ένας δεσμός που δεν έχει κανόνες.
Όλα μου τα όνειρα τα έκλεψες, όλες μου τις ευχές.
Θέλω να με σκεφτώ, να μου δώσω βήμα, αλλά πάλι σε σένα καταλήγω.
Πρώτη σκέψη το πρωί και τελευταία τη νύχτα.
Άπειρες φορές γραμμένο, αλλά πάντα επίκαιρο όταν χρειάζεται να αποδώσεις, την ένταση των όσων νιώθεις,
Κάθε τι «εγώ», έγινε «εσύ», και κάθε «εσύ» λατρεμένο.
Ξέρω τι σου αρέσει, αλλά και τι αποφεύγεις.
Λυπάμαι βαθιά όταν νιώθω πως το κάνεις.
Ξέρω πως χρειάζεσαι την περίφημη ελευθερία σου.
Είναι σημαντικό για σένα να τα καταφέρεις και να το αποδείξεις.
Αλλά το σημαντικό για μένα, είναι να σε βλέπω να γελάς.
Να χαίρεσαι την κάθε μέρα, να τη ζεις.
Αποφεύγεις τα λόγια μου, τις συμβουλές μου και διακωμωδείς την ανησυχία μου.
Όσο ο χρόνος κυλά, τόσο πιο αδύνατη γίνεται η προσπάθεια, να σε βλέπω με τις αλλαγές του χρόνου επάνω σου.
Οι μνήμες μου με κρατάνε πίσω, τότε που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι.
Δυο ματάκια καρφωμένα πάνω στα δικά μου.
Ακόμα και τώρα που με ξεπέρασες και που ο χρόνος ρημάζει σιγά σιγά τη θωριά μου,
νιώθω βαθιά στο βλέμμα σου, την ίδια ανάγκη.
Να με κοιτάς παιδί μου, να σε κοιτώ και εγώ. Που μεγαλώνεις, που εξελίσσεσαι, που ζεις.
Θρησκόληπτη η όχι, οι λέξεις -ευχές που βγαίνουν κάθε φορά απ' τα χείλη μου, να σε συντροφεύουν.
Πολύ σύντομα θα γίνουν και δικές σου.
Τα μάτια σου, θα βρουν το θάρρος και τη δύναμη, να κοιτάξουν το παιδί σου, με την ίδια αγάπη.
Μυστήρια και άχραντη, ένας δεσμός που δεν έχει κανόνες.
Ίδια με το οξυγόνο που σε περιβάλει για να ζεις.
Αυτό είσαι.
Θέλω να με σκεφτώ, να μου δώσω βήμα, αλλά πάλι σε σένα καταλήγω.
Πρώτη σκέψη το πρωί και τελευταία τη νύχτα.
Άπειρες φορές γραμμένο, αλλά πάντα επίκαιρο όταν χρειάζεται να αποδώσεις, την ένταση των όσων νιώθεις,
Κάθε τι «εγώ», έγινε «εσύ», και κάθε «εσύ» λατρεμένο.
Ξέρω τι σου αρέσει, αλλά και τι αποφεύγεις.
Λυπάμαι βαθιά όταν νιώθω πως το κάνεις.
Ξέρω πως χρειάζεσαι την περίφημη ελευθερία σου.
Είναι σημαντικό για σένα να τα καταφέρεις και να το αποδείξεις.
Αλλά το σημαντικό για μένα, είναι να σε βλέπω να γελάς.
Να χαίρεσαι την κάθε μέρα, να τη ζεις.
Αποφεύγεις τα λόγια μου, τις συμβουλές μου και διακωμωδείς την ανησυχία μου.
Όσο ο χρόνος κυλά, τόσο πιο αδύνατη γίνεται η προσπάθεια, να σε βλέπω με τις αλλαγές του χρόνου επάνω σου.
Οι μνήμες μου με κρατάνε πίσω, τότε που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι.
Δυο ματάκια καρφωμένα πάνω στα δικά μου.
Ακόμα και τώρα που με ξεπέρασες και που ο χρόνος ρημάζει σιγά σιγά τη θωριά μου,
νιώθω βαθιά στο βλέμμα σου, την ίδια ανάγκη.
Να με κοιτάς παιδί μου, να σε κοιτώ και εγώ. Που μεγαλώνεις, που εξελίσσεσαι, που ζεις.
Θρησκόληπτη η όχι, οι λέξεις -ευχές που βγαίνουν κάθε φορά απ' τα χείλη μου, να σε συντροφεύουν.
Πολύ σύντομα θα γίνουν και δικές σου.
Τα μάτια σου, θα βρουν το θάρρος και τη δύναμη, να κοιτάξουν το παιδί σου, με την ίδια αγάπη.
Μυστήρια και άχραντη, ένας δεσμός που δεν έχει κανόνες.
Ίδια με το οξυγόνο που σε περιβάλει για να ζεις.
Αυτό είσαι.
Θεοδώρα Ατζεμιάν
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.