Όμορφα χρόνια για μας που τα ζήσαμε.
Ξέρεις τι πεθύμησα τώρα; Ένα γράμμα από εκείνα τα παλιά, μέσα στον άσπρο του το φάκελο, με τις σφραγίδες του ταχυδρομείου και το γραμματόσημό του! Να γυρίσω μια μέρα από τη δουλειά και, αντί για λογαριασμούς και διαφημιστικά, να βρω στο γραμματοκιβώτιό μου ένα τέτοιο γράμμα.
Θυμάσαι; Ήταν η εποχή που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, οι χρεώσεις για τα υπεραστικά ήταν υπερβολικές κι όταν έπαιρνες στο εξωτερικό ήταν σαν να μιλάς με το Θεό! Όσο δε για e-mail, facebook κ.τ.λ., ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας για εμάς τους κοινούς θνητούς. Έτσι, αν κάποια στιγμή έμπαιναν τα χιλιόμετρα ανάμεσα σε σένα και τους αγαπημένους σου ανθρώπους, ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους ήταν τα ΕΛ.ΤΑ.
Έπαιρνες λοιπόν χαρτί και στυλό και έγραφες για ο,τι σου συνέβαινε, προσπαθώντας να μοιραστείς τη ζωή σου με τους ιδιαίτερους ξενιτεμένους σου. Και μπορεί να ήταν φίλοι ή συγγενείς που πήγαν για δουλειά ή για σπουδές σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, αλλά μπορεί να ήταν κι ο αγαπημένος σου. Και τότε δεν μιλάμε για ένα απλό γράμμα αλλά για ένα loveletter! Εκεί να δεις τρέλα!
Όταν το έβρισκες στο γραμματοκιβώτιο, το έπαιρνες και ανέβαινες δυο-δυο τα σκαλιά, πετούσες τσάντα, ψώνια, κλειδιά, με το που έμπαινες στο σπίτι και καθόσουν να το ανοίξεις. Προσεχτικά-προσεχτικά, μη τυχόν και σκίσεις καμιά γωνίτσα. Το άνοιγες και το διάβαζες μια, δύο, τρεις, άπειρες φορές μέχρι που το μάθαινες απ’ έξω. Χαμογελούσες, σχολίαζες, ενίοτε απαντούσες κιόλας, λες και ήταν μπροστά σου ο αγαπημένος σου και σ’ άκουγε.
Μετά την ανάγνωση – αποστήθιση άρχιζες να γράφεις, να γράφεις και τελειωμό δεν είχες! Κατέθετες την ψυχούλα σου σε μια κόλλα χαρτί, κάνοντας λέξεις όλη αυτή την αγάπη και την έλλειψη που ένιωθες. Κι όταν πια γέμιζες τρεις-τέσσερις σελίδες, αν ο καλός σου ήταν φαντάρος, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις έναν κλασικό φάκελο κι έναν αντρικό γραφικό χαρακτήρα, έτσι ώστε τίποτα να μην φανερώνει ότι ο αποστολέας ήταν γυναίκα. Γιατί αν το υποψιαζόταν αυτό στο στρατόπεδο, θα δεινοπαθούσε ο καημένος μέχρι να του δώσουν το γράμμα.
Όμορφα χρόνια για μας που τα ζήσαμε (εκτός αν ήσουν φαντάρος βέβαια)! Δεν λέω, πολύ καλή είναι η αμεσότητα στην επικοινωνία που υπάρχει στις μέρες μας, αλλά λατρεύω τα κιτρινισμένα από το χρόνο γράμματα στο συρτάρι μου. Είναι κομμάτια από το παζλ της κοινής μου ζωής με κάποιους ανθρώπους. Με μερικούς συνεχίζουμε να προσθέτουμε κομμάτια, με άλλους πάλι έχουμε βάλει και το τελευταίο. Με όλους όμως μοιραστήκαμε στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες, γιατί κάποτε νιώσαμε την ανάγκη να τις γράψουμε!
Θυμάσαι; Ήταν η εποχή που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, οι χρεώσεις για τα υπεραστικά ήταν υπερβολικές κι όταν έπαιρνες στο εξωτερικό ήταν σαν να μιλάς με το Θεό! Όσο δε για e-mail, facebook κ.τ.λ., ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας για εμάς τους κοινούς θνητούς. Έτσι, αν κάποια στιγμή έμπαιναν τα χιλιόμετρα ανάμεσα σε σένα και τους αγαπημένους σου ανθρώπους, ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους ήταν τα ΕΛ.ΤΑ.
Έπαιρνες λοιπόν χαρτί και στυλό και έγραφες για ο,τι σου συνέβαινε, προσπαθώντας να μοιραστείς τη ζωή σου με τους ιδιαίτερους ξενιτεμένους σου. Και μπορεί να ήταν φίλοι ή συγγενείς που πήγαν για δουλειά ή για σπουδές σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, αλλά μπορεί να ήταν κι ο αγαπημένος σου. Και τότε δεν μιλάμε για ένα απλό γράμμα αλλά για ένα loveletter! Εκεί να δεις τρέλα!
Όταν το έβρισκες στο γραμματοκιβώτιο, το έπαιρνες και ανέβαινες δυο-δυο τα σκαλιά, πετούσες τσάντα, ψώνια, κλειδιά, με το που έμπαινες στο σπίτι και καθόσουν να το ανοίξεις. Προσεχτικά-προσεχτικά, μη τυχόν και σκίσεις καμιά γωνίτσα. Το άνοιγες και το διάβαζες μια, δύο, τρεις, άπειρες φορές μέχρι που το μάθαινες απ’ έξω. Χαμογελούσες, σχολίαζες, ενίοτε απαντούσες κιόλας, λες και ήταν μπροστά σου ο αγαπημένος σου και σ’ άκουγε.
Μετά την ανάγνωση – αποστήθιση άρχιζες να γράφεις, να γράφεις και τελειωμό δεν είχες! Κατέθετες την ψυχούλα σου σε μια κόλλα χαρτί, κάνοντας λέξεις όλη αυτή την αγάπη και την έλλειψη που ένιωθες. Κι όταν πια γέμιζες τρεις-τέσσερις σελίδες, αν ο καλός σου ήταν φαντάρος, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις έναν κλασικό φάκελο κι έναν αντρικό γραφικό χαρακτήρα, έτσι ώστε τίποτα να μην φανερώνει ότι ο αποστολέας ήταν γυναίκα. Γιατί αν το υποψιαζόταν αυτό στο στρατόπεδο, θα δεινοπαθούσε ο καημένος μέχρι να του δώσουν το γράμμα.
Όμορφα χρόνια για μας που τα ζήσαμε (εκτός αν ήσουν φαντάρος βέβαια)! Δεν λέω, πολύ καλή είναι η αμεσότητα στην επικοινωνία που υπάρχει στις μέρες μας, αλλά λατρεύω τα κιτρινισμένα από το χρόνο γράμματα στο συρτάρι μου. Είναι κομμάτια από το παζλ της κοινής μου ζωής με κάποιους ανθρώπους. Με μερικούς συνεχίζουμε να προσθέτουμε κομμάτια, με άλλους πάλι έχουμε βάλει και το τελευταίο. Με όλους όμως μοιραστήκαμε στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες, γιατί κάποτε νιώσαμε την ανάγκη να τις γράψουμε!
Γράφει η Αριάδνη
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.