάσα. Να σταματήσει για λίγο ο χρόνος και να βρούμε πάλι μια στιγμή ευτυχίας. Να έρθει μια άλλη εποχή που θα μας πληγώνει λιγότερο.
Δεν πονάνε τόσο τα χρόνια που έρχονται, μα τα χρόνια που φεύγουν...
Είναι μεγάλη ευτυχία να έχεις πολλές και γεμάτες αναμνήσεις, χωρίς να θέλω να τις ξεχωρίσω σε θετικές κι αρνητικές. Ζούμε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, με δάκρυα και χαμόγελα τόσο έντονα και χαραγμένα στη μνήμη, που φοβάμαι πως ίσως μια μέρα δεν θα έχει άλλο χώρο το μυαλό μου να τα αποθηκεύσει, είναι που κουράστηκα και να τα γράφω όλα πλέον και δεν θα έχω πειστήρια.
Με τρόμαξε αυτή η χρονιά, όχι μόνο για τα γεγονότα και τη θλίψη που σκόρπισε παντού, μα για το πόσο γρήγορα έγιναν όλα. Ερχόντουσαν οι αλλαγές με ρυθμό γρήγορο και απειλητικό σαν να είχαμε όλοι την υποχρέωση κάτι να θυσιάσουμε, στο βωμό ενός άγνωστου θεού. Ο καθένας έφερε τη θυσία του μπροστά και προσπαθώντας να δούμε ποιος πληγώθηκε πιο πολύ, συνειδητοποίησα πως όλοι λίγο-πολύ φέραμε ένα τραύμα.
Δεν μου αρέσει να εύχομαι, από φόβο μη και δεν γίνουν οι ευχές μου πραγματικότητα, μα αν πω πως θέλω κάτι, είναι να βάλουμε τις ζωές μας σε τάξη, να πάρουμε όλοι μια βαθιά κι ελεύθερη ανάσα. Να σταματήσει για λίγο ο χρόνος και να βρούμε πάλι μια στιγμή ευτυχίας. Να έρθει μια άλλη εποχή που θα μας πληγώνει λιγότερο.
Δεν πονάνε τόσο τα χρόνια που έρχονται, μα τα χρόνια που φεύγουν...
Christina Konstantina Kousouni
enfo
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.