Ο καθένας εξίσου σημαντικός, μέσα στη διαφορετικότητά του.
Πόση ομορφιά κρύβει το ουράνιο τόξο;
Τόσα διαφορετικά χρώματα, απαλά ριγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
Το καθένα να απλώνεται καμαρωτό χωρίς να παρεμβαίνει στις καμπύλες των άλλων.
Δίχως καμία ανάγκη επικράτησης στα υπόλοιπα, στέκει ξεχωριστό το κάθε χρώμα, μοναδική οντότητα, αποδεχόμενο τη συνεισφορά του στην ολότητα και την αξία του συνόλου.
Γιατί, αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν κάποτε- σε κρίση ανωτερότητας και γεμάτη έπαρση-μία χρωματιστή λωρίδα αρνείτο να εμφανιστεί;
Αν μη τι άλλο θα γινόταν αντιληπτή η ανισορροπία, οι υπόλοιπες δεν θα κάλυπταν το κενό της όσο περισσότερο κι αν απλώνονταν. Θα υπήρχε κενό. Θα έλειπε. Έτσι ακριβώς, όπως η ίδια η φύση μας διδάσκει ακούραστα απαρχής του κόσμου, θα έπρεπε να πορευόμαστε.
Ο καθένας από μας είναι μια ξεχωριστή οντότητα, ένα διαφορετικό χρώμα στη χρωματική παλέτα. Άλλος ροζ, άλλος μοβ, άλλος γαλάζιος. Ο καθένας εξίσου σημαντικός, μέσα στη διαφορετικότητά του.
Ο καθένας αναντικατάστατος, αφήνει κενό στο καμβά του σύμπαντος, σαν εκλείψει. Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, σε χρώμα, σε πεποιθήσεις, σε σεξουαλικές προτιμήσεις, στα ιδανικά, η παλέτα θα έστεκε αδειανή, παραιτημένη, δίχως κανένα λόγο ύπαρξης. Κι ο καμβάς της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης αδιάφορος, άνευ περιεχομένου.
Ας αποδεχτούμε επιτέλους την ομορφιά και τη συνεισφορά του διαφορετικού, ίσως ο κόσμος τότε να γίνει εξίσου όμορφος με το ουράνιο τόξο.
Τόσα διαφορετικά χρώματα, απαλά ριγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
Το καθένα να απλώνεται καμαρωτό χωρίς να παρεμβαίνει στις καμπύλες των άλλων.
Δίχως καμία ανάγκη επικράτησης στα υπόλοιπα, στέκει ξεχωριστό το κάθε χρώμα, μοναδική οντότητα, αποδεχόμενο τη συνεισφορά του στην ολότητα και την αξία του συνόλου.
Γιατί, αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν κάποτε- σε κρίση ανωτερότητας και γεμάτη έπαρση-μία χρωματιστή λωρίδα αρνείτο να εμφανιστεί;
Αν μη τι άλλο θα γινόταν αντιληπτή η ανισορροπία, οι υπόλοιπες δεν θα κάλυπταν το κενό της όσο περισσότερο κι αν απλώνονταν. Θα υπήρχε κενό. Θα έλειπε. Έτσι ακριβώς, όπως η ίδια η φύση μας διδάσκει ακούραστα απαρχής του κόσμου, θα έπρεπε να πορευόμαστε.
Ο καθένας από μας είναι μια ξεχωριστή οντότητα, ένα διαφορετικό χρώμα στη χρωματική παλέτα. Άλλος ροζ, άλλος μοβ, άλλος γαλάζιος. Ο καθένας εξίσου σημαντικός, μέσα στη διαφορετικότητά του.
Ο καθένας αναντικατάστατος, αφήνει κενό στο καμβά του σύμπαντος, σαν εκλείψει. Αν όλοι ήμασταν ίδιοι, σε χρώμα, σε πεποιθήσεις, σε σεξουαλικές προτιμήσεις, στα ιδανικά, η παλέτα θα έστεκε αδειανή, παραιτημένη, δίχως κανένα λόγο ύπαρξης. Κι ο καμβάς της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης αδιάφορος, άνευ περιεχομένου.
Ας αποδεχτούμε επιτέλους την ομορφιά και τη συνεισφορά του διαφορετικού, ίσως ο κόσμος τότε να γίνει εξίσου όμορφος με το ουράνιο τόξο.
Μαριτίνα Θεοδωροπούλου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.