Ας μιλήσουμε για όσα μας καίνε, όσα μας ενοχλούν, όσα μας βασανίζουν.
Πήξαμε στα απωθημένα.
Γεμίσαμε αξόδευτους θυμούς και παρεξηγήσεις.
Ξεχειλίσαμε από ανομολόγητα παράπονα.
Γιατί, μου λες;
Γιατί κλειστήκαμε έτσι οι άνθρωποι;
Γιατί προτιμάμε να δαγκώνουμε με λύσσα τα χείλη, να σφίγγουμε τα δόντια και να σωπαίνουμε;
Πότε έγινε η σιωπή καλύτερη από τις λέξεις; Από πότε την προτιμούμε;
Δεν αντέχεται το βάρος της σιωπής. Δεν κατακάθεται το χτυποκάρδι του να θες να πεις τι σε βαραίνει και να μην το λες.
Φόβος; Υπολογισμός;
Τι διάολο πάθαμε και κλειστήκαμε στον εαυτό μας;
Τι είναι αυτό που μας έκανε να μην εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας;
Καζάνι που βράζει ο εαυτός μας και μας φωνάζει “όχι άλλο κάρβουνο”. Κι εμείς αλύπητα τροφοδοτούμε.
Ανεβάζουμε θερμοκρασία, σαρώνουμε τις πιέσεις. Γίναμε ανθεκτικοί στην πίεση λέμε. Τουλάχιστον εξωτερικά τα καταφέραμε. Έτσι δείχνουμε.
Μέσα μας όμως;
Μέσα μας κάθε τι πνιγμένο, κάθε τι καταπιεσμένο, ουρλιάζει.
Ζητάει βήμα για να μιλήσει, να φανερωθεί. Κι εμείς το κρύβουμε.
Ως πότε όμως;
Ως πότε θα μπορούμε να κρυβόμαστε από όσα νιώθουμε; Ως πότε θα τα αρνούμαστε;
Δεν πρέπει.
Να τα λέμε όσα μας πνίγουν. Να τα ομολογούμε όσα μας πειράζουν, όσα μας καταπιέζουν, όσα μας βγάζουν από τα ρούχα μας.
Να τα λέμε για να εκτονώμαστε. Να τα λέμε γιατί αλλιώς χανόμαστε.
Κοινώς, εκτονωθείτε γιατί χανόμαστε.
Γιατί θα μας πνίξουν τα ανομολόγητά μας. Θα μας δηλητηριάσουν τη ζωή. Το κάνουν ήδη βέβαια, αλλά ας μην τους το επιτρέψουμε άλλο.
Μας ανήκει ο εαυτός μας. Μαζί με αυτόν μας ανήκει κι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι νιώθουμε. Έχουμε δικαίωμα να το εξωτερικεύσουμε.
Δικαίωμα και υποχρέωση μαζί. Υποχρέωση σε μας και την εσωτερική μας ηρεμία.
Για ένα παρακάτω που θα μας ανήκει. Ένα παρακάτω που δε θα είναι καταπιεσμένο, δε θα είναι με σφιγμένα δόντια.
Όχι, δεν έρχονται όλα εύκολα στη ζωή. Δε χρειάζεται όμως να τα κάνουμε κι από μόνοι μας δύσκολα.
Όχι, δε χρειάζεται να δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Ας χαλαρώσουμε. Ας μιλήσουμε για όσα μας καίνε, όσα μας ενοχλούν, όσα μας βασανίζουν.
Ας εκτονώσουμε την πίεση μέσα μας κι ας δούμε πώς θα πάμε παρακάτω.
Γιατί εκείνο το παρακάτω πρέπει να μας καίει περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Αυτό μετράει…
Γεμίσαμε αξόδευτους θυμούς και παρεξηγήσεις.
Ξεχειλίσαμε από ανομολόγητα παράπονα.
Γιατί, μου λες;
Γιατί κλειστήκαμε έτσι οι άνθρωποι;
Γιατί προτιμάμε να δαγκώνουμε με λύσσα τα χείλη, να σφίγγουμε τα δόντια και να σωπαίνουμε;
Πότε έγινε η σιωπή καλύτερη από τις λέξεις; Από πότε την προτιμούμε;
Δεν αντέχεται το βάρος της σιωπής. Δεν κατακάθεται το χτυποκάρδι του να θες να πεις τι σε βαραίνει και να μην το λες.
Φόβος; Υπολογισμός;
Τι διάολο πάθαμε και κλειστήκαμε στον εαυτό μας;
Τι είναι αυτό που μας έκανε να μην εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας;
Καζάνι που βράζει ο εαυτός μας και μας φωνάζει “όχι άλλο κάρβουνο”. Κι εμείς αλύπητα τροφοδοτούμε.
Ανεβάζουμε θερμοκρασία, σαρώνουμε τις πιέσεις. Γίναμε ανθεκτικοί στην πίεση λέμε. Τουλάχιστον εξωτερικά τα καταφέραμε. Έτσι δείχνουμε.
Μέσα μας όμως;
Μέσα μας κάθε τι πνιγμένο, κάθε τι καταπιεσμένο, ουρλιάζει.
Ζητάει βήμα για να μιλήσει, να φανερωθεί. Κι εμείς το κρύβουμε.
Ως πότε όμως;
Ως πότε θα μπορούμε να κρυβόμαστε από όσα νιώθουμε; Ως πότε θα τα αρνούμαστε;
Δεν πρέπει.
Να τα λέμε όσα μας πνίγουν. Να τα ομολογούμε όσα μας πειράζουν, όσα μας καταπιέζουν, όσα μας βγάζουν από τα ρούχα μας.
Να τα λέμε για να εκτονώμαστε. Να τα λέμε γιατί αλλιώς χανόμαστε.
Κοινώς, εκτονωθείτε γιατί χανόμαστε.
Γιατί θα μας πνίξουν τα ανομολόγητά μας. Θα μας δηλητηριάσουν τη ζωή. Το κάνουν ήδη βέβαια, αλλά ας μην τους το επιτρέψουμε άλλο.
Μας ανήκει ο εαυτός μας. Μαζί με αυτόν μας ανήκει κι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι νιώθουμε. Έχουμε δικαίωμα να το εξωτερικεύσουμε.
Δικαίωμα και υποχρέωση μαζί. Υποχρέωση σε μας και την εσωτερική μας ηρεμία.
Για ένα παρακάτω που θα μας ανήκει. Ένα παρακάτω που δε θα είναι καταπιεσμένο, δε θα είναι με σφιγμένα δόντια.
Όχι, δεν έρχονται όλα εύκολα στη ζωή. Δε χρειάζεται όμως να τα κάνουμε κι