η λέξη άνθρωπος κατάντησε να είναι άγνωστη…
Λύπη…
Για ότι συμβαίνει.
Για ότι μας χωρίζει.
Για ότι μας απομακρύνει.
Γι΄ αυτά που δεν λέγονται.
Για την αλήθεια που κρύβεται.
Για το ψέμα που κυριαρχεί.
Για τον μικρόκοσμο που γιγαντώσαμε εγωιστικά ο καθένας μας μέσα του.
Για την αδιαφορία στην ψυχή μας.
Για τις ευθύνες που αρνούμαστε να πάρουμε.
Για την ισχυρογνωμοσύνη και για την ακαμψία μας.
Για την άρνηση να ακούσουμε ενεργητικά τον διπλανό μας.
Για τον φόβο που επιτρέψαμε να κυριαρχήσει στο είναι μας.
Για την παθολογία μας που τη νομίζουμε φυσιολογική.
Για τη βία που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και το συνάνθρωπο.
Για τα κολλημένα μυαλά όλων των ακραίων απόψεων.
Για τα παιδιά μας που παραμορφώνουμε το παρόν και το μέλλον τους.
Για όλα όσα μας δόθηκαν και δεν εκτιμήσαμε.
Για όσα συγγνώμη αρνούμαστε ακόμα να πούμε.
Για τις ευκαιρίες που αρνούμαστε να δώσουμε – πρώτα στον εαυτό μας.
Για όσα με εμπάθεια και φανατισμό συνεχίζουμε να ακολουθούμε.
Λύπη…
Που η ελπίδα αχνοφέγγει στα μάτια των παιδιών μας.
Λύπη…
Που η λέξη άνθρωπος κατάντησε να είναι άγνωστη… αφού καλείται να επαναπροσδιοριστεί στα καινούργια δεδομένα μιας απειλητικά επικίνδυνης εποχής που δηλώνει σύγχυση, θολούρα, διαχωρισμό και πλάνη.
Λύπη…
Για ότι συμβαίνει.
Για ότι μας χωρίζει.
Για ότι μας απομακρύνει.
Γι΄ αυτά που δεν λέγονται.
Για την αλήθεια που κρύβεται.
Για το ψέμα που κυριαρχεί.
Για τον μικρόκοσμο που γιγαντώσαμε εγωιστικά ο καθένας μας μέσα του.
Για την αδιαφορία στην ψυχή μας.
Για τις ευθύνες που αρνούμαστε να πάρουμε.
Για την ισχυρογνωμοσύνη και για την ακαμψία μας.
Για την άρνηση να ακούσουμε ενεργητικά τον διπλανό μας.
Για τον φόβο που επιτρέψαμε να κυριαρχήσει στο είναι μας.
Για την παθολογία μας που τη νομίζουμε φυσιολογική.
Για τη βία που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και το συνάνθρωπο.
Για τα κολλημένα μυαλά όλων των ακραίων απόψεων.
Για τα παιδιά μας που παραμορφώνουμε το παρόν και το μέλλον τους.
Για όλα όσα μας δόθηκαν και δεν εκτιμήσαμε.
Για όσα συγγνώμη αρνούμαστε ακόμα να πούμε.
Για τις ευκαιρίες που αρνούμαστε να δώσουμε – πρώτα στον εαυτό μας.
Για όσα με εμπάθεια και φανατισμό συνεχίζουμε να ακολουθούμε.
Λύπη…
Που η ελπίδα αχνοφέγγει στα μάτια των παιδιών μας.
Λύπη…
Που η λέξη άνθρωπος κατάντησε να είναι άγνωστη… αφού καλείται να επαναπροσδιοριστεί στα καινούργια δεδομένα μιας απειλητικά επικίνδυνης εποχής που δηλώνει σύγχυση, θολούρα, διαχωρισμό και πλάνη.
Λύπη…
Λίνα Παυλοπούλου
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.