Δεν χαρίζω πια τον ύπνο μου και το χαμόγελό μου σε κανέναν.
Κι αν έπρεπε να πάρω τη ζωή από την αρχή, ό,τι έκανα, θα το ξανάκανα.
Ό,τι επέλεξα, θα το ξανά-επέλεγα.
Τους ίδιους ανθρώπους θα κοίταγα στα μάτια. Τους ίδιους ανθρώπους θα έκλεινα έξω από την ζωή μου.
Τους ίδιους ανθρώπους θα στεναχωρούσα.
Ό,τι ζω, ό,τι έζησα, ό,τι επέλεξα όσο κι αν με πόνεσε, θα το ξαναζούσα.
Μόνο ένα δεν θα επέλεγα. Να κρυφτώ ξανά έστω και για όσο κρύφτηκα.
Να μείνω στην άκρη, για να μην ενοχλήσω τα “πρέπει” σας.
Να σταθώ στη σκιά, για να μην πει ο κόσμος.
Ένας κόσμος που δεν σταματά να λέει. Να λέει για εμένα, να λέει για εσένα, να λέει για τον παραδίπλα ακόμα και για τον περαστικό που ποτέ δεν έμαθε ούτε το όνομά του.
Για ένα μόνο δεν έμαθε να μιλά ο κόσμος. Για τον εαυτό του. Για την πάρτη του. Για το τομάρι του.
Γι’αυτό κι εγώ, απ΄όλα μου τα λάθη, απ’ όλα μου τα σωστά, απ’ όλα τα σκοτάδια μου κι απ’ όλες τις σκιές μου, ένα θα διάλεγα μόνο να κάνω παντιέρα στη ζωή μου. Να αφήσω τον κόσμο να λέει.
Του καθενός το αφήγημα, είναι το παραμύθι του, που τον κάνει να κοιμάται καλύτερα το βράδυ. Και το δικό μου αφήγημα, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου το κάνει θρίλερ.
Δεν χαρίζω πια τον ύπνο μου και το χαμόγελό μου σε κανέναν.
Γιατί όταν έχεις παλέψει, όταν έχεις πονέσει κι έχεις στερηθεί για να μπορείς να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, δεν τον αφήνεις σε χέρια τυχαία και σε στόματα βρώμικα.
Να είσαι πολύτιμος για τον εαυτό σου. Να μην σε χαλαλίζεις για κανέναν.
Ό,τι επέλεξα, θα το ξανά-επέλεγα.
Τους ίδιους ανθρώπους θα κοίταγα στα μάτια. Τους ίδιους ανθρώπους θα έκλεινα έξω από την ζωή μου.
Τους ίδιους ανθρώπους θα στεναχωρούσα.
Ό,τι ζω, ό,τι έζησα, ό,τι επέλεξα όσο κι αν με πόνεσε, θα το ξαναζούσα.
Μόνο ένα δεν θα επέλεγα. Να κρυφτώ ξανά έστω και για όσο κρύφτηκα.
Να μείνω στην άκρη, για να μην ενοχλήσω τα “πρέπει” σας.
Να σταθώ στη σκιά, για να μην πει ο κόσμος.
Ένας κόσμος που δεν σταματά να λέει. Να λέει για εμένα, να λέει για εσένα, να λέει για τον παραδίπλα ακόμα και για τον περαστικό που ποτέ δεν έμαθε ούτε το όνομά του.
Για ένα μόνο δεν έμαθε να μιλά ο κόσμος. Για τον εαυτό του. Για την πάρτη του. Για το τομάρι του.
Γι’αυτό κι εγώ, απ΄όλα μου τα λάθη, απ’ όλα μου τα σωστά, απ’ όλα τα σκοτάδια μου κι απ’ όλες τις σκιές μου, ένα θα διάλεγα μόνο να κάνω παντιέρα στη ζωή μου. Να αφήσω τον κόσμο να λέει.
Του καθενός το αφήγημα, είναι το παραμύθι του, που τον κάνει να κοιμάται καλύτερα το βράδυ. Και το δικό μου αφήγημα, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου το κάνει θρίλερ.
Δεν χαρίζω πια τον ύπνο μου και το χαμόγελό μου σε κανέναν.
Γιατί όταν έχεις παλέψει, όταν έχεις πονέσει κι έχεις στερηθεί για να μπορείς να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, δεν τον αφήνεις σε χέρια τυχαία και σε στόματα βρώμικα.
Να είσαι πολύτιμος για τον εαυτό σου. Να μην σε χαλαλίζεις για κανέναν.
Κωνσταντίνος Καρύδης
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.