Τους ευχαριστείς και τους θυμάσαι.
Το αυτοκίνητο αφήνει πίσω χιλιόμετρα με ταχύτητα. Πατάς γκάζι και σφίγγεις το δεξί χέρι στο τιμόνι. Το άλλο χέρι έξω από το παράθυρο. Όχι δε θέλεις κλιματισμό κι ας κάνει ζέστη. Θέλεις να νιώσεις τον αέρα.
Ανοιχτός ο δρόμος, ευθεία μπροστά σου. Μήτε στροφές, μήτε τίποτα. Μόνο ευθεία κι εσύ δε χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα.
Μόνο να ανοίγεις τα δάχτυλα και να φεύγει ο αέρας ανάμεσά τους. Να εισβάλλει στη χούφτα σου με ορμή κι έτσι ξαφνικά, όπως ακριβώς μπήκε, να φεύγει.
Μια μόνο στιγμή σου γεννά την αίσθηση της πληρότητα κι ύστερα πάλι του κενού. Και ξανά και ξανά.
Σαν τους ανθρώπους σκέφτεσαι. Έρχονται και σε γεμίζουν. Σε κάνουν να νιώθεις πλήρης… γεμάτος.
Δυο στιγμές μετά η κενότητα σε πλημμυρίζει. Φεύγουν… Όπως ήρθαν…Εξίσου ξαφνικά κι απόλυτα.
Κι εσύ απομένεις να απορείς.
Γιατί ήρθαν αν ήταν να φύγουν έτσι; Και στενοχωριέσαι. Ενίοτε κλαις…Θρηνείς για εκείνους που έφυγαν ενώ εσύ περίμενες ότι θα μείνουν.
Αλλά δεν πρέπει. Μόνο να γελάς. Να χαίρεσαι που ήρθαν έστω και για λίγο.
Κάθε άνθρωπος που εμφανίζεται στη ζωή σου παίζει ένα ρόλο. Του καλού, του κακού, του προδότη, του εμπιστευτικού. Ένα ρόλο που του κλήρωσε το Σύμπαν να παίξει. Μπορεί να σε πλήγωσε. Μπορεί να σου δημιούργησε ελπίδες που δεν κατάφερε ποτέ να ικανοποιήσει. Μπορεί απλά να πέρασε και να μην ανταποκρίθηκε ποτέ στις προσδοκίες σου.
Να χαίρεσαι που ήρθε. Αέρας ήταν και γέμισε τα κενά σου. Κι όταν έφυγε, γιατί έτσι του έμελλε, να φύγει, σε άδειασε. Ναι σε άδειασε αλλά δε σε άφησε όπως σε βρήκε.
Κάθε άνθρωπος που περνά από τη ζωή σου αφήνει το στίγμα του. Είναι μια μικρή, ανεπαίσθητη γραμμή στο εσωτερικό των δακτύλων σου, μια αιμάτινη γραμμούλα στην πίσω πλευρά της καρδιάς.
Είναι κομμάτι της ιστορίας σου και κάτι σε δίδαξε πριν φύγει. Να προσέχεις, να μαθαίνεις, να μην απελπίζεσαι, να μην ενθουσιάζεσαι, να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα ή ό,τι άλλο. Κάθε άνθρωπος, κάθε περαστικός σου κι ένα μάθημα.
Κι όλο μαθαίνεις. Πάντα μαθαίνεις.
Δάσκαλοι οι περαστικοί κι εσύ ο μαθητής που εμπεδώνεις με τον καλό ή τον κακό τρόπο. Αλλά εμπεδώνεις όπως και να έχεις.
Συνεχίζεις να τρέχεις.
Φλερτάρεις με το γκάζι και σκέφτεσαι. Μνήμες ανακατεμένες με πρόσωπα από καιρό φευγάτα. Πρόσωπα που έμειναν λίγο ή πολύ, πρόσωπα που άγγιξαν, που γέμισαν, που άδειασαν.
Μνήμες σου. Άνθρωποί σου. Μαθήματά σου.
Αέρας στις χούφτες σου. Πληρότητα στην καρδιά.
Καλώς ήρθαν. Καλώς έφυγαν. Καλώς σε άλλαξαν.
Τους ευχαριστείς και τους θυμάσαι. Κάποιες φορές τους νοσταλγείς. Κάποιες άλλες ανακουφίζεσαι με την απουσία τους.
