Πόσο ξένοι γίναμε τελικά, (εμείς που μοιάζαμε άτρωτοι), οι αφελείς.
Όλοι μας θέλουμε να φτάσουμε όσο πιο μακριά γίνετε. Όμως πρέπει να θυσιάσουμε αρκετές λεπτομέρειες στην ζωή μας για να συμβεί αυτό. Μεγάλο το τίμημα της επιτυχίας, δύσκολα σε ακολουθούν, εκτός κι αν έχεις βρει τόσο καλούς φίλους. Εκτός κι αν είσαι από τους τυχερούς. Γιατί το κεφάλαιο φίλοι στην εποχή της παιδικής μας ηλικίας είναι μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο.
Και τώρα γύρνα πίσω, σε εκείνα τα χρόνια για να θυμηθείς ότι σου επιτρέπει το θολωμένο σου μυαλό. Επέμεινε σε λεπτομέρειες, αυτές κρύβουν την ουσία. Εγώ μπορώ να θυμηθώ που σε πρωτοσυνάντησα. Ίσως σε εκείνη την παγωμένη αίθουσα που θέλει να λέγεται σχολείο και δειλά άρχισα να σου μιλώ.
Ήταν τότε που μια σχέση ζωής άρχισε να σχηματίζεται δειλά. Δυνάμωνε μέρα με την μέρα, ένα βήμα την φορά. Αυτός δεν είναι και ο πιο σωστός τρόπος για να μάθεις κάποιον χωρίς να τον δυσκολέψεις; Χωρίς να εισβάλλεις στον προσωπικό του χώρο;
Και όταν τον μάθεις και καταλάβεις ότι κουμπώνει με τα θέλω σου, τον κρατάς πάση θυσία, ίσως. Θέλει προσπάθεια και θυσία για να έχουν διάρκεια όλα αυτά. Κι αν περάσουν τα χρόνια και η φιλία δυναμώσει, τότε ένας φίλος παίρνει προαγωγή και γίνεται καρδιακός.
Και τι σημαίνει καρδιακός φίλος για μένα; Ένας άνθρωπος που βρίσκεται κοντά σου όταν τον χρειάζεσαι, που μπορεί να σου σταθεί στα δύσκολα.
Καλά κι όταν δεν τον θες αυτός πάλι εκεί θα είναι. Θα βρίσκεται εκεί να χαίρεται με την χαρά σου και να στεναχωριέται με την θλίψη σου. Θα είναι εκεί να σου κρατάει νοερά το χέρι μην και παραπατήσεις και βρεθείς με βέβαιες κινήσεις στο έδαφος.
Ξέρω πως όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται, μάλλον θα φταίει και η εποχή με τόσους πειρασμούς. Όμως είναι κρίμα να βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας, να μην φιλτράρουμε τα γεγονότα και για μια αγανάκτηση της στιγμής, οι άνθρωποι να χάνονται έτσι απλά. Κι όταν κάποτε συναντηθούν έξω, να μην θυμούνται τίποτα. Βλέμμα κενό, συναίσθημα κενό. Πόσο ξένοι γίναμε τελικά, (εμείς που μοιάζαμε άτρωτοι), οι αφελείς.
Και τώρα γύρνα πίσω, σε εκείνα τα χρόνια για να θυμηθείς ότι σου επιτρέπει το θολωμένο σου μυαλό. Επέμεινε σε λεπτομέρειες, αυτές κρύβουν την ουσία. Εγώ μπορώ να θυμηθώ που σε πρωτοσυνάντησα. Ίσως σε εκείνη την παγωμένη αίθουσα που θέλει να λέγεται σχολείο και δειλά άρχισα να σου μιλώ.
Ήταν τότε που μια σχέση ζωής άρχισε να σχηματίζεται δειλά. Δυνάμωνε μέρα με την μέρα, ένα βήμα την φορά. Αυτός δεν είναι και ο πιο σωστός τρόπος για να μάθεις κάποιον χωρίς να τον δυσκολέψεις; Χωρίς να εισβάλλεις στον προσωπικό του χώρο;
Και όταν τον μάθεις και καταλάβεις ότι κουμπώνει με τα θέλω σου, τον κρατάς πάση θυσία, ίσως. Θέλει προσπάθεια και θυσία για να έχουν διάρκεια όλα αυτά. Κι αν περάσουν τα χρόνια και η φιλία δυναμώσει, τότε ένας φίλος παίρνει προαγωγή και γίνεται καρδιακός.
Και τι σημαίνει καρδιακός φίλος για μένα; Ένας άνθρωπος που βρίσκεται κοντά σου όταν τον χρειάζεσαι, που μπορεί να σου σταθεί στα δύσκολα.
Καλά κι όταν δεν τον θες αυτός πάλι εκεί θα είναι. Θα βρίσκεται εκεί να χαίρεται με την χαρά σου και να στεναχωριέται με την θλίψη σου. Θα είναι εκεί να σου κρατάει νοερά το χέρι μην και παραπατήσεις και βρεθείς με βέβαιες κινήσεις στο έδαφος.
Ξέρω πως όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται, μάλλον θα φταίει και η εποχή με τόσους πειρασμούς. Όμως είναι κρίμα να βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας, να μην φιλτράρουμε τα γεγονότα και για μια αγανάκτηση της στιγμής, οι άνθρωποι να χάνονται έτσι απλά. Κι όταν κάποτε συναντηθούν έξω, να μην θυμούνται τίποτα. Βλέμμα κενό, συναίσθημα κενό. Πόσο ξένοι γίναμε τελικά, (εμείς που μοιάζαμε άτρωτοι), οι αφελείς.
Παρασκευή Χατζή
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.