Ζώ στην πιό όμορφη χώρα του κόσμου.
Ζώ σε μία χώρα μαγεμένη, που οι άλλες χώρες ζηλεύουν το γαλάζιο τ’ουρανού της, το απέραντο γαλάζιο των θαλασσών της και το λαμπερό της φώς.
Ζώ σε μία χώρα, που στ’όνομα της υποκλίνονται εκατομμύρια καλλιτέχνες του κόσμου κι εμπνέονται από την απαράμμιλη ομορφιά της.
Ζώ σε μία χώρα, που είναι πλούσια σε χρώματα και μυρωδιές και δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα του κόσμου.
Ζω σε μία χώρα, που για χάρη της θυσιάσαν τις ζωές τους χιλιάδες άνθρωποι.
Ζώ σε μία χώρα, για την οποία ο Βολταίρος έχει γράψει ”Υπερασπισθείτε την Ελλάδα διότι σε αυτήν οφείλουμε τις τέχνες, τον πολιτισμό και όλες τις αρετές μας”.
Μα…σ’αυτή τη χώρα, παρόλο που ο Ήλιος τη φωτίζει, σκοτάδια ξημερώνουν.
Σ’αυτή τη χώρα οι άνθρωποι δουλεύουν σαν γρανάζια ενός ξεχαρβαλωμένου συστήματος για να εκπληρώσουν το όνειρο κάποιου άλλου.
Σ’αυτή τη χώρα, ο βασικός μισθός δεν είναι άλλο παρά ένα κακό ανέκδοτο των social media.
Σ’αυτή τη χώρα, δεν λειτουργεί τίποτα σωστά κι όλοι το γνωρίζουν και κανείς δεν το αλλάζει.
Σ’αυτή τη χώρα, τα δέντρα έχουνε ρίζες βαθιές μα άλλο δεν ψηλώνουν.
Σ’αυτή τη χώρα, οι νέοι δεν έχουν χώρο να πετάξουν και φτιάχνουν βαλίτσες αναζητώντας λίγο αέρα ν’αναπνεύσουν κι η χώρα η ίδια τους κουνάει το μαντήλι. Μα αν τύχει και κάποιος απ’αυτούς διαπρέψει εκεί που πάει, τότε σηκώνεται όρθια και με υπερηφάνια δηλώνει πώς αυτό, είναι δικό της παιδί.
Σ’αυτή τη χώρα, καθένας κοιτάζει να ”βολευτεί” όπως μπορεί και να ”βολέψει” και δυό τρείς δικούς του. Και δεν ‘πά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Σ’αυτή τη χώρα, εξυμνούν την εφήμερη ασημαντότητα προσώπων για να κρατούν τον κόσμο της βαθιά υπνωτισμένο.
Σ’αυτή τη χώρα, οι άνρθωποι έχουν ξεχάσει τι χρώμα έχει η επανάσταση. Μονάχα τη γιορτάζουν σε εθνικές γιορτές για 24 ώρες και μετά συνεχίζουν ν’ακολουθούν το κοπάδι.
Σ’αυτή τη χώρα, η λέξη ”θρησκεία” θα μπορούσε ν’αντικατασταθεί με τη λέξη ”αισχροκέρδεια” μιάς και αν ήθελε θα την έσωζε από τη μιζέρια της αλλά προτιμά να καλλιεργεί φανατικούς απελπισμένους για να πλουτίζει τα χρυσά της παλάτια.
Σ’αυτή τη χώρα, οι πραγματικοί ”κλέφτες” φοράνε κοστούμια και κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ανενόχλητοι. Και ρίχνουν το φταίξιμο και τις ευθύνες σε οποιονδήποτε φοράει μαύρη κουκούλα.
Σ’αυτή τη χώρα, η πραγματική τρομοκρατία κρύβεται μέσα στις οθόνες των σπιτιών μας μα κανείς δεν λέει να σηκωθεί από τον καναπέ και ν’αλλάξει τον κόσμο.
Σ’αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι έχουν μετονομάσει το ”τίποτα” σε ”αρκετό” κι έτσι πορεύονται. Η ελπίδα είναι μοναχά πιά μιά λέξη δίχως σημασία. Η θλίψη έχει κυκλώσει τις ψυχές και σαν σκιά παραμονεύει κάθε βήμα. Το βλέπεις στα βλέμματα τους…το βλέπεις στους ώμους τους. Περπατάνε σκυφτοί γεμάτοι σκέψεις που οργιάζουν στο κεφάλι τους. Γεμάτοι απορίες, αμφιβολίες, αγανάκτηση. Γεμάτοι οργή. Η μόνο προσδοκία που τους απέμεινε είναι να επιβιώσουν. Όχι να ζήσουν. Όχι…δεν υπάρχει περιθώριο ζωής. Ψάχνουν για λίγο φώς μέσ’απ’τις χαραμάδες. Μα δεν είναι αρκετό. Δεν είναι αρκετό για να σώσουν μία χώρα που βουλιάζει σε κινούμενη άμμο. Κι είναι και κάποιοι ”θεατές” που έχουνε σανίδες σωτηρίας κι απο ψηλά κοιτάν και σχολιάζουν…’τι κρίμα να χαθεί έτσι άδικα αυτή η χώρα’.
Ζώ στην πιό όμορφη χώρα του κόσμου…στην πιό αξιοζήλευτη, στην πιό γαλάζια.
Ζώ σε μία χώρα τόσο δα μικρή που χωράει την ομορφιά όλάκερου του κόσμου.
Μα…σ’αυτή τη χώρα που ζώ, δεν μπορώ πλέον να ζήσω.
