ήταν μια δοκιμασία προσαρμοστικότητας.
Φανταστείτε έναν νεαρό Αθηναίο να βαδίζει μέσα στην πολύβουη Αγορά, ανάμεσα σε εμπόρους, ρήτορες και φιλοσόφους. Θέλει να χαιρετήσει έναν φίλο του στην άλλη άκρη της πλατείας, αλλά δεν μπορεί να τον διακρίνει καθαρά. Στραβώνει τα μάτια του, προσπαθεί να εστιάσει, μα οι φιγούρες μπροστά του παραμένουν θολές. Αυτός ο νεαρός πάσχει από μυωπία. Και στην αρχαία Ελλάδα, η ζωή χωρίς καθαρή όραση ήταν μια πρόκληση.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν καλά τη μυωπία. Στην πραγματικότητα, της έδωσαν και το όνομά της: προέρχεται από το ρήμα μύω, που σημαίνει “κλείνω τα μάτια”. Όμως, δεν υπήρχαν γυαλιά. Δεν υπήρχαν φακοί. Ο κόσμος ήταν είτε καθαρός είτε θολός, και αν ανήκες στη δεύτερη κατηγορία, έπρεπε να βρεις τρόπο να προσαρμοστείς.
Κάποιοι μυωπικοί ανέπτυξαν τεχνικές για να βελτιώσουν την όρασή τους. Έκλειναν ελαφρώς τα βλέφαρά τους για να μειώσουν τη διάθλαση του φωτός και να κάνουν τα αντικείμενα πιο ευκρινή. Άλλοι ίσως αποφεύγανε εργασίες που απαιτούσαν καλή όραση σε απόσταση. Αν ήσουν ένας στρατιώτης που δεν έβλεπε μακριά, η μάχη μπορούσε να γίνει θανατηφόρα. Αν ήσουν έμπορος, έπρεπε να βασίζεσαι στους συνεργάτες σου για να αναγνωρίζεις τους πελάτες σου από μακριά.
Οι γιατροί της εποχής, όπως ο Ιπποκράτης, κατέγραψαν την πάθηση, αλλά οι θεραπείες τους δεν είχαν καμία σχέση με τα γυαλιά που γνωρίζουμε σήμερα. Ένα μείγμα από βοτάνια, δίαιτες και ασκήσεις για τα μάτια ήταν οι μόνες διαθέσιμες λύσεις, αλλά δύσκολα θα βοηθούσαν πραγματικά.
Ήταν μια εποχή όπου η μυωπία δεν θεωρούνταν αναπηρία, αλλά απλώς ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε να διαχειριστείς. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τη δυνατότητα να διορθώσουν την όρασή τους, αλλά είχαν κάτι άλλο: την ικανότητα να προσαρμόζονται.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν καλά τη μυωπία. Στην πραγματικότητα, της έδωσαν και το όνομά της: προέρχεται από το ρήμα μύω, που σημαίνει “κλείνω τα μάτια”. Όμως, δεν υπήρχαν γυαλιά. Δεν υπήρχαν φακοί. Ο κόσμος ήταν είτε καθαρός είτε θολός, και αν ανήκες στη δεύτερη κατηγορία, έπρεπε να βρεις τρόπο να προσαρμοστείς.
Κάποιοι μυωπικοί ανέπτυξαν τεχνικές για να βελτιώσουν την όρασή τους. Έκλειναν ελαφρώς τα βλέφαρά τους για να μειώσουν τη διάθλαση του φωτός και να κάνουν τα αντικείμενα πιο ευκρινή. Άλλοι ίσως αποφεύγανε εργασίες που απαιτούσαν καλή όραση σε απόσταση. Αν ήσουν ένας στρατιώτης που δεν έβλεπε μακριά, η μάχη μπορούσε να γίνει θανατηφόρα. Αν ήσουν έμπορος, έπρεπε να βασίζεσαι στους συνεργάτες σου για να αναγνωρίζεις τους πελάτες σου από μακριά.
Οι γιατροί της εποχής, όπως ο Ιπποκράτης, κατέγραψαν την πάθηση, αλλά οι θεραπείες τους δεν είχαν καμία σχέση με τα γυαλιά που γνωρίζουμε σήμερα. Ένα μείγμα από βοτάνια, δίαιτες και ασκήσεις για τα μάτια ήταν οι μόνες διαθέσιμες λύσεις, αλλά δύσκολα θα βοηθούσαν πραγματικά.
Ήταν μια εποχή όπου η μυωπία δεν θεωρούνταν αναπηρία, αλλά απλώς ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε να διαχειριστείς. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τη δυνατότητα να διορθώσουν την όρασή τους, αλλά είχαν κάτι άλλο: την ικανότητα να προσαρμόζονται.
Γρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.