Αυτό είναι το μοναδικό σου όπλο...
Περίεργοι καιροί, δύσκολοι. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου σού φαίνονται τόσο εξωπραγματικά και συγχρόνως τόσο τρομακτικά. Σαν να γίναμε όλοι ξαφνικά πρωταγωνιστές σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας ή σαν να βλέπουμε όλοι τον ίδιο εφιάλτη ελπίζοντας να έρθει κάποιος να μας πει : Ξυπνήστε, όνειρο ήτανε.
Δεν έρχεται κανένας όμως ρε γαμώτο, και ο εφιάλτης συνεχίζεται. Συνεχίζονται να πέφτουν βροχή οι δυσάρεστες ειδήσεις για τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που νοσούν και πεθαίνουν καθημερινά παγκοσμίως. Συνεχίζονται τα μέτρα, οι περιορισμοί και οι προφυλάξεις για να μπορέσουμε όλοι μαζί να περιορίσουμε την εξάπλωση του κακού. Συνεχίζουν και οι αντιρρησίες να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιταράκια και να κάνουν του κεφαλιού τους γιατί υποτίθεται ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα.
Και μέσα σε όλα αυτά εσύ να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερό σου φόβο, με τον μοναδικό που δεν μπορείς να δεις κατάματα. Γιατί όλους τους άλλους φόβους σου που δυσκολεύουν την ζωή σου, έμαθες τουλάχιστον να τους ξεμπροστιάζεις. Έμαθες να στέκεσαι μπροστά τους και να τους αντιμετωπίζεις στα ίσα, όσο κι αν τρέμουν τα πόδια σου. Και μπορεί να μην φεύγουν, να μην εξαφανίζονται, αλλά ξέρεις ότι κάθε φορά που αναμετριέσαι μαζί τους, εσύ κάνεις ένα βηματάκι μπροστά κι εκείνοι ένα βηματάκι πίσω. Αυτό σου αρκεί.
Με τούτο ‘δω το φόβο όμως ποτέ δεν αναμετρήθηκες. Όποτε περνούσε σαν σκέψη από το μυαλό σου, γέμιζαν τα μάτια σου δάκρυα, ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό σου κι έτρεχες να κρυφτείς σαν μικρό παιδί. Και τώρα, με όλα αυτά που γίνονται, βρήκε την ευκαιρία και φώλιασε στο μυαλό σου. Έχει σκεπάσει τη ζωή σου ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου και σε έχει παραλύσει. Γιατί ανέκαθεν το εφιαλτικότερο σενάριο ήταν το να πάθει κάτι κακό κάποιος από τους ανθρώπους που αγαπάς και τώρα αυξάνονται οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί άμεσα. Και το ότι αυτό υπάρχει τόσο έντονα στο κεφάλι σου σαν ενδεχόμενο, όσο σε κάνει να βουλιάζεις στην απόγνωση άλλο τόσο σε τσατίζει.
Σε τσατίζει γιατί δεν θέλεις να φοβάσαι, γιατί σιχαίνεσαι να φοβάσαι. Κι όσο τσατίζεσαι τόσο ξεβαλτώνεις. Γιατί στα δύσκολα πάντα ο τσαμπουκάς σου σε ξελασπώνει. Ο τσαμπουκάς σου ότι θα το νικήσεις και δεν θα σε νικήσει. Το πείσμα σου ότι μπορείς να κοντρολάρεις τις σκέψεις σου και να μην τις αφήνεις να σε οδηγούν σε αδιέξοδα. Η πίστη σου ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρεις. Γιατί το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σε σώσει αυτή τη στιγμή είναι οι θετικές σου σκέψεις, η καλή σου ψυχολογία. Αυτό είναι το μοναδικό σου όπλο απέναντι σε αυτόν τον παραλογισμό που ζούμε και εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα. Ενεργοποίησέ το!
Ανασκουμπώσου, τσαμπουκαλέψου, πείσμωσε, πίστεψε και θα το νικήσουμε γιατί μπορούμε!
Δεν έρχεται κανένας όμως ρε γαμώτο, και ο εφιάλτης συνεχίζεται. Συνεχίζονται να πέφτουν βροχή οι δυσάρεστες ειδήσεις για τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που νοσούν και πεθαίνουν καθημερινά παγκοσμίως. Συνεχίζονται τα μέτρα, οι περιορισμοί και οι προφυλάξεις για να μπορέσουμε όλοι μαζί να περιορίσουμε την εξάπλωση του κακού. Συνεχίζουν και οι αντιρρησίες να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιταράκια και να κάνουν του κεφαλιού τους γιατί υποτίθεται ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα.
Και μέσα σε όλα αυτά εσύ να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερό σου φόβο, με τον μοναδικό που δεν μπορείς να δεις κατάματα. Γιατί όλους τους άλλους φόβους σου που δυσκολεύουν την ζωή σου, έμαθες τουλάχιστον να τους ξεμπροστιάζεις. Έμαθες να στέκεσαι μπροστά τους και να τους αντιμετωπίζεις στα ίσα, όσο κι αν τρέμουν τα πόδια σου. Και μπορεί να μην φεύγουν, να μην εξαφανίζονται, αλλά ξέρεις ότι κάθε φορά που αναμετριέσαι μαζί τους, εσύ κάνεις ένα βηματάκι μπροστά κι εκείνοι ένα βηματάκι πίσω. Αυτό σου αρκεί.
Με τούτο ‘δω το φόβο όμως ποτέ δεν αναμετρήθηκες. Όποτε περνούσε σαν σκέψη από το μυαλό σου, γέμιζαν τα μάτια σου δάκρυα, ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό σου κι έτρεχες να κρυφτείς σαν μικρό παιδί. Και τώρα, με όλα αυτά που γίνονται, βρήκε την ευκαιρία και φώλιασε στο μυαλό σου. Έχει σκεπάσει τη ζωή σου ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου και σε έχει παραλύσει. Γιατί ανέκαθεν το εφιαλτικότερο σενάριο ήταν το να πάθει κάτι κακό κάποιος από τους ανθρώπους που αγαπάς και τώρα αυξάνονται οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί άμεσα. Και το ότι αυτό υπάρχει τόσο έντονα στο κεφάλι σου σαν ενδεχόμενο, όσο σε κάνει να βουλιάζεις στην απόγνωση άλλο τόσο σε τσατίζει.
Σε τσατίζει γιατί δεν θέλεις να φοβάσαι, γιατί σιχαίνεσαι να φοβάσαι. Κι όσο τσατίζεσαι τόσο ξεβαλτώνεις. Γιατί στα δύσκολα πάντα ο τσαμπουκάς σου σε ξελασπώνει. Ο τσαμπουκάς σου ότι θα το νικήσεις και δεν θα σε νικήσει. Το πείσμα σου ότι μπορείς να κοντρολάρεις τις σκέψεις σου και να μην τις αφήνεις να σε οδηγούν σε αδιέξοδα. Η πίστη σου ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρεις. Γιατί το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σε σώσει αυτή τη στιγμή είναι οι θετικές σου σκέψεις, η καλή σου ψυχολογία. Αυτό είναι το μοναδικό σου όπλο απέναντι σε αυτόν τον παραλογισμό που ζούμε και εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα. Ενεργοποίησέ το!
Ανασκουμπώσου, τσαμπουκαλέψου, πείσμωσε, πίστεψε και θα το νικήσουμε γιατί μπορούμε!
Γράφει η Αριάδνη
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.