Τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν συγχωρούσαν ούτε την αθωότητα.
Στο κατώφλι της πιο ιερής γιορτής της Αρχαίας Ελλάδας, δύο παιδιά από την Ακαρνανία περνούσαν δίπλα από την Ελευσίνα. Ήταν νέα, δεν ήξεραν. Δεν καταλάβαιναν πως εκείνη τη μέρα δεν έπρεπε κανείς να πλησιάσει. Δεν γνώριζαν ούτε ότι τα Μυστήρια είχαν ξεκινήσει, ούτε τι σήμαιναν αυτά για την πόλη, για τη θρησκεία, για τη ζωή και τον θάνατο.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν ήταν απλώς τελετές. Ήταν υποχρεωτικό βίωμα, ήταν μονοπάτι για τη σωτηρία της ψυχής. Όποιος είχε μυηθεί, θεωρούσε πως μετά τον θάνατο θα έβρισκε φως. Όποιος όχι, ζούσε και πέθαινε μέσα στο σκοτάδι. Ήταν τόσο ιερά, που ακόμα και η αναφορά τους απαγορευόταν. Ήταν τόσο αυστηρά, που ακόμα και αθώα παραβίαση τιμωρούταν με αίμα.
Τα δύο παιδιά δεν είχαν καμία σχέση με τους μυημένους. Δεν ήξεραν, δεν σκόπευαν, δεν παραβίασαν συνειδητά. Κι όμως, βρέθηκαν «μέσα». Κάποιοι λένε ότι μπήκαν στον ιερό χώρο κατά λάθος. Άλλοι ότι απλώς πλησίασαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Το μόνο βέβαιο είναι πως σφαγιάστηκαν επιτόπου, χωρίς δίκη, χωρίς εξηγήσεις. Η Ελευσίνα προστάτευε τα Μυστήρια της με απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν υπήρχε επιείκεια ούτε για τα νέα παιδιά.
Η πράξη αυτή δεν θεωρήθηκε έγκλημα. Δεν γράφτηκε με λύπη. Ήταν κάτι που επιβεβαίωνε πόσο «ανώτερη» ήταν η ιερότητα του χώρου. Όποιος αποκάλυπτε, έβλεπε ή παρέβη τους όρους, πέθαινε. Ακόμη και ο Αλκιβιάδης κατηγορήθηκε ότι μιμήθηκε σκηνές των Μυστηρίων με φίλους του και κινδύνεψε με θάνατο. Το να δεις ή να σχολιάσεις, ήταν αμάρτημα. Το να μπεις αθέλητα, ήταν βλασφημία. Και η βλασφημία, δεν συγχωρούνταν.
Αιώνες μετά, αυτή η ιστορία εξακολουθεί να συγκλονίζει. Όχι γιατί ήταν μεμονωμένο φαινόμενο. Αλλά γιατί φανερώνει πως ο άνθρωπος κάποτε σεβάστηκε τόσο πολύ το Ιερό, που του έδωσε μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από την ίδια τη ζωή.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν ήταν απλώς τελετές. Ήταν υποχρεωτικό βίωμα, ήταν μονοπάτι για τη σωτηρία της ψυχής. Όποιος είχε μυηθεί, θεωρούσε πως μετά τον θάνατο θα έβρισκε φως. Όποιος όχι, ζούσε και πέθαινε μέσα στο σκοτάδι. Ήταν τόσο ιερά, που ακόμα και η αναφορά τους απαγορευόταν. Ήταν τόσο αυστηρά, που ακόμα και αθώα παραβίαση τιμωρούταν με αίμα.
Τα δύο παιδιά δεν είχαν καμία σχέση με τους μυημένους. Δεν ήξεραν, δεν σκόπευαν, δεν παραβίασαν συνειδητά. Κι όμως, βρέθηκαν «μέσα». Κάποιοι λένε ότι μπήκαν στον ιερό χώρο κατά λάθος. Άλλοι ότι απλώς πλησίασαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Το μόνο βέβαιο είναι πως σφαγιάστηκαν επιτόπου, χωρίς δίκη, χωρίς εξηγήσεις. Η Ελευσίνα προστάτευε τα Μυστήρια της με απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν υπήρχε επιείκεια ούτε για τα νέα παιδιά.
Η πράξη αυτή δεν θεωρήθηκε έγκλημα. Δεν γράφτηκε με λύπη. Ήταν κάτι που επιβεβαίωνε πόσο «ανώτερη» ήταν η ιερότητα του χώρου. Όποιος αποκάλυπτε, έβλεπε ή παρέβη τους όρους, πέθαινε. Ακόμη και ο Αλκιβιάδης κατηγορήθηκε ότι μιμήθηκε σκηνές των Μυστηρίων με φίλους του και κινδύνεψε με θάνατο. Το να δεις ή να σχολιάσεις, ήταν αμάρτημα. Το να μπεις αθέλητα, ήταν βλασφημία. Και η βλασφημία, δεν συγχωρούνταν.
Αιώνες μετά, αυτή η ιστορία εξακολουθεί να συγκλονίζει. Όχι γιατί ήταν μεμονωμένο φαινόμενο. Αλλά γιατί φανερώνει πως ο άνθρωπος κάποτε σεβάστηκε τόσο πολύ το Ιερό, που του έδωσε μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από την ίδια τη ζωή.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.