Θα έρθει να σε νοστιμίσει...Και τότε όλα θα είναι αλλιώς...
Το έχω ξαναπεί, οι γυναίκες είμαστε το αλάτι της γης. Και δεν είναι ψώνιο ή κάτι αντίστοιχο που με κάνει να το υποστηρίζω. Είναι απλά η αλήθεια.
Ίσως φταίει το ότι σε αντίθεση με το διαδικό σύστημα των αντρών, το άσπρο μαύρο, το ναι και το όχι, εμείς είμαστε από τη φύση μας πιο περίπλοκες. Πιο πολλές σκέψεις, πιο περίπλοκα συναισθήματα, πιο πολλά πράγματα να μαζεύονται μέσα μας.
Γινόμαστε αποκούμπι, στηρίγματα, κυματοθραύστες, γινόμαστε αυτές που πάντα είναι εκεί στη στραβή, στην κακή, στην ανάποδη. Και κάπως έτσι, είμαστε εκεί για όλους και ξεχνάμε να είμαστε για μας.
Βάζουμε αλάτι στη ζωή των άλλων και αφήνουμε τη δική μας άνοστη, ανάλατη, αδιάφορη. Δεν το θέλουμε, αλλά γίνεται.
Πιο πολύ μάνες, φίλες, σύντροφοι και λιγότερο για μας. Λιγότερο γυναίκες. Και ξέρεις, δε μας πειράζει. Γιατί έτσι θέλουμε, να δινόμαστε ολοκληρωτικά σε αυτούς που αγαπάμε. Γιατί μέσα από την προσφορά, το ανιδιοτελές δόσιμο, καταλαβαίνουμε την αξία της ζωής. Μερικές μόνο φορές μας πιάνει το παράπονο. Λυγίζουμε χωρίς να το θέλουμε και για μια στιγμή, μια μοναδική στιγμή αδυναμίας, το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη μας.
Είναι εκείνη η στιγμή που θα θέλαμε όσο τίποτα άλλο κι εμείς ένα στήριγμα. Έναν που να είναι σαν κι εμάς. Να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει μακριά από κακοτοπιές και λαβυρίνθους, μακριά από κρίσεις, επικρίσεις και λογιών λογιών καταστάσεις που μας φθείρουν.
Όταν όμως αυτός ο κάποιος δεν υπάρχει, όταν γύρω μας υπάρχουν μόνο όσοι μας έχουν ανάγκη, μας χρειάζονται δυνατές, τότε δαγκωνόμαστε. Κάποιες φορές ίσως και να κλαίμε στα κλεφτά. Κι ύστερα ατσαλωνόμαστε και προχωράμε. Δυνατές όπως μας επέβαλλε η ζωή να είμαστε. Δυνατές και ατσαλάκωτες, αλύγιστες.
Αν σου έλαχε να είσαι το αλάτι των άλλων, θα πρέπει να τους νοστιμίσεις όσο περισσότερο μπορείς. Εύκολο; Καθόλου. Και δύσκολο και μοναχικό. Αλλά τι να κάνεις; Μόνο να αναζητάς το πιπέρι σου και να το περιμένεις. Κι όσο αυτό δεν έρχεται, να φορτώνεσαι περισσότερη δύναμη. Θα έρθει, πού θα πάει. Κόκκος είναι και θα κυλίσει προς τα εσένα. Θα έρθει να σε νοστιμίσει...Και τότε όλα θα είναι αλλιώς...
Για τη Λ. που δεν είναι μόνη της...
Ίσως φταίει το ότι σε αντίθεση με το διαδικό σύστημα των αντρών, το άσπρο μαύρο, το ναι και το όχι, εμείς είμαστε από τη φύση μας πιο περίπλοκες. Πιο πολλές σκέψεις, πιο περίπλοκα συναισθήματα, πιο πολλά πράγματα να μαζεύονται μέσα μας.
Γινόμαστε αποκούμπι, στηρίγματα, κυματοθραύστες, γινόμαστε αυτές που πάντα είναι εκεί στη στραβή, στην κακή, στην ανάποδη. Και κάπως έτσι, είμαστε εκεί για όλους και ξεχνάμε να είμαστε για μας.
Βάζουμε αλάτι στη ζωή των άλλων και αφήνουμε τη δική μας άνοστη, ανάλατη, αδιάφορη. Δεν το θέλουμε, αλλά γίνεται.
Πιο πολύ μάνες, φίλες, σύντροφοι και λιγότερο για μας. Λιγότερο γυναίκες. Και ξέρεις, δε μας πειράζει. Γιατί έτσι θέλουμε, να δινόμαστε ολοκληρωτικά σε αυτούς που αγαπάμε. Γιατί μέσα από την προσφορά, το ανιδιοτελές δόσιμο, καταλαβαίνουμε την αξία της ζωής. Μερικές μόνο φορές μας πιάνει το παράπονο. Λυγίζουμε χωρίς να το θέλουμε και για μια στιγμή, μια μοναδική στιγμή αδυναμίας, το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη μας.
Είναι εκείνη η στιγμή που θα θέλαμε όσο τίποτα άλλο κι εμείς ένα στήριγμα. Έναν που να είναι σαν κι εμάς. Να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει μακριά από κακοτοπιές και λαβυρίνθους, μακριά από κρίσεις, επικρίσεις και λογιών λογιών καταστάσεις που μας φθείρουν.
Όταν όμως αυτός ο κάποιος δεν υπάρχει, όταν γύρω μας υπάρχουν μόνο όσοι μας έχουν ανάγκη, μας χρειάζονται δυνατές, τότε δαγκωνόμαστε. Κάποιες φορές ίσως και να κλαίμε στα κλεφτά. Κι ύστερα ατσαλωνόμαστε και προχωράμε. Δυνατές όπως μας επέβαλλε η ζωή να είμαστε. Δυνατές και ατσαλάκωτες, αλύγιστες.
Αν σου έλαχε να είσαι το αλάτι των άλλων, θα πρέπει να τους νοστιμίσεις όσο περισσότερο μπορείς. Εύκολο; Καθόλου. Και δύσκολο και μοναχικό. Αλλά τι να κάνεις; Μόνο να αναζητάς το πιπέρι σου και να το περιμένεις. Κι όσο αυτό δεν έρχεται, να φορτώνεσαι περισσότερη δύναμη. Θα έρθει, πού θα πάει. Κόκκος είναι και θα κυλίσει προς τα εσένα. Θα έρθει να σε νοστιμίσει...Και τότε όλα θα είναι αλλιώς...
Για τη Λ. που δεν είναι μόνη της...
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.