δεν είναι θεωρία, είναι θεώρημα!
Σου έχω μιλήσει ποτέ για την θεωρεία του “πλιτς”;
Όχι;
Για κάτσε!
Φαντάσου, ότι η υπομονή κι η ανοχή του κάθε ανθρώπου, είναι ένα άδειο δοχείο. Ένα άδειο δοχείο που βρίσκεται ακριβώς κάτω από μια βρύση που σταλάζει μέσα στο διαθέσιμο δοχείο.
Το δοχείο λοιπόν, είναι το σύνολο της ανοχής σου κι οι στάλες που πέφτουν μέσα του, είναι όλα εκείνα που μπορείς να ανεχτείς.
Το δοχείο, ας πούμε ότι είσαι εσύ κι η βρύση που είναι ακριβώς από πάνω σου, είναι ο άλλος, που δοκιμάζει τις αντοχές και τις ανοχές σου.
Και πρόσεχε με! Ούτε όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια χωρητικότητα, ούτε όλες οι χαλασμένες βρύσες στάζουν με τον ίδιο ρυθμό…
Φαντάσου που λες, πως μια χαλασμένη βρύση, ξεκινάει να στάζει μέσα σου, ενοχλητικά και καταχρηστικά, πλιτς και πλιτς και πλιτς. Κι όσο η βρύση ρίχνει τα περισσεύματα της, τόσο η στάθμη σου ανεβαίνει. Κι όσο η στάθμη σου ανεβαίνει, τόσο μειώνεται η δική σου η ανοχή…
Ώσπου να ακουστεί το τελευταίο, το οριστικό και το πιο επικίνδυνο απ΄ όλα πλιτς. Εκείνο το πλιτς που θα σε έχει γεμίσει μέχρι πάνω, που πια, θα είσαι χείλος με χείλος και που πια, δεν θα χωράς άλλη σταγόνα. Το τελευταίο το πλιτς, που θα σε κάνει να ξεχειλίσεις…
Τότε είναι που αρχίζουν τα γλέντια. Ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι που σου εξαντλείται όλη σου η υπομονή, που μαζεύεις το αγανακτισμένο σου δοχείο, το γυρνάς ανάποδα κι εγκαταλείπεις οριστικά την προβληματική βρύση στην μοίρα της και στο κακό της το χάλι…
Κατάλαβες βρύση τι σου είπα;
Ο κουβάς που είναι από κάτω σου, δεν είναι δεδομένος, μα ούτε κι ανεξάντλητος.
Το θέμα καημένη μου βρυσούλα, είναι να μην ακουστεί το τελευταίο πλιτς, μετά, κάτσε και στάλαξε μόνη σου…
Και που είσαι; Αυτό που σου περιέγραψα μόλις τώρα, τελικά όσο το σκέφτομαι, δεν είναι θεωρία, είναι θεώρημα!
Όχι;
Για κάτσε!
Φαντάσου, ότι η υπομονή κι η ανοχή του κάθε ανθρώπου, είναι ένα άδειο δοχείο. Ένα άδειο δοχείο που βρίσκεται ακριβώς κάτω από μια βρύση που σταλάζει μέσα στο διαθέσιμο δοχείο.
Το δοχείο λοιπόν, είναι το σύνολο της ανοχής σου κι οι στάλες που πέφτουν μέσα του, είναι όλα εκείνα που μπορείς να ανεχτείς.
Το δοχείο, ας πούμε ότι είσαι εσύ κι η βρύση που είναι ακριβώς από πάνω σου, είναι ο άλλος, που δοκιμάζει τις αντοχές και τις ανοχές σου.
Και πρόσεχε με! Ούτε όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια χωρητικότητα, ούτε όλες οι χαλασμένες βρύσες στάζουν με τον ίδιο ρυθμό…
Φαντάσου που λες, πως μια χαλασμένη βρύση, ξεκινάει να στάζει μέσα σου, ενοχλητικά και καταχρηστικά, πλιτς και πλιτς και πλιτς. Κι όσο η βρύση ρίχνει τα περισσεύματα της, τόσο η στάθμη σου ανεβαίνει. Κι όσο η στάθμη σου ανεβαίνει, τόσο μειώνεται η δική σου η ανοχή…
Ώσπου να ακουστεί το τελευταίο, το οριστικό και το πιο επικίνδυνο απ΄ όλα πλιτς. Εκείνο το πλιτς που θα σε έχει γεμίσει μέχρι πάνω, που πια, θα είσαι χείλος με χείλος και που πια, δεν θα χωράς άλλη σταγόνα. Το τελευταίο το πλιτς, που θα σε κάνει να ξεχειλίσεις…
Τότε είναι που αρχίζουν τα γλέντια. Ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι που σου εξαντλείται όλη σου η υπομονή, που μαζεύεις το αγανακτισμένο σου δοχείο, το γυρνάς ανάποδα κι εγκαταλείπεις οριστικά την προβληματική βρύση στην μοίρα της και στο κακό της το χάλι…
Κατάλαβες βρύση τι σου είπα;
Ο κουβάς που είναι από κάτω σου, δεν είναι δεδομένος, μα ούτε κι ανεξάντλητος.
Το θέμα καημένη μου βρυσούλα, είναι να μην ακουστεί το τελευταίο πλιτς, μετά, κάτσε και στάλαξε μόνη σου…
Και που είσαι; Αυτό που σου περιέγραψα μόλις τώρα, τελικά όσο το σκέφτομαι, δεν είναι θεωρία, είναι θεώρημα!
Γιώργος Καραγεώργος
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.