θα ‘ρθει πάλι καλοκαίρι για να το χαρούμε μ’ αυτούς.
Η ζωή είναι γεμάτη χειμώνες. Μικρούς και μεγάλους. Τα καλοκαίρια κρατάνε μόνο για λίγο. Πάντα για λίγο. Γιατί μόνο έτσι τα εκτιμάμε και τα ζούμε όπως πρέπει. Δηλαδή στο έπακρον.
Είναι αλήθεια. Αν δεν είχαμε τα άσχημα της ζωής, δε θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα ωραία της. Η ουσία, όμως, είναι να μάθουμε να ζούμε και στους χειμώνες μας όσο πιο όμορφα μπορούμε.
Και το θέμα είναι, ποιοι θα παραμείνουν δίπλα μας όσο ο ουρανός είναι σκοτεινός κι η βροχή και το κρύο μας περιορίζουν στο σπίτι; Ποιοι θα ζήσουν τα άσχημα μαζί μας, χωρίς να μας εγκαταλείψουν, όταν πέσουμε κάτω από τα χαστούκια της ζωής;
Όταν χάσουμε τον εαυτό μας μέσα σε δυσάρεστες καταστάσεις και βγάλουμε ίσως και ένα άλλο, κακό εαυτό προς τα έξω; Ποιοι, από αυτούς που διώξαμε από μιζέρια και μόνο θα μας περιμένουν, όταν καταφέρουμε επιτέλους να ξαναβρούμε τον εαυτό μας; Ποιοι θα μας καταλάβουν και θα μας κατανοήσουν;
Γιατί οι άνθρωποι κάποτε λυγίζουν. Κάποτε δεν αντέχουν στις βαρυχειμωνιές και τα παρατούν. Κι αν δεν είναι τυχεροί να έχουν δίπλα τους ανθρώπους να τους στηρίξουν, τότε το καλοκαίρι αργούν να το δουν.
Γιατί στα ωραία και τα φωτεινά όλοι θέλουν να είναι δίπλα μας. Στα πάνω μας όλοι θέλουν να είναι εκεί για να μοιραστούν τη δόξα μας. Τα καλοκαίρια είναι όλα πιο όμορφα, πιο ομαλά, πιο εύκολα. Στα εύκολα όλοι μένουν. Στα δύσκολα, όμως, αρχίζουν όλοι να εξαφανίζονται ένας ένας.
Εκτός από λίγους, εκλεκτούς. Και κάποτε θα εκπλαγούμε από το ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν. Ίσως φερθήκαμε λάθος στα σωστά άτομα, και σωστά στα λάθος. Ίσως το περασμένο καλοκαίρι μας να το μοιραστήκαμε με λάθος άτομα. Με άτομα που με την πρώτη καταιγίδα κρύφτηκαν από μας. Κι εκεί τρώμε ένα γερό χαστούκι από τη ζωή που μας σοκάρει αλλά στην τελική μας βάζει μπροστά στην αλήθεια των πραγμάτων.
Αυτοί, λοιπόν, που μοιράστηκαν τους χειμώνες μαζί μας, σ’ αυτούς θα χαρίσουμε και το πιο όμορφο καλοκαίρι. Γιατί μ’ αυτούς θα είναι καλύτερα. Γιατί αυτοί μας αξίζουν και τους αξίζουμε. Η θάλασσα, ο ήλιος, τα χρώματα, τα παγωμένα κοκτέιλ, τα γέλια όλα αυτά αποκτούν αξία μόνο όταν τα μοιραζόμαστε μ’ αυτούς που αγαπάμε. Κι οι χειμώνες γίνονται πιο γλυκοί και ήπιοι όταν μας αγαπούν.
Υπομονή, λοιπόν, θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας και θα ‘ρθει πάλι καλοκαίρι για να το χαρούμε μ’ αυτούς που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας ένα ηλιόλουστο πρωινό και θα’ ναι ακόμη εκεί για να τους κρατάμε το χέρι και να τους κοιτάμε.
Είναι αλήθεια. Αν δεν είχαμε τα άσχημα της ζωής, δε θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα ωραία της. Η ουσία, όμως, είναι να μάθουμε να ζούμε και στους χειμώνες μας όσο πιο όμορφα μπορούμε.
Και το θέμα είναι, ποιοι θα παραμείνουν δίπλα μας όσο ο ουρανός είναι σκοτεινός κι η βροχή και το κρύο μας περιορίζουν στο σπίτι; Ποιοι θα ζήσουν τα άσχημα μαζί μας, χωρίς να μας εγκαταλείψουν, όταν πέσουμε κάτω από τα χαστούκια της ζωής;
Όταν χάσουμε τον εαυτό μας μέσα σε δυσάρεστες καταστάσεις και βγάλουμε ίσως και ένα άλλο, κακό εαυτό προς τα έξω; Ποιοι, από αυτούς που διώξαμε από μιζέρια και μόνο θα μας περιμένουν, όταν καταφέρουμε επιτέλους να ξαναβρούμε τον εαυτό μας; Ποιοι θα μας καταλάβουν και θα μας κατανοήσουν;
Γιατί οι άνθρωποι κάποτε λυγίζουν. Κάποτε δεν αντέχουν στις βαρυχειμωνιές και τα παρατούν. Κι αν δεν είναι τυχεροί να έχουν δίπλα τους ανθρώπους να τους στηρίξουν, τότε το καλοκαίρι αργούν να το δουν.
Γιατί στα ωραία και τα φωτεινά όλοι θέλουν να είναι δίπλα μας. Στα πάνω μας όλοι θέλουν να είναι εκεί για να μοιραστούν τη δόξα μας. Τα καλοκαίρια είναι όλα πιο όμορφα, πιο ομαλά, πιο εύκολα. Στα εύκολα όλοι μένουν. Στα δύσκολα, όμως, αρχίζουν όλοι να εξαφανίζονται ένας ένας.
Εκτός από λίγους, εκλεκτούς. Και κάποτε θα εκπλαγούμε από το ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν. Ίσως φερθήκαμε λάθος στα σωστά άτομα, και σωστά στα λάθος. Ίσως το περασμένο καλοκαίρι μας να το μοιραστήκαμε με λάθος άτομα. Με άτομα που με την πρώτη καταιγίδα κρύφτηκαν από μας. Κι εκεί τρώμε ένα γερό χαστούκι από τη ζωή που μας σοκάρει αλλά στην τελική μας βάζει μπροστά στην αλήθεια των πραγμάτων.
Αυτοί, λοιπόν, που μοιράστηκαν τους χειμώνες μαζί μας, σ’ αυτούς θα χαρίσουμε και το πιο όμορφο καλοκαίρι. Γιατί μ’ αυτούς θα είναι καλύτερα. Γιατί αυτοί μας αξίζουν και τους αξίζουμε. Η θάλασσα, ο ήλιος, τα χρώματα, τα παγωμένα κοκτέιλ, τα γέλια όλα αυτά αποκτούν αξία μόνο όταν τα μοιραζόμαστε μ’ αυτούς που αγαπάμε. Κι οι χειμώνες γίνονται πιο γλυκοί και ήπιοι όταν μας αγαπούν.
Υπομονή, λοιπόν, θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας και θα ‘ρθει πάλι καλοκαίρι για να το χαρούμε μ’ αυτούς που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας ένα ηλιόλουστο πρωινό και θα’ ναι ακόμη εκεί για να τους κρατάμε το χέρι και να τους κοιτάμε.
Πράξια Αρέστη
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.