οι ηρωισμοί δεν είναι για μένα...
“Δυο φωνές μου φωνάζουν,δυο φωνές με τρελαίνουν” λέει το γνωστό άσμα της Άντζελας!
Έτσι ακριβώς νιώθω πολλές φορές όταν πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις, και σαν νοήμων και λογικός άνθρωπος, ξέρω ποια είναι η λογική απόφαση, το συναίσθημα όμως είναι ένας πολύ δυνατός μαγνήτης που σε τραβάει με όλη του τη δύναμη και τελικώς παραδίνεσαι παρά τους ενδοιασμούς και χωρίς αντιστάσεις.
Από τη μια η φωνή της λογικής και της σύνεσης, που μου λέει να μην κάνω απερισκεψίες και να συμβιβαστώ με την όχι πολύ θελκτική, μα χωρίς συνέπειες απόφαση και από την άλλη η φωνή του συναισθήματος, του πάθους, της καρδιάς… όπως θέλεις πες το, που μου φωνάζει να μην παραδοθώ στον συμβιβασμό και στην επίπεδη επιλογή του μυαλού αλλά να υποκύψω στο “λάθος” και στη γλυκιά γεύση του μη συνετού.
Μήπως όταν συνετά επιλέγω το λάθος, οι συνέπειες να μην είναι τόσο βαριές; Μήπως επειδή γνωρίζω το επακόλουθο το προλάβω; Δεν νομίζω ότι εκείνη την στιγμή της επιλογής υπάρχει αυτή η λογική σκέψη. Η σκοτεινή πλευρά μου, παλεύει να βγει στην επιφάνεια και μου προσφέρει πολλά για να το κάνει αυτό, αλλά με τι κόστος;
Όταν όμως από την άλλη τριγυρνάει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου το “μη”, “δεν πρέπει” “δεν κάνει”, “δεν είναι σωστό” και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι οι ηρωισμοί δεν είναι για μένα, δεν ξέρω πόσο ευτυχισμένη μπορώ να παραμείνω. Από την άλλη η επιλογή του “σωστού” μπορεί να μην παρέχει τον μαγνητισμό του “λάθους” παρέχει όμως τη σιγουριά και την ασφάλεια που ίσως χρειάζομαι.
Η καρδιά πονάει, η μάχη εντός μου συνεχίζεται και το μυαλό μου προσφέρει τη λύση!
Έτσι ακριβώς νιώθω πολλές φορές όταν πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις, και σαν νοήμων και λογικός άνθρωπος, ξέρω ποια είναι η λογική απόφαση, το συναίσθημα όμως είναι ένας πολύ δυνατός μαγνήτης που σε τραβάει με όλη του τη δύναμη και τελικώς παραδίνεσαι παρά τους ενδοιασμούς και χωρίς αντιστάσεις.
Από τη μια η φωνή της λογικής και της σύνεσης, που μου λέει να μην κάνω απερισκεψίες και να συμβιβαστώ με την όχι πολύ θελκτική, μα χωρίς συνέπειες απόφαση και από την άλλη η φωνή του συναισθήματος, του πάθους, της καρδιάς… όπως θέλεις πες το, που μου φωνάζει να μην παραδοθώ στον συμβιβασμό και στην επίπεδη επιλογή του μυαλού αλλά να υποκύψω στο “λάθος” και στη γλυκιά γεύση του μη συνετού.
Μήπως όταν συνετά επιλέγω το λάθος, οι συνέπειες να μην είναι τόσο βαριές; Μήπως επειδή γνωρίζω το επακόλουθο το προλάβω; Δεν νομίζω ότι εκείνη την στιγμή της επιλογής υπάρχει αυτή η λογική σκέψη. Η σκοτεινή πλευρά μου, παλεύει να βγει στην επιφάνεια και μου προσφέρει πολλά για να το κάνει αυτό, αλλά με τι κόστος;
Όταν όμως από την άλλη τριγυρνάει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου το “μη”, “δεν πρέπει” “δεν κάνει”, “δεν είναι σωστό” και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι οι ηρωισμοί δεν είναι για μένα, δεν ξέρω πόσο ευτυχισμένη μπορώ να παραμείνω. Από την άλλη η επιλογή του “σωστού” μπορεί να μην παρέχει τον μαγνητισμό του “λάθους” παρέχει όμως τη σιγουριά και την ασφάλεια που ίσως χρειάζομαι.
Η καρδιά πονάει, η μάχη εντός μου συνεχίζεται και το μυαλό μου προσφέρει τη λύση!
Χρύσα Αβραμίδου
gynaikaeimai
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.