Να μην φοβάσαι την ευθύνη, τον πόνο, τις συνέπειες.
Να το στρίβεις το μαχαίρι, ακούς;
Γιατί οι καρδιές που χτυπούν για σένα, δεν σταματούν με μια πληγή μονάχα..
Για σένα χτυπούν και θα συνεχίσουν να χτυπούν κι ας πονούν, μέχρι να στραγγίξουν.
Δεν σε τιμούν οι μισές δουλειές. Να τις αποτελειώνεις.
Όχι από οίκτο, ούτε από ελεημοσύνη.
Από το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχουμε όλοι όσοι θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Από το ένστικτο επιβίωσης.
Γιατί ο συνεχής πόνος, αυτό το αργό βασανιστήριο, μετατρέπει ό,τι καλό σε άσχημο και απεχθές.
Γιατί απέναντί σου θα βρίσκεις έναν άνθρωπο που ό,τι καλό είχε προσφέρει και όσα δεν είχε προλάβει ακόμη, θα έχουν μετατραπεί στα αντίθετά τους.. και με τον ίδιο ζήλο που προσέφερε τα όμορφα, θα προσφέρει τώρα τα άσχημα.
Να το στρίβεις το μαχαίρι, ακούς;
Να μην φοβάσαι την ευθύνη, τον πόνο, τις συνέπειες.
Εσύ το κάρφωσες, εσύ και θα το στρίψεις.
Ούτε να το αποφεύγεις, ούτε να περιμένεις να έρθει ο θάνατος από την αιμορραγία.
Γιατί το αίμα γίνεται οξύ όσο περιμένεις, όσο δεν ξεκαθαρίζεις, όσο αποφεύγεις την ευθεία οδό.. και θα σου κάψει την ομορφιά και την αξιοπρέπεια που έχεις όσο τρέχει πάνω σου.
Να έχεις το θάρρος που ζητάς να έχουν τα καρδιοχτύπια για να λένε το όνομά σου.
Δεν είναι καλό το μίσος. Για κανέναν από τους δύο.
Τι καλό μπορεί να προσφέρει ένα συναίσθημα τόσο αρνητικό άλλωστε;
Τόσο αρνητικό που αφαιρεί το χρώμα από κάθε ανάμνηση..
Αλλάζει τη χαρά, τον έρωτα, την ευτυχία σε ασπρόμαυρες, βουβές και κακογραμμένες ταινίες… και στους δύο.
Θαμπές, πικρές, διεστραμμένες αναμνήσεις… και για τους δύο.
Δεν είναι καλή η απέχθεια.
Αλλάζει την ουσία σου ως άνθρωπο, τον χαρακτήρα σου, την όρασή σου.
Όταν απεχθάνεσαι έναν άνθρωπο, βλέπεις και όλα τα άλλα γύρω σου διαφορετικά.. λίγο πιο σκούρα.. λίγο πιο φθαρμένα και ξεπλυμένα.. κι όταν σε απεχθάνονται, μαθαίνεις κι εσύ να απεχθάνεσαι, αν δεν ήξερες… πιο γρήγορα από όσο νομίζεις.
Γι’αυτό σου λέω και σου ξαναλέω, να το στρίβεις το μαχαίρι.
Όσο πιο άμεσα, τόσο πιο σύντομες οι επιπτώσεις.
Όσο πιο ακαριαία, τόσο πιο ανώδυνος ο θάνατος.
Και συνάμα, λιγότερη και η αλλοίωση που θα υποστείς κι εσύ.
Ακούς;
Γιατί οι καρδιές που χτυπούν για σένα, δεν σταματούν με μια πληγή μονάχα..
Για σένα χτυπούν και θα συνεχίσουν να χτυπούν κι ας πονούν, μέχρι να στραγγίξουν.
Δεν σε τιμούν οι μισές δουλειές. Να τις αποτελειώνεις.
Όχι από οίκτο, ούτε από ελεημοσύνη.
Από το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχουμε όλοι όσοι θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Από το ένστικτο επιβίωσης.
Γιατί ο συνεχής πόνος, αυτό το αργό βασανιστήριο, μετατρέπει ό,τι καλό σε άσχημο και απεχθές.
Γιατί απέναντί σου θα βρίσκεις έναν άνθρωπο που ό,τι καλό είχε προσφέρει και όσα δεν είχε προλάβει ακόμη, θα έχουν μετατραπεί στα αντίθετά τους.. και με τον ίδιο ζήλο που προσέφερε τα όμορφα, θα προσφέρει τώρα τα άσχημα.
Να το στρίβεις το μαχαίρι, ακούς;
Να μην φοβάσαι την ευθύνη, τον πόνο, τις συνέπειες.
Εσύ το κάρφωσες, εσύ και θα το στρίψεις.
Ούτε να το αποφεύγεις, ούτε να περιμένεις να έρθει ο θάνατος από την αιμορραγία.
Γιατί το αίμα γίνεται οξύ όσο περιμένεις, όσο δεν ξεκαθαρίζεις, όσο αποφεύγεις την ευθεία οδό.. και θα σου κάψει την ομορφιά και την αξιοπρέπεια που έχεις όσο τρέχει πάνω σου.
Να έχεις το θάρρος που ζητάς να έχουν τα καρδιοχτύπια για να λένε το όνομά σου.
Δεν είναι καλό το μίσος. Για κανέναν από τους δύο.
Τι καλό μπορεί να προσφέρει ένα συναίσθημα τόσο αρνητικό άλλωστε;
Τόσο αρνητικό που αφαιρεί το χρώμα από κάθε ανάμνηση..
Αλλάζει τη χαρά, τον έρωτα, την ευτυχία σε ασπρόμαυρες, βουβές και κακογραμμένες ταινίες… και στους δύο.
Θαμπές, πικρές, διεστραμμένες αναμνήσεις… και για τους δύο.
Δεν είναι καλή η απέχθεια.
Αλλάζει την ουσία σου ως άνθρωπο, τον χαρακτήρα σου, την όρασή σου.
Όταν απεχθάνεσαι έναν άνθρωπο, βλέπεις και όλα τα άλλα γύρω σου διαφορετικά.. λίγο πιο σκούρα.. λίγο πιο φθαρμένα και ξεπλυμένα.. κι όταν σε απεχθάνονται, μαθαίνεις κι εσύ να απεχθάνεσαι, αν δεν ήξερες… πιο γρήγορα από όσο νομίζεις.
Γι’αυτό σου λέω και σου ξαναλέω, να το στρίβεις το μαχαίρι.
Όσο πιο άμεσα, τόσο πιο σύντομες οι επιπτώσεις.
Όσο πιο ακαριαία, τόσο πιο ανώδυνος ο θάνατος.
Και συνάμα, λιγότερη και η αλλοίωση που θα υποστείς κι εσύ.
Ακούς;
Γιάννης Βογιακέλης
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.