Όλα τα άλλα είναι περιττά.
-Τι είναι αγάπη;
-Εγώ αγαπάω τον Ιάσονα, κυρία. Είναι πολύ γλυκούλης και θέλω να του δώσω ένα φιλάκι.
-Μπλιαχ, σιχαίνομαι τα φιλιά.
Η αγάπη αποτυπώνεται στο χαρτί με μια μεγάλη κόκκινη καρδιά. Καμιά φορά έχει και βέλη. Από κάτω γράφει ανορθόγραφα «σαγαπό κιρία». Συνοδεύεται από ένα κουτσοδόντικο χαμόγελο. Η ζωγραφιά έχει θέση στον τοίχο ως πίνακας ανεκτίμητης αξίας. Και σιγά-σιγά ο τοίχος γεμίζει με έργα τέχνης αγάπης. Μόνο που μετά από λίγο καιρό το «σ’ αγαπώ» είναι κάπως πιο ορθογραφημένο. Μάθαμε πως τα ρήματα θέλουν «ω» στο τέλος.
Η αγάπη μεταφράζεται με αγκαλιά. Μια ξαφνική αγκαλιά σε μια μέρα γεμάτη νεύρα. Γυρνάω και βλέπω μια μικροσκοπική φάτσα να προσπαθεί να με σφίξει με αυτά τα χεράκια που ίσα που μπορούν να αγκαλιάσουν το ένα μου πόδι. Η αγκαλιά συνοδεύεται από «καλημέρα». Κι η μέρα ως δια μαγείας ξαφνικά γίνεται όντως καλή.
«Κυρία, κυρία, η Μαρία χτύπησε το πόδι της!» Η αγάπη είναι ανησυχία. Αγχωμένο βλέμμα. Είναι πόδια που τρέχουν γρήγορα για να ειδοποιήσουν. Χέρια πάντα έτοιμα να βοηθήσουν. «Τη βοήθησα να σηκωθεί, αλλά ελάτε γρήγορα. Τρέχει αίμα.» Και τρέχω στη Μαρία κι εκείνη κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά και αμέσως σταματά.
Αγάπη είναι φωνούλες που κάθε 5 λεπτά αναφέρουν τη μαμά τους. Τον μπαμπά τους. Τα αδέρφια τους. Τους λείπουν αυτές τις λίγες ώρες που είναι μακριά τους. Αγάπη είναι κλάματα τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Ανησυχία. Αναζήτηση της μαμάς. Αγάπη είναι φάτσες που κολλάνε πάνω στη δασκάλα τους γιατί τους θυμίζει τη μαμά τους. Και τα κάνουν πάνω τους και ξανακλαίνε και σε αναζητούν πάντα να βοηθήσεις.
-Ποιον αγαπάς;
-Την Ελένη. Εσύ;
-Την Ιωάννα!
«Κυρία, σας έφερα ένα δώρο.» Και το δώρο είναι μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς που βρήκε στο χώμα. «Σ’ ευχαριστώ, είναι υπέροχο.» Και τότε το πρόσωπο αστράφτει κι επιστρέφει στο παιχνίδι του γεμάτο χαρά. Κι η πέτρα στολίζεται στην τάξη όπως της αξίζει, γιατί άλλωστε είναι ένας μικρός θησαυρός.
Κι έπειτα τσακώνονται και παραπονιούνται και φωνάζουν. «Τι φωνές είναι αυτές, τι συνέβη;» Και βιάζονται να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλο. Συζητάμε για λίγο κι έπειτα συνεχίζουμε το μάθημα. Στο επόμενο διάλειμμα τους βλέπεις αγκαλιά. Έχουν κιόλας ξεχάσει τον τσακωμό. Κι αυτό είναι αγάπη.
Τι είναι αγάπη τελικά; Είναι ζωγραφιές, φιλιά, αγκαλιές, χέρια έτοιμα να βοηθήσουν, πόδια έτοιμα να τρέξουν. Είναι ένα φωτεινό χαμόγελο σε μια σκοτεινή μέρα. Είναι ζεστασιά, ενδιαφέρον. Είναι αφτιά που ακούν, μάτια που βλέπουν. Είναι ένα ανορθόγραφο «σ’ αγαπώ». Κυρίως αυτό. Γιατί κανείς δε νοιάζεται για την ορθογραφία, μα για το νόημα.
Εκεί που οι μεγάλοι προσπαθούν τόσο πολύ να ερμηνεύσουν και να ανακαλύψουν την αγάπη, τα παιδιά δε δυσκολεύονται καθόλου. Γιατί η αγάπη μάλλον είναι κάτι πολύ απλό. Κι η αγάπη δε μετριέται σε τίποτα άλλο, παρά σε στιγμές. Κι οι στιγμές αυτές έχουν χαμόγελα, αγκαλιές και για δώρα πέτρες σε σχήμα καρδιάς που βρέθηκαν στο χώμα. Όλα τα άλλα είναι περιττά.
-Κυρία, ο Ιάσονας δε μ’ αγαπάει. Δε μου δίνει ένα φιλί.
– Δωσ’ του εσύ ένα!
Και του δίνει. Κι ο Ιάσονας κοκκινίζει από ντροπή, αλλά έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά. Κι εκείνη τρέχει στο διάλειμμα τρισευτυχισμένη. Αυτό είναι αγάπη.
