κι όποιος μπορεί ας το σιγο-τραγουδήσει μαζί σου.
«Αλλάζουν οι άνθρωποι;»
Ερώτημα ζωής, που καμιά φορά μπορεί και να μείνει αναπάντητο. Ένα άλλο ερώτημα που θα μπορούσε να προκύψει, είναι το «πρέπει να αλλάζουν οι άνθρωποι;» Κι αν η απάντηση που δίνεις είναι «ναι», θα σου κάνω ένα ακόμα. «Εσύ θέλεις να αλλάξεις; Μπορείς να αλλάξεις; Πρέπει να αλλάξεις;».
Πολλές φορές οι συμπεριφορές των ανθρώπων που μας είναι σημαντικοί, προκαλούν τις αντοχές μας και φλερτάρουν με τις κόκκινες γραμμές των ορίων μας. Συμπεριφορές που πληγώνουν, που προσβάλλουν, που στενεύουν τα περιθώρια της υπομονής. Συμπεριφορές που, συνήθως, ακολουθούν τα λόγια συγγνώμης και η παράκληση – επιθυμία – ανάγκη να δώσεις μια δεύτερη ή μια πολλοστή ευκαιρία.
Μια ευκαιρία που θα βρεθεί στον κάδο της ανακύκλωσης, για να χρησιμοποιηθεί ξανά ακόμα πιο ταλαιπωρημένη και τσαλακωμένη. Μια ευκαιρία που μπορεί και να καταλήξει οριστικά στον κάδο των αχρήστων, αφήνοντάς σου τη στυφή αίσθηση της απογοήτευσης.
Κι εκεί είναι που καταλήγεις συχνά στο συμπέρασμα ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούν, αλλά και δε θέλουν. Ο καθένας αγαπά αυτό που είναι, όλη του η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον χαρακτήρα του και με τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Και ο χαρακτήρας και η κοσμοθεωρία η δική σου, είναι εκείνα που καθορίζουν τις σχέσεις σου με τους άλλους.
Αυτό που αλλάζει, όμως, με τα χρόνια, είναι ο τρόπος που η ματιά σου βλέπει τα πράγματα. Σταδιακά γίνεσαι λιγότερο απόλυτος σ’ αυτά που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο, περισσότερο ανθεκτικός σε ό,τι σε ενοχλεί ή αδιάφορος σε ό,τι δε σου ταιριάζει.
Μένεις πιστός στα δικά σου στοιχεία και απλά αποδέχεσαι την ιδέα πως δεν μπορείς να ταιριάξεις με όλους τους ανθρώπους που διεκδικούν μόνοι τους ή τους παραχωρείς εσύ μια θέση στη ζωή σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι λιγότερο ανεκτικός στην ανοησία ή περισσότερο ανθεκτικός στην ανωριμότητα.
Συμβιβάζεσαι στην παραδοχή ότι κάποιοι άνθρωποι θα σε απορρίψουν γιατί συγκρούονται οι κόσμοι σας, κάποιοι θα σε επιλέξουν δίπλα τους γιατί η αύρα σου συμπνέει με τη δική τους και κάποιοι άλλοι θα σε προσπεράσουν σφυρίζοντας αδιάφορα.
Κατά βάση είσαι ακόμα ο ίδιος άνθρωπος, που όμως έρχονται τα χρόνια σου να δώσουν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα και να προσπεράσουν κάποια άλλα. Ιεραρχείς καλύτερα και σοφότερα τις προτεραιότητές σου.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο που κοιτάνε, όπως λέει και το τραγούδι. Κι εσύ το σφυρίζεις στο μονοπάτι σου με την ηρεμία και τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και προχωράς… κι όποιος αντέχει κι όποιος μπορεί ας το σιγο-τραγουδήσει μαζί σου.
Ερώτημα ζωής, που καμιά φορά μπορεί και να μείνει αναπάντητο. Ένα άλλο ερώτημα που θα μπορούσε να προκύψει, είναι το «πρέπει να αλλάζουν οι άνθρωποι;» Κι αν η απάντηση που δίνεις είναι «ναι», θα σου κάνω ένα ακόμα. «Εσύ θέλεις να αλλάξεις; Μπορείς να αλλάξεις; Πρέπει να αλλάξεις;».
Πολλές φορές οι συμπεριφορές των ανθρώπων που μας είναι σημαντικοί, προκαλούν τις αντοχές μας και φλερτάρουν με τις κόκκινες γραμμές των ορίων μας. Συμπεριφορές που πληγώνουν, που προσβάλλουν, που στενεύουν τα περιθώρια της υπομονής. Συμπεριφορές που, συνήθως, ακολουθούν τα λόγια συγγνώμης και η παράκληση – επιθυμία – ανάγκη να δώσεις μια δεύτερη ή μια πολλοστή ευκαιρία.
Μια ευκαιρία που θα βρεθεί στον κάδο της ανακύκλωσης, για να χρησιμοποιηθεί ξανά ακόμα πιο ταλαιπωρημένη και τσαλακωμένη. Μια ευκαιρία που μπορεί και να καταλήξει οριστικά στον κάδο των αχρήστων, αφήνοντάς σου τη στυφή αίσθηση της απογοήτευσης.
Κι εκεί είναι που καταλήγεις συχνά στο συμπέρασμα ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούν, αλλά και δε θέλουν. Ο καθένας αγαπά αυτό που είναι, όλη του η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον χαρακτήρα του και με τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Και ο χαρακτήρας και η κοσμοθεωρία η δική σου, είναι εκείνα που καθορίζουν τις σχέσεις σου με τους άλλους.
Αυτό που αλλάζει, όμως, με τα χρόνια, είναι ο τρόπος που η ματιά σου βλέπει τα πράγματα. Σταδιακά γίνεσαι λιγότερο απόλυτος σ’ αυτά που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο, περισσότερο ανθεκτικός σε ό,τι σε ενοχλεί ή αδιάφορος σε ό,τι δε σου ταιριάζει.
Μένεις πιστός στα δικά σου στοιχεία και απλά αποδέχεσαι την ιδέα πως δεν μπορείς να ταιριάξεις με όλους τους ανθρώπους που διεκδικούν μόνοι τους ή τους παραχωρείς εσύ μια θέση στη ζωή σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι λιγότερο ανεκτικός στην ανοησία ή περισσότερο ανθεκτικός στην ανωριμότητα.
Συμβιβάζεσαι στην παραδοχή ότι κάποιοι άνθρωποι θα σε απορρίψουν γιατί συγκρούονται οι κόσμοι σας, κάποιοι θα σε επιλέξουν δίπλα τους γιατί η αύρα σου συμπνέει με τη δική τους και κάποιοι άλλοι θα σε προσπεράσουν σφυρίζοντας αδιάφορα.
Κατά βάση είσαι ακόμα ο ίδιος άνθρωπος, που όμως έρχονται τα χρόνια σου να δώσουν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα και να προσπεράσουν κάποια άλλα. Ιεραρχείς καλύτερα και σοφότερα τις προτεραιότητές σου.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο που κοιτάνε, όπως λέει και το τραγούδι. Κι εσύ το σφυρίζεις στο μονοπάτι σου με την ηρεμία και τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και προχωράς… κι όποιος αντέχει κι όποιος μπορεί ας το σιγο-τραγουδήσει μαζί σου.
Γεωργία Ανδριώτου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.