Οπότε πές μου…εσύ για ποιά χώρα μου μιλάς;
Ζώ σε μία χώρα μαγεμένη, που οι άλλες χώρες ζηλεύουν το γαλάζιο τ’ουρανού της, το απέραντο γαλάζιο των θαλασσών της και το λαμπερό της φώς.
Ζώ σε μία χώρα, που στ’όνομα της υποκλίνονται εκατομμύρια καλλιτέχνες του κόσμου κι εμπνέονται από την απαράμμιλη ομορφιά της.
Ζώ σε μία χώρα, που είναι πλούσια σε χρώματα και μυρωδιές και δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα του κόσμου.
Ζω σε μία χώρα, που για χάρη της θυσιάσαν τις ζωές τους χιλιάδες άνθρωποι.
Ζώ σε μία χώρα, για την οποία ο Βολταίρος έχει γράψει ”Υπερασπισθείτε την Ελλάδα διότι σε αυτήν οφείλουμε τις τέχνες, τον πολιτισμό και όλες τις αρετές μας”.
Μα…σ’αυτή τη χώρα, παρόλο που ο Ήλιος τη φωτίζει, σκοτάδια ξημερώνουν.
Σ’αυτή τη χώρα οι άνθρωποι δουλεύουν σαν γρανάζια ενός ξεχαρβαλωμένου συστήματος για να εκπληρώσουν το όνειρο κάποιου άλλου.
Σ’αυτή τη χώρα, ο βασικός μισθός δεν είναι άλλο παρά ένα κακό ανέκδοτο των social media.
Σ’αυτή τη χώρα, δεν λειτουργεί τίποτα σωστά κι όλοι το γνωρίζουν και κανείς δεν το αλλάζει.
Σ’αυτή τη χώρα, τα δέντρα έχουνε ρίζες βαθιές μα άλλο δεν ψηλώνουν.
Σ’αυτή τη χώρα, οι νέοι δεν έχουν χώρο να πετάξουν και φτιάχνουν βαλίτσες αναζητώντας λίγο αέρα ν’αναπνεύσουν κι η χώρα η ίδια τους κουνάει το μαντήλι. Μα αν τύχει και κάποιος απ’αυτούς διαπρέψει εκεί που πάει, τότε σηκώνεται όρθια και με υπερηφάνια δηλώνει πώς αυτό, είναι δικό της παιδί.
Σ’αυτή τη χώρα, καθένας κοιτάζει να ”βολευτεί” όπως μπορεί και να ”βολέψει” και δυό τρείς δικούς του. Και δεν ‘πά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Σ’αυτή τη χώρα, εξυμνούν την εφήμερη ασημαντότητα προσώπων για να κρατούν τον κόσμο της βαθιά υπνωτισμένο.
Σ’αυτή τη χώρα, οι άνρθωποι έχουν ξεχάσει τι χρώμα έχει η επανάσταση. Μονάχα τη γιορτάζουν σε εθνικές γιορτές για 24 ώρες και μετά συνεχίζουν ν’ακολουθούν το κοπάδι.
Σ’αυτή τη χώρα, η λέξη ”θρησκεία” θα μπορούσε ν’αντικατασταθεί με τη λέξη ”αισχροκέρδεια” μιάς και αν ήθελε θα την έσωζε από τη μιζέρια της αλλά προτιμά να καλλιεργεί φανατικούς απελπισμένους για να πλουτίζει τα χρυσά της παλάτια.
Σ’αυτή τη χώρα, οι πραγματικοί ”κλέφτες” φοράνε κοστούμια και κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ανενόχλητοι. Και ρίχνουν το φταίξιμο και τις ευθύνες σε οποιονδήποτε φοράει μαύρη κουκούλα.
Σ’αυτή τη χώρα, η πραγματική τρομοκρατία κρύβεται μέσα στις οθόνες των σπιτιών μας μα κανείς δεν λέει να σηκωθεί από τον καναπέ και ν’αλλάξει τον κόσμο.
Σ’αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι έχουν μετονομάσει το ”τίποτα” σε ”αρκετό” κι έτσι πορεύονται. Η ελπίδα είναι μοναχά πιά μιά λέξη δίχως σημασία. Η θλίψη έχει κυκλώσει τις ψυχές και σαν σκιά παραμονεύει κάθε βήμα. Το βλέπεις στα βλέμματα τους…το βλέπεις στους ώμους τους. Περπατάνε σκυφτοί γεμάτοι σκέψεις που οργιάζουν στο κεφάλι τους. Γεμάτοι απορίες, αμφιβολίες, αγανάκτηση. Γεμάτοι οργή. Η μόνο προσδοκία που τους απέμεινε είναι να επιβιώσουν. Όχι να ζήσουν. Όχι…δεν υπάρχει περιθώριο ζωής. Ψάχνουν για λίγο φώς μέσ’απ’τις χαραμάδες. Μα δεν είναι αρκετό. Δεν είναι αρκετό για να σώσουν μία χώρα που βουλιάζει σε κινούμενη άμμο. Κι είναι και κάποιοι ”θεατές” που έχουνε σανίδες σωτηρίας κι απο ψηλά κοιτάν και σχολιάζουν…’τι κρίμα να χαθεί έτσι άδικα αυτή η χώρα’.
Ζώ στην πιό όμορφη χώρα του κόσμου…στην πιό αξιοζήλευτη, στην πιό γαλάζια.
Ζώ σε μία χώρα τόσο δα μικρή που χωράει την ομορφιά όλάκερου του κόσμου.
Μα…σ’αυτή τη χώρα που ζώ, δεν μπορώ πλέον να ζήσω.
Οπότε πές μου…εσύ για ποιά χώρα μου μιλάς;
Luna Punk
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.