-Εγώ αγαπάω τον Ιάσονα, κυρία. Είναι πολύ γλυκούλης και θέλω να του δώσω ένα φιλάκι.
-Μπλιαχ, σιχαίνομαι τα φιλιά.
Η αγάπη αποτυπώνεται στο χαρτί με μια μεγάλη κόκκινη καρδιά. Καμιά φορά έχει και βέλη. Από κάτω γράφει ανορθόγραφα «σαγαπό κιρία». Συνοδεύεται από ένα κουτσοδόντικο χαμόγελο. Η ζωγραφιά έχει θέση στον τοίχο ως πίνακας ανεκτίμητης αξίας. Και σιγά-σιγά ο τοίχος γεμίζει με έργα τέχνης αγάπης. Μόνο που μετά από λίγο καιρό το «σ’ αγαπώ» είναι κάπως πιο ορθογραφημένο. Μάθαμε πως τα ρήματα θέλουν «ω» στο τέλος.
Η αγάπη μεταφράζεται με αγκαλιά. Μια ξαφνική αγκαλιά σε μια μέρα γεμάτη νεύρα. Γυρνάω και βλέπω μια μικροσκοπική φάτσα να προσπαθεί να με σφίξει με αυτά τα χεράκια που ίσα που μπορούν να αγκαλιάσουν το ένα μου πόδι. Η αγκαλιά συνοδεύεται από «καλημέρα». Κι η μέρα ως δια μαγείας ξαφνικά γίνεται όντως καλή.
«Κυρία, κυρία, η Μαρία χτύπησε το πόδι της!» Η αγάπη είναι ανησυχία. Αγχωμένο βλέμμα. Είναι πόδια που τρέχουν γρήγορα για να ειδοποιήσουν. Χέρια πάντα έτοιμα να βοηθήσουν. «Τη βοήθησα να σηκωθεί, αλλά ελάτε γρήγορα. Τρέχει αίμα.» Και τρέχω στη Μαρία κι εκείνη κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά και αμέσως σταματά.
Αγάπη είναι φωνούλες που κάθε 5 λεπτά αναφέρουν τη μαμά τους. Τον μπαμπά τους. Τα αδέρφια τους. Τους λείπουν αυτές τις λίγες ώρες που είναι μακριά τους. Αγάπη είναι κλάματα τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Ανησυχία. Αναζήτηση της μαμάς. Αγάπη είναι φάτσες που κολλάνε πάνω στη δασκάλα τους γιατί τους θυμίζει τη μαμά τους. Και τα κάνουν πάνω τους και ξανακλαίνε και σε αναζητούν πάντα να βοηθήσεις.
-Ποιον αγαπάς;
-Την Ελένη. Εσύ;
-Την Ιωάννα!
«Κυρία, σας έφερα ένα δώρο.» Και το δώρο είναι μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς που βρήκε στο χώμα. «Σ’ ευχαριστώ, είναι υπέροχο.» Και τότε το πρόσωπο αστράφτει κι επιστρέφει στο παιχνίδι του γεμάτο χαρά. Κι η πέτρα στολίζεται στην τάξη όπως της αξίζει, γιατί άλλωστε είναι ένας μικρός θησαυρός.
Κι έπειτα τσακώνονται και παραπονιούνται και φωνάζουν. «Τι φωνές είναι αυτές, τι συνέβη;» Και βιάζονται να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλο. Συζητάμε για λίγο κι έπειτα συνεχίζουμε το μάθημα. Στο επόμενο διάλειμμα τους βλέπεις αγκαλιά. Έχουν κιόλας ξεχάσει τον τσακωμό. Κι αυτό είναι αγάπη.
Τι είναι αγάπη τελικά; Είναι ζωγραφιές, φιλιά, αγκαλιές, χέρια έτοιμα να βοηθήσουν, πόδια έτοιμα να τρέξουν. Είναι ένα φωτεινό χαμόγελο σε μια σκοτεινή μέρα. Είναι ζεστασιά, ενδιαφέρον. Είναι αφτιά που ακούν, μάτια που βλέπουν. Είναι ένα ανορθόγραφο «σ’ αγαπώ». Κυρίως αυτό. Γιατί κανείς δε νοιάζεται για την ορθογραφία, μα για το νόημα.
Εκεί που οι μεγάλοι προσπαθούν τόσο πολύ να ερμηνεύσουν και να ανακαλύψουν την αγάπη, τα παιδιά δε δυσκολεύονται καθόλου. Γιατί η αγάπη μάλλον είναι κάτι πολύ απλό. Κι η αγάπη δε μετριέται σε τίποτα άλλο, παρά σε στιγμές. Κι οι στιγμές αυτές έχουν χαμόγελα, αγκαλιές και για δώρα πέτρες σε σχήμα καρδιάς που βρέθηκαν στο χώμα. Όλα τα άλλα είναι περιττά.
-Κυρία, ο Ιάσονας δε μ’ αγαπάει. Δε μου δίνει ένα φιλί.
– Δωσ’ του εσύ ένα!
Και του δίνει. Κι ο Ιάσονας κοκκινίζει από ντροπή, αλλά έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά. Κι εκείνη τρέχει στο διάλειμμα τρισευτυχισμένη. Αυτό είναι αγάπη.
Ουρανία Κάππου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.