Δεν ήθελε πλούτη ούτε δόξα. ζήτησε μόνο κάτι ταπεινό.
Στις 10 Απριλίου 1896, η Αθήνα κράτησε την ανάσα της. Ο Μαραθώνιος των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής είχε φτάσει στο αποκορύφωμά του. Όταν ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο με το μουστάκι του γεμάτο ιδρώτα και την καρδιά του φλεγόμενη από τιμή, το στάδιο σείστηκε. Ήταν ένας απλός νερουλάς από το Μαρούσι. Τώρα, ήταν ήρωας.
Η διαδρομή των 40 χιλιομέτρων δεν είχε ούτε σταθμούς νερού, ούτε ιατρική βοήθεια, ούτε θεαματική κάλυψη. Υπήρχε μόνο η σκόνη του δρόμου, ο ήλιος, και η επιθυμία να δοξάσει την Ελλάδα. Λέγεται ότι κάπου στη μέση της διαδρομής, κοντά στο Πικέρμι, έκανε μια μικρή στάση. Άλλοι λένε για ένα ποτήρι νερό, άλλοι για λίγο κρασί. Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι συνέχισε – και τερμάτισε πρώτος.
Η αποθέωση ήταν τέτοια, που οι πλούσιοι και οι ισχυροί του τόπου έπεσαν στα πόδια του. Του πρόσφεραν χρυσάφι, σπίτια, εφόρου ζωής εισιτήρια θεάτρου, ακόμα και δωρεάν ξύρισμα για πάντα. Του ζήτησαν να διαλέξει. Εκείνος, αμήχανος και ευγενικός, είπε πως δεν θέλει τίποτα απ’ όλα αυτά. Μόνο μια καινούργια καρότσα για το κάρο του, για να μπορεί να συνεχίσει να μεταφέρει νερό στο Μαρούσι. Κανείς δεν πίστευε στα αυτιά του.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Σπύρος Λούης δεν ήταν απλώς ο πρώτος μαραθωνοδρόμος Ολυμπιονίκης. Ήταν το πρόσωπο μιας Ελλάδας που ήθελε να δείξει στον κόσμο πως δεν της λείπει η ψυχή. Δεν ήξερε από προπονήσεις, από στρατηγικές ή χρονόμετρα. Ήξερε μόνο από τιμή. Έτρεξε για την πατρίδα, όχι για το μετάλλιο. Και όταν του έδωσαν τον κόσμο στα πόδια του, εκείνος κοίταξε πίσω, στο κάρο του.
Η ιστορία του έγινε θρύλος. Το όνομά του μπήκε στα βιβλία. Το πρόσωπό του σε γραμματόσημα. Αλλά ποτέ δεν άλλαξε. Ζούσε ήσυχα στο Μαρούσι, και μιλούσε για εκείνη τη μέρα με τη σεμνότητα του ανθρώπου που έκανε απλώς το καθήκον του. Στην τελετή λήξης, ο διάδοχος Κωνσταντίνος τον αγκάλιασε. Η Ελλάδα είχε βρει τον δικό της Ολυμπιακό ήρωα. Και το μόνο που του ζήτησε ως αντάλλαγμα… ήταν μια καρότσα.
Η διαδρομή των 40 χιλιομέτρων δεν είχε ούτε σταθμούς νερού, ούτε ιατρική βοήθεια, ούτε θεαματική κάλυψη. Υπήρχε μόνο η σκόνη του δρόμου, ο ήλιος, και η επιθυμία να δοξάσει την Ελλάδα. Λέγεται ότι κάπου στη μέση της διαδρομής, κοντά στο Πικέρμι, έκανε μια μικρή στάση. Άλλοι λένε για ένα ποτήρι νερό, άλλοι για λίγο κρασί. Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι συνέχισε – και τερμάτισε πρώτος.
Η αποθέωση ήταν τέτοια, που οι πλούσιοι και οι ισχυροί του τόπου έπεσαν στα πόδια του. Του πρόσφεραν χρυσάφι, σπίτια, εφόρου ζωής εισιτήρια θεάτρου, ακόμα και δωρεάν ξύρισμα για πάντα. Του ζήτησαν να διαλέξει. Εκείνος, αμήχανος και ευγενικός, είπε πως δεν θέλει τίποτα απ’ όλα αυτά. Μόνο μια καινούργια καρότσα για το κάρο του, για να μπορεί να συνεχίσει να μεταφέρει νερό στο Μαρούσι. Κανείς δεν πίστευε στα αυτιά του.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Σπύρος Λούης δεν ήταν απλώς ο πρώτος μαραθωνοδρόμος Ολυμπιονίκης. Ήταν το πρόσωπο μιας Ελλάδας που ήθελε να δείξει στον κόσμο πως δεν της λείπει η ψυχή. Δεν ήξερε από προπονήσεις, από στρατηγικές ή χρονόμετρα. Ήξερε μόνο από τιμή. Έτρεξε για την πατρίδα, όχι για το μετάλλιο. Και όταν του έδωσαν τον κόσμο στα πόδια του, εκείνος κοίταξε πίσω, στο κάρο του.
Η ιστορία του έγινε θρύλος. Το όνομά του μπήκε στα βιβλία. Το πρόσωπό του σε γραμματόσημα. Αλλά ποτέ δεν άλλαξε. Ζούσε ήσυχα στο Μαρούσι, και μιλούσε για εκείνη τη μέρα με τη σεμνότητα του ανθρώπου που έκανε απλώς το καθήκον του. Στην τελετή λήξης, ο διάδοχος Κωνσταντίνος τον αγκάλιασε. Η Ελλάδα είχε βρει τον δικό της Ολυμπιακό ήρωα. Και το μόνο που του ζήτησε ως αντάλλαγμα… ήταν μια καρότσα.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.