Ζωή τη λένε και η δική σου είναι γεμάτη πρόσωπα.
Καλή ζωή.
Γεμάτη ζωή.
Δική σου ζωή.
Ανοιχτός ο δρόμος, ευθεία μπροστά σου. Μήτε στροφές, μήτε τίποτα. Μόνο ευθεία κι εσύ δε χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα.
Μόνο να ανοίγεις τα δάχτυλα και να φεύγει ο αέρας ανάμεσά τους. Να εισβάλλει στη χούφτα σου με ορμή κι έτσι ξαφνικά, όπως ακριβώς μπήκε, να φεύγει.
Μια μόνο στιγμή σου γεννά την αίσθηση της πληρότητα κι ύστερα πάλι του κενού. Και ξανά και ξανά.
Σαν τους ανθρώπους σκέφτεσαι. Έρχονται και σε γεμίζουν. Σε κάνουν να νιώθεις πλήρης… γεμάτος.
Δυο στιγμές μετά η κενότητα σε πλημμυρίζει. Φεύγουν… Όπως ήρθαν…Εξίσου ξαφνικά κι απόλυτα.
Κι εσύ απομένεις να απορείς.
Γιατί ήρθαν αν ήταν να φύγουν έτσι; Και στενοχωριέσαι. Ενίοτε κλαις…Θρηνείς για εκείνους που έφυγαν ενώ εσύ περίμενες ότι θα μείνουν.
Αλλά δεν πρέπει. Μόνο να γελάς. Να χαίρεσαι που ήρθαν έστω και για λίγο.
Κάθε άνθρωπος που εμφανίζεται στη ζωή σου παίζει ένα ρόλο. Του καλού, του κακού, του προδότη, του εμπιστευτικού. Ένα ρόλο που του κλήρωσε το Σύμπαν να παίξει. Μπορεί να σε πλήγωσε. Μπορεί να σου δημιούργησε ελπίδες που δεν κατάφερε ποτέ να ικανοποιήσει. Μπορεί απλά να πέρασε και να μην ανταποκρίθηκε ποτέ στις προσδοκίες σου.
Να χαίρεσαι που ήρθε. Αέρας ήταν και γέμισε τα κενά σου. Κι όταν έφυγε, γιατί έτσι του έμελλε, να φύγει, σε άδειασε. Ναι σε άδειασε αλλά δε σε άφησε όπως σε βρήκε.
Κάθε άνθρωπος που περνά από τη ζωή σου αφήνει το στίγμα του. Είναι μια μικρή, ανεπαίσθητη γραμμή στο εσωτερικό των δακτύλων σου, μια αιμάτινη γραμμούλα στην πίσω πλευρά της καρδιάς.
Είναι κομμάτι της ιστορίας σου και κάτι σε δίδαξε πριν φύγει. Να προσέχεις, να μαθαίνεις, να μην απελπίζεσαι, να μην ενθουσιάζεσαι, να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα ή ό,τι άλλο. Κάθε άνθρωπος, κάθε περαστικός σου κι ένα μάθημα.
Κι όλο μαθαίνεις. Πάντα μαθαίνεις.
Δάσκαλοι οι περαστικοί κι εσύ ο μαθητής που εμπεδώνεις με τον καλό ή τον κακό τρόπο. Αλλά εμπεδώνεις όπως και να έχεις.
Συνεχίζεις να τρέχεις.
Φλερτάρεις με το γκάζι και σκέφτεσαι. Μνήμες ανακατεμένες με πρόσωπα από καιρό φευγάτα. Πρόσωπα που έμειναν λίγο ή πολύ, πρόσωπα που άγγιξαν, που γέμισαν, που άδειασαν.
Μνήμες σου. Άνθρωποί σου. Μαθήματά σου.
Αέρας στις χούφτες σου. Πληρότητα στην καρδιά.
Καλώς ήρθαν. Καλώς έφυγαν. Καλώς σε άλλαξαν.
Τους ευχαριστείς και τους θυμάσαι. Κάποιες φορές τους νοσταλγείς. Κάποιες άλλες ανακουφίζεσαι με την απουσία τους.
Ζωή τη λένε και η δική σου είναι γεμάτη πρόσωπα.
Καλή ζωή.
Γεμάτη ζωή.
Δική σου ζωή.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.