Σύγχρονοι Δον-Κιχώτες που πολεμούν αιώνια με ανύπαρκτους ανεμόμυλους.
Είμαστε και εμείς, αυτοί οι τρελοί.
Οι αθεράπευτα ρομαντικοί που περιμένουμε να ζήσουμε τη μαγεία μιας απρόσμενης μα μοιραίας συνάντησης.
Εκείνης της ανεξήγητης στιγμής που δε θα μπορούσε να αποδοθεί πουθενά αλλού.
Παρά μόνο στο κάρμα. Σε αυτό που λέμε, “γραφτό”.
Θέλουμε κάτι να μας ταρακουνήσει, να μας ξαφνιάσει.
Να μας τραβήξει απο τη νόρμα και να μας παρασύρει σε ένα story βγαλμένο από τη μεγάλη οθόνη.
Σε ένα καλογραμμένο σενάριο, που μόνο ένας μέτρ του έρωτα θα μπορούσε να έχει γράψει. Τόσο επιδέξια, κομμένο και ραμμένο πάνω μας.
Έναν έρωτα κινηματογραφικό ή έστω μυθιστορηματικό.
Έναν από αυτούς τους ρομαντικούς, τους αθώους, που όλα είναι ρόδινα ή έναν απ’ τους άλλους, εκείνους τους δύσκολους, τους απαγορευμένους που πρέπει να παλέψουν με όλους και με όλα.
Είμαστε αυτοί οι ευσυγκίνητοι. που κλαίνε ξανά και ξανά βλέποντας ταινίες όπως το “Notebook” ή την “Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού“.
Ταυτιζόμαστε, κλείνουμε τα μάτια και φαντάζονται ότι είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές των ταινιών, οι χαρακτήρες των διηγημάτων.
Έχουμε αυτοκτονήσει πάνω από μια φορά “για τον έρωτα μας”, πλάι στον Ρωμαίο ή την Ιουλιέτα.
Γινόμαστε τόσο έντονοι απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα αυτά δε μπορούν να συμβούν στη πραγματικότητα, που μας περνάνε για τρελούς.
Και όσο προσπαθούν, τόσο πιο πολύ παθιαζόμαστε.
Οκ, μας διακρίνει μια τόση δα μικρούλα υπερβολή. Το δέχομαι. Ψάχνουμε το ασύγκριτο και πιστεύουμε σε αυτό.
Και αν δε το βρούμε τελικά ποτέ, δε θα φταίει το ότι δεν υπάρχουν στα αλήθεια τέτοιοι έρωτες. Απλά οι περισσότεροι στις μέρες μας προτιμούν να βολευόνται, παρα να ερωτεύονται. Γιατί ο έρωτας σε ξεβολεύει, είναι απαιτητικός, έχει ανάγκες, σα λουλούδι είναι ο έρωτας και ξέρεις με πόσο κόπο κρατάς ένα λουλούδι ζωντανό.
Σπανίζουν αυτοί που θα γοητευτούν απο τον τρόπο με τον οποία αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, τον ίδιο τον κόσμο.
Θα χωθούμε ξανά στα καμαρίνια λοιπόν.
Και απομονωμένοι για λίγο θα μείνουμε εκεί να ονειρευόμαστε, να φτιάχνουμε καινούριες μελωδίες, να διαβάζουμε τόνους βιβλία, να ψάχνουμε κρυμμένα νοήματα, να σκεφτόμαστε, να (υπερ) αναλύουμε, να μουτζουρώνουμε, να τσαλακώνουμε και να σκίζουμε χαρτιά γεμάτα με σκέψεις που συνεχώς θα αναθεωρούμε.
Θα ζωγραφίζουμε τοπία που απεικονίζουν τη ψυχή μας, θα σκαρώνουμε μελαγχολικά στιχάκια ή ποιήματα δίχως τέλος. Θα ταξιδεύουμε με το νου βρίσκοντας τα πιο όμορφα μέρη και θα φωτογραφίζουμε τα πιο ειδυλλιακά τοπία, αφήνοντας πίσω μια ενδόμυχη υπόσχεση, πως θα επιστρέψουμε μαζί με εκείνον “τον έναν” ή εκείνη “την μια”.
Πάντα μας γοήτευε αυτή η μοναχικότητα, δε τη πήραμε ποτέ με κακό μάτι, ήταν πάντα μια βόλτα στα παρασκήνια, μια ακόμη πρόβα, μια τελευταία βιαστική ματιά στα σενάρια του έρωτα πρίν από την μεγάλη παράσταση, μια μικρή αναμονή του συμπρωταγωνιστή μας, που… για κάποιο λόγο καθυστέρησε.
Υ.Γ.
Είμαστε οι απόγονοι μιας Drama Queen του μεσαίωνα.
Μιας βασίλισσας που ερωτεύτηκε πολύ μα συμβιβάστηκε να ζήσει για πάντα με τον λάθος βασιλιά. Στο τέλος τρελάθηκε, εξαφανίστηκε. Έγινε σκιά.
Φεύγοντας άφησε πίσω της μια κατάρα.
Τα ψυχικά της κατάλοιπα, να περνάνε σαν γονίδια στις επόμενες γενιές.
Να νιώσουν και άλλοι όπως ένιωσε εκείνη. Μισή, ανικανοποίητη, καταπιεσμένη και παράταιρη.
Από τότε έχουν γεννηθεί αμέτρητα παιδιά της δραματικής βασίλισσας, παιδιά καταραμένα.
Σύγχρονοι Δον-Κιχώτες που πολεμούν αιώνια με ανύπαρκτους ανεμόμυλους.
Καλλιτέχνες κάθε λογής, μουσικοί του δρόμου , συγγραφείς, ζωγράφοι και μοναχικοί ποιητές που καταλήγουν να ερωτευτούν τα δημιουργήματά τους, γιατί κανένας έρωτας δεν έφτασε ποτέ εκείνον που ονειρεύτηκαν.
Κάποιοι μας λένε ονειροπόλους, άλλοι “χαμένη υπόθεση”.
Οι αθεράπευτα ρομαντικοί που περιμένουμε να ζήσουμε τη μαγεία μιας απρόσμενης μα μοιραίας συνάντησης.
Εκείνης της ανεξήγητης στιγμής που δε θα μπορούσε να αποδοθεί πουθενά αλλού.
Παρά μόνο στο κάρμα. Σε αυτό που λέμε, “γραφτό”.
Θέλουμε κάτι να μας ταρακουνήσει, να μας ξαφνιάσει.
Να μας τραβήξει απο τη νόρμα και να μας παρασύρει σε ένα story βγαλμένο από τη μεγάλη οθόνη.
Σε ένα καλογραμμένο σενάριο, που μόνο ένας μέτρ του έρωτα θα μπορούσε να έχει γράψει. Τόσο επιδέξια, κομμένο και ραμμένο πάνω μας.
Έναν έρωτα κινηματογραφικό ή έστω μυθιστορηματικό.
Έναν από αυτούς τους ρομαντικούς, τους αθώους, που όλα είναι ρόδινα ή έναν απ’ τους άλλους, εκείνους τους δύσκολους, τους απαγορευμένους που πρέπει να παλέψουν με όλους και με όλα.
Είμαστε αυτοί οι ευσυγκίνητοι. που κλαίνε ξανά και ξανά βλέποντας ταινίες όπως το “Notebook” ή την “Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού“.
Ταυτιζόμαστε, κλείνουμε τα μάτια και φαντάζονται ότι είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές των ταινιών, οι χαρακτήρες των διηγημάτων.
Έχουμε αυτοκτονήσει πάνω από μια φορά “για τον έρωτα μας”, πλάι στον Ρωμαίο ή την Ιουλιέτα.
Γινόμαστε τόσο έντονοι απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα αυτά δε μπορούν να συμβούν στη πραγματικότητα, που μας περνάνε για τρελούς.
Και όσο προσπαθούν, τόσο πιο πολύ παθιαζόμαστε.
Οκ, μας διακρίνει μια τόση δα μικρούλα υπερβολή. Το δέχομαι. Ψάχνουμε το ασύγκριτο και πιστεύουμε σε αυτό.
Και αν δε το βρούμε τελικά ποτέ, δε θα φταίει το ότι δεν υπάρχουν στα αλήθεια τέτοιοι έρωτες. Απλά οι περισσότεροι στις μέρες μας προτιμούν να βολευόνται, παρα να ερωτεύονται. Γιατί ο έρωτας σε ξεβολεύει, είναι απαιτητικός, έχει ανάγκες, σα λουλούδι είναι ο έρωτας και ξέρεις με πόσο κόπο κρατάς ένα λουλούδι ζωντανό.
Σπανίζουν αυτοί που θα γοητευτούν απο τον τρόπο με τον οποία αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, τον ίδιο τον κόσμο.
Θα χωθούμε ξανά στα καμαρίνια λοιπόν.
Και απομονωμένοι για λίγο θα μείνουμε εκεί να ονειρευόμαστε, να φτιάχνουμε καινούριες μελωδίες, να διαβάζουμε τόνους βιβλία, να ψάχνουμε κρυμμένα νοήματα, να σκεφτόμαστε, να (υπερ) αναλύουμε, να μουτζουρώνουμε, να τσαλακώνουμε και να σκίζουμε χαρτιά γεμάτα με σκέψεις που συνεχώς θα αναθεωρούμε.
Θα ζωγραφίζουμε τοπία που απεικονίζουν τη ψυχή μας, θα σκαρώνουμε μελαγχολικά στιχάκια ή ποιήματα δίχως τέλος. Θα ταξιδεύουμε με το νου βρίσκοντας τα πιο όμορφα μέρη και θα φωτογραφίζουμε τα πιο ειδυλλιακά τοπία, αφήνοντας πίσω μια ενδόμυχη υπόσχεση, πως θα επιστρέψουμε μαζί με εκείνον “τον έναν” ή εκείνη “την μια”.
Πάντα μας γοήτευε αυτή η μοναχικότητα, δε τη πήραμε ποτέ με κακό μάτι, ήταν πάντα μια βόλτα στα παρασκήνια, μια ακόμη πρόβα, μια τελευταία βιαστική ματιά στα σενάρια του έρωτα πρίν από την μεγάλη παράσταση, μια μικρή αναμονή του συμπρωταγωνιστή μας, που… για κάποιο λόγο καθυστέρησε.
Υ.Γ.
Είμαστε οι απόγονοι μιας Drama Queen του μεσαίωνα.
Μιας βασίλισσας που ερωτεύτηκε πολύ μα συμβιβάστηκε να ζήσει για πάντα με τον λάθος βασιλιά. Στο τέλος τρελάθηκε, εξαφανίστηκε. Έγινε σκιά.
Φεύγοντας άφησε πίσω της μια κατάρα.
Τα ψυχικά της κατάλοιπα, να περνάνε σαν γονίδια στις επόμενες γενιές.
Να νιώσουν και άλλοι όπως ένιωσε εκείνη. Μισή, ανικανοποίητη, καταπιεσμένη και παράταιρη.
Από τότε έχουν γεννηθεί αμέτρητα παιδιά της δραματικής βασίλισσας, παιδιά καταραμένα.
Σύγχρονοι Δον-Κιχώτες που πολεμούν αιώνια με ανύπαρκτους ανεμόμυλους.
Καλλιτέχνες κάθε λογής, μουσικοί του δρόμου , συγγραφείς, ζωγράφοι και μοναχικοί ποιητές που καταλήγουν να ερωτευτούν τα δημιουργήματά τους, γιατί κανένας έρωτας δεν έφτασε ποτέ εκείνον που ονειρεύτηκαν.
Κάποιοι μας λένε ονειροπόλους, άλλοι “χαμένη υπόθεση”.
Νάγια Γιαννιτσάκη
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.