Ας μην σπαταλάμε έτσι τις μέρες μας λοιπόν.
«Υπάρχουν δύο μέρες του χρόνου που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα: η μια είναι χτες και η άλλη αύριο», λέει ο Βούδας. Σήμερα όμως μπορείς να κάνεις πολλά. Το εκμεταλλευόμαστε όμως; Γιατί η αλήθεια είναι ξοδεύουμε τον περισσότερο μας χρόνο αναπολώντας το παρελθόν ή ανησυχώντας για το μέλλον. Και το παρόν μας προσπερνάει.
Ναι, οι μέρες περνάνε γρήγορα. Ίσως υπερβολικά ταχύτατα. Όσο απασχολημένος κι αν είσαι, όσο κι αν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, όσο κι αν ξυπνάς πρωί και κοιμάσαι αργά για να εκμεταλλευτείς περισσότερες ώρες στην ημέρα, ο χρόνος τρέχει ανεξαιρέτως.
Συνειδητοποιούμε πόσο αληθινά χαιρόμαστε τις στιγμές μας όταν αυτές πάψουν. Όταν αυτό που μας έκανε να χαμογελάμε πλέον δεν υφίσταται, ή όταν κάτι αλλάξει δραστικά. Όταν πατήσουμε παύση και παρατηρήσουμε τι συμβαίνει, κατακτάμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το πώς επιλέγουμε να γεμίσουμε τις μέρες και τις σκέψεις μας.
Η ζωή όμως δεν έχει παύση, δεν μπορεί να μείνει στάσιμη. Όλα συνεχίζουν να ρέουν, να κυλούν και να προχωράνε. Για να επιβιώσουμε πρέπει να μάθουμε και εμείς να κάνουμε την υπέρβαση, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι δεν μπορούμε. Αν το βάλουμε στο μυαλό μας και πείσουμε τον εαυτό μας για αυτό, θα βρούμε τρόπους να κάνουμε τις μέρες μας καλύτερες, να αξιοποιήσουμε κάθε στιγμή στο έπακρο, να αισθανόμαστε περισσότερο και να το εκφράζουμε συχνότερα, να μιλάμε με καλοσύνη και να δείχνουν στους ανθρώπους γύρω μας ευγνωμοσύνη που είναι εκεί.
Ίσως να υπάρχουν μέρες που θα είμαστε θλιμμένοι για τη ζωή που δεν φτιάξαμε σήμερα. Αλλά αύριο μπορούμε να προσπαθήσουμε πάλι. Φτάνει να αλλάξουμε όσα δε μας γεμίζουν με χαρά. Γιατί όπως είπε και ο αείμνηστος Τσάρλι Τσάπλιν: «Μια μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα». Ας μην σπαταλάμε έτσι τις μέρες μας λοιπόν.
Ναι, οι μέρες περνάνε γρήγορα. Ίσως υπερβολικά ταχύτατα. Όσο απασχολημένος κι αν είσαι, όσο κι αν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, όσο κι αν ξυπνάς πρωί και κοιμάσαι αργά για να εκμεταλλευτείς περισσότερες ώρες στην ημέρα, ο χρόνος τρέχει ανεξαιρέτως.
Συνειδητοποιούμε πόσο αληθινά χαιρόμαστε τις στιγμές μας όταν αυτές πάψουν. Όταν αυτό που μας έκανε να χαμογελάμε πλέον δεν υφίσταται, ή όταν κάτι αλλάξει δραστικά. Όταν πατήσουμε παύση και παρατηρήσουμε τι συμβαίνει, κατακτάμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το πώς επιλέγουμε να γεμίσουμε τις μέρες και τις σκέψεις μας.
Η ζωή όμως δεν έχει παύση, δεν μπορεί να μείνει στάσιμη. Όλα συνεχίζουν να ρέουν, να κυλούν και να προχωράνε. Για να επιβιώσουμε πρέπει να μάθουμε και εμείς να κάνουμε την υπέρβαση, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι δεν μπορούμε. Αν το βάλουμε στο μυαλό μας και πείσουμε τον εαυτό μας για αυτό, θα βρούμε τρόπους να κάνουμε τις μέρες μας καλύτερες, να αξιοποιήσουμε κάθε στιγμή στο έπακρο, να αισθανόμαστε περισσότερο και να το εκφράζουμε συχνότερα, να μιλάμε με καλοσύνη και να δείχνουν στους ανθρώπους γύρω μας ευγνωμοσύνη που είναι εκεί.
Ίσως να υπάρχουν μέρες που θα είμαστε θλιμμένοι για τη ζωή που δεν φτιάξαμε σήμερα. Αλλά αύριο μπορούμε να προσπαθήσουμε πάλι. Φτάνει να αλλάξουμε όσα δε μας γεμίζουν με χαρά. Γιατί όπως είπε και ο αείμνηστος Τσάρλι Τσάπλιν: «Μια μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα». Ας μην σπαταλάμε έτσι τις μέρες μας λοιπόν.
Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.