Τα χρωματιστά λαμπάκια γέμιζαν χρώματα το δωμάτιο και τη ψυχή μου...
Όταν έλεγε η μάνα μου "Θα στολίσουμε το δέντρο το μεσημέρι όταν γυρίσεις από το σχολείο", ουου, πέταγα από την χαρά μου! Και μη φανταστείτε κανένα δέντρο δίμετρο, ένα ψοφόδεντρο ηταν κοντά στο ένα μέτρο με κάτι κλαδιά στηριγμένα στο κορμό που τελείωνε σε μια μικρή πήλινη γλάστρα.
-Εγω! Εγώ θα το στολίσω μόνη μου!
Ο στολισμός προμήνυε τον ερχομό των Χριστουγέννων και φυσικά τις διακοπές του σχολείου. (Εκεί να δείτε χαρά!)
Το έβαζα πάνω στο τραπέζι, και ξεκίναγα να βγάζω τα στολίδια ένα ένα, προσεχτικά, τα περισσότερα ήταν φτιαγμένα από λεπτό γυαλί που με ένα "τσικ" έσπαζαν. Ξέπλεκα τα λαμπάκια, 12 ολα και όλα, σε σχήμα κάτι σαν αστέρι, που αν τα έπιανες άτσαλα, σου τρυπαγαν τα δάχτυλα. Το σακουλάκι με το βαμβάκι δίπλα μου, χιόνι θα το έκανα στα κλαδιά, και το αστέρι!
Έσπαγα δύο τρεις μπάλες κάθε φορά, έτσι για το καλό, η μάνα μου έψελνε γιατί γέμιζε ο τόπος γυαλιά, αλλά ποιος νοιαζόταν...
Χιόνι-βαμβακι στα κλαδιά, μεγάλες μπάλες κάτω, στολίδια μικρότερα πιο πάνω, το αστέρι στην κορυφή, τσακ η πρίζα, τσικ τσικ τα χρωματιστά λαμπάκια, έτοιμο το δέντρο!
Μέσα έξω εγώ, να δω αν φαίνεται στο δρόμο απο το παράθυρο, να το πηγαίνω πίσω μπρος, μπαμ μπουμ οι μπάλες, έπιανα μερικές στον αέρα, όχι όλες, πάλι φωνές η μάνα μου "δεν θα μείνει τίποτα μέχρι τα Χριστούγεννα, εγώ δεν παίρνω άλλες, μπες μέσα θα πουντιασεις, σβήσε τα λαμπάκια, θα καούν!" Ποιος την άκουγε?
Και αφού το έβαζα στην σωστή θέση, καθόμουν και το καμαρωνα. Το ψοφόδεντρο. Χαρά που είχα! Έσβηνα τα φώτα και το κοίταζα. Δεν ήθελα να τα βγάλουμε από την πρίζα ουτε όταν κοιμόμασταν και ας έλεγε η μάνα μου "θα πάρουμε φωτιά και θα καούμε ζωντανοί"...
Τα χρωματιστά λαμπάκια γέμιζαν χρώματα το δωμάτιο και τη ψυχή μου...
Τι κρίμα που τώρα το δέντρο αν κι είναι 2 μέτρα με πολλά λαμπάκια, οι ψυχές μένουν σβηστές...
-Εγω! Εγώ θα το στολίσω μόνη μου!
Ο στολισμός προμήνυε τον ερχομό των Χριστουγέννων και φυσικά τις διακοπές του σχολείου. (Εκεί να δείτε χαρά!)
Το έβαζα πάνω στο τραπέζι, και ξεκίναγα να βγάζω τα στολίδια ένα ένα, προσεχτικά, τα περισσότερα ήταν φτιαγμένα από λεπτό γυαλί που με ένα "τσικ" έσπαζαν. Ξέπλεκα τα λαμπάκια, 12 ολα και όλα, σε σχήμα κάτι σαν αστέρι, που αν τα έπιανες άτσαλα, σου τρυπαγαν τα δάχτυλα. Το σακουλάκι με το βαμβάκι δίπλα μου, χιόνι θα το έκανα στα κλαδιά, και το αστέρι!
Έσπαγα δύο τρεις μπάλες κάθε φορά, έτσι για το καλό, η μάνα μου έψελνε γιατί γέμιζε ο τόπος γυαλιά, αλλά ποιος νοιαζόταν...
Χιόνι-βαμβακι στα κλαδιά, μεγάλες μπάλες κάτω, στολίδια μικρότερα πιο πάνω, το αστέρι στην κορυφή, τσακ η πρίζα, τσικ τσικ τα χρωματιστά λαμπάκια, έτοιμο το δέντρο!
Μέσα έξω εγώ, να δω αν φαίνεται στο δρόμο απο το παράθυρο, να το πηγαίνω πίσω μπρος, μπαμ μπουμ οι μπάλες, έπιανα μερικές στον αέρα, όχι όλες, πάλι φωνές η μάνα μου "δεν θα μείνει τίποτα μέχρι τα Χριστούγεννα, εγώ δεν παίρνω άλλες, μπες μέσα θα πουντιασεις, σβήσε τα λαμπάκια, θα καούν!" Ποιος την άκουγε?
Και αφού το έβαζα στην σωστή θέση, καθόμουν και το καμαρωνα. Το ψοφόδεντρο. Χαρά που είχα! Έσβηνα τα φώτα και το κοίταζα. Δεν ήθελα να τα βγάλουμε από την πρίζα ουτε όταν κοιμόμασταν και ας έλεγε η μάνα μου "θα πάρουμε φωτιά και θα καούμε ζωντανοί"...
Τα χρωματιστά λαμπάκια γέμιζαν χρώματα το δωμάτιο και τη ψυχή μου...
Τι κρίμα που τώρα το δέντρο αν κι είναι 2 μέτρα με πολλά λαμπάκια, οι ψυχές μένουν σβηστές...
Σούλα Παπαλάμπρου
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.