δεν ήταν μόνο μάχες σώμα με σώμα - Κάποιοι από αυτούς έτρωγαν ανθρώπους.
Από την αυγή της ιστορίας τους, οι Έλληνες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρομερούς εχθρούς, τους οποίους ονόμασαν «βάρβαρους» – όχι απαραίτητα με την περιφρονητική σημασία της λέξης σήμερα, αλλά ως εκπροσώπους ξένων πολιτισμών που μιλούσαν ακατάληπτες (bar-bar) γλώσσες και συχνά απειλούσαν την επιβίωση του ελληνικού κόσμου. Πρώτοι και σημαντικότεροι ήταν οι Πέρσες, οι οποίοι με τις κολοσσιαίες εκστρατείες των Δαρείου και Ξέρξη προσπάθησαν να κατακτήσουν την Ελλάδα. Η απόκρουσή τους στον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές αποτέλεσε καθοριστική στιγμή για την επιβίωση του ελληνικού πολιτισμού.
Τον 3ο αιώνα π.Χ., οι Κέλτες ή Γαλάτες εισέβαλαν στην Ελλάδα, έφτασαν μέχρι τους Δελφούς και σκόρπισαν τον τρόμο πριν αποκρουστούν. Βόρεια και ανατολικά, οι Έλληνες ήρθαν αντιμέτωποι με Σκύθες, Θράκες και Ιλλυριούς, λαούς άγριους και απρόβλεπτους που απειλούσαν συχνά τις αποικίες και τα σύνορα. Στους μεταγενέστερους αιώνες, ιδιαίτερα στη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, νέες απειλές εμφανίστηκαν: οι Γότθοι (Βισιγότθοι και Οστρογότθοι) λεηλάτησαν πόλεις της Ελλάδας και κατέλυσαν την ισχύ της Δύσης ενώ οι Ούννοι με ηγέτη τον Αττίλα έθεσαν σε δοκιμασία και την Ανατολή.
Αργότερα, οι Άβαροι, οι Σλάβοι και οι Βούλγαροι προκάλεσαν αλλεπάλληλα χτυπήματα στα Βαλκάνια και πολιόρκησαν ακόμη και την Κωνσταντινούπολη. Η έλευση του Ισλάμ έφερε νέες συγκρούσεις με τους Άραβες, οι οποίοι επιχείρησαν δύο φορές την άλωση της Βασιλεύουσας. Τέλος, οι Τούρκοι –πρώτα Σελτζούκοι και στη συνέχεια Οθωμανοί– αποτέλεσαν τη μοιραία απειλή για τον ελληνισμό, φτάνοντας στην οριστική πτώση της Πόλης το 1453.
Κάθε σύγκρουση με τους «βάρβαρους» δεν ήταν μόνο στρατιωτική, αλλά και πολιτισμική. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν, προσαρμόστηκαν και επιβίωσαν, διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα, την πίστη και την ταυτότητά τους μέσα από αιώνες αναταραχών. Οι εχθροί τους υπήρξαν τρομεροί, αλλά η αντοχή τους – ακόμη πιο σπουδαία.
Και για… όσους πιστεύουν ότι οι εχθροί των Ελλήνων ήταν τίποτα… πολιτισμένοι, κατά την εισβολή τους στην Ελλάδα το 279 π.Χ., οι Γαλάτες προκάλεσαν τρόμο όχι μόνο για τη στρατιωτική τους δύναμη, αλλά και για τη βαρβαρότητα τους. Σύμφωνα με τον Παυσανία και άλλες πηγές, αποκεφάλιζαν τους εχθρούς τους και κρατούσαν τα κεφάλια ως λάφυρα, ενώ φημολογείται πως κάποιοι φορούσαν δέρματα ανθρώπων ή εχθρικών πολεμιστών ως ένδειξη νίκης ή τελετουργίας.
Οι Θράκες, παρόλο που είχαν επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, θεωρούνταν άγριοι και αιμοδιψείς. Ορισμένες φυλές τους κατηγορούνταν από Έλληνες συγγραφείς ότι συμμετείχαν σε τελετές όπου κατανάλωναν ανθρώπινο αίμα ή σάρκα. Οι Σκύθες, νομάδες της στέπας, περιγράφονται από τον Ηρόδοτο ότι έφτιαχναν κύπελλα από κρανία εχθρών τους και μερικοί φορούσαν δέρματα από σκοτωμένους πολεμιστές ως ρούχα ή για να διακοσμούν τα άλογά τους.
Ο Ηρόδοτος, ο Στράβων και άλλοι γεωγράφοι μιλούν για φυλές πέρα από τον γνωστό κόσμο – στα βάθη της Ανατολής ή του Βορρά – που έτρωγαν ανθρώπους, όπως οι Ανδροφάγοι (κυριολεκτικά: «ανθρωποφάγοι»). Περιγράφονται ως λαοί που δεν είχαν πόλεις ή νόμους, ζούσαν σε δάση και κυνηγούσαν ανθρώπους όπως τα ζώα.
Τον 3ο αιώνα π.Χ., οι Κέλτες ή Γαλάτες εισέβαλαν στην Ελλάδα, έφτασαν μέχρι τους Δελφούς και σκόρπισαν τον τρόμο πριν αποκρουστούν. Βόρεια και ανατολικά, οι Έλληνες ήρθαν αντιμέτωποι με Σκύθες, Θράκες και Ιλλυριούς, λαούς άγριους και απρόβλεπτους που απειλούσαν συχνά τις αποικίες και τα σύνορα. Στους μεταγενέστερους αιώνες, ιδιαίτερα στη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, νέες απειλές εμφανίστηκαν: οι Γότθοι (Βισιγότθοι και Οστρογότθοι) λεηλάτησαν πόλεις της Ελλάδας και κατέλυσαν την ισχύ της Δύσης ενώ οι Ούννοι με ηγέτη τον Αττίλα έθεσαν σε δοκιμασία και την Ανατολή.
Αργότερα, οι Άβαροι, οι Σλάβοι και οι Βούλγαροι προκάλεσαν αλλεπάλληλα χτυπήματα στα Βαλκάνια και πολιόρκησαν ακόμη και την Κωνσταντινούπολη. Η έλευση του Ισλάμ έφερε νέες συγκρούσεις με τους Άραβες, οι οποίοι επιχείρησαν δύο φορές την άλωση της Βασιλεύουσας. Τέλος, οι Τούρκοι –πρώτα Σελτζούκοι και στη συνέχεια Οθωμανοί– αποτέλεσαν τη μοιραία απειλή για τον ελληνισμό, φτάνοντας στην οριστική πτώση της Πόλης το 1453.
Κάθε σύγκρουση με τους «βάρβαρους» δεν ήταν μόνο στρατιωτική, αλλά και πολιτισμική. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν, προσαρμόστηκαν και επιβίωσαν, διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα, την πίστη και την ταυτότητά τους μέσα από αιώνες αναταραχών. Οι εχθροί τους υπήρξαν τρομεροί, αλλά η αντοχή τους – ακόμη πιο σπουδαία.
Και για… όσους πιστεύουν ότι οι εχθροί των Ελλήνων ήταν τίποτα… πολιτισμένοι, κατά την εισβολή τους στην Ελλάδα το 279 π.Χ., οι Γαλάτες προκάλεσαν τρόμο όχι μόνο για τη στρατιωτική τους δύναμη, αλλά και για τη βαρβαρότητα τους. Σύμφωνα με τον Παυσανία και άλλες πηγές, αποκεφάλιζαν τους εχθρούς τους και κρατούσαν τα κεφάλια ως λάφυρα, ενώ φημολογείται πως κάποιοι φορούσαν δέρματα ανθρώπων ή εχθρικών πολεμιστών ως ένδειξη νίκης ή τελετουργίας.
Οι Θράκες, παρόλο που είχαν επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, θεωρούνταν άγριοι και αιμοδιψείς. Ορισμένες φυλές τους κατηγορούνταν από Έλληνες συγγραφείς ότι συμμετείχαν σε τελετές όπου κατανάλωναν ανθρώπινο αίμα ή σάρκα. Οι Σκύθες, νομάδες της στέπας, περιγράφονται από τον Ηρόδοτο ότι έφτιαχναν κύπελλα από κρανία εχθρών τους και μερικοί φορούσαν δέρματα από σκοτωμένους πολεμιστές ως ρούχα ή για να διακοσμούν τα άλογά τους.
Ο Ηρόδοτος, ο Στράβων και άλλοι γεωγράφοι μιλούν για φυλές πέρα από τον γνωστό κόσμο – στα βάθη της Ανατολής ή του Βορρά – που έτρωγαν ανθρώπους, όπως οι Ανδροφάγοι (κυριολεκτικά: «ανθρωποφάγοι»). Περιγράφονται ως λαοί που δεν είχαν πόλεις ή νόμους, ζούσαν σε δάση και κυνηγούσαν ανθρώπους όπως τα ζώα.
Διονύσης Αντωνέλλος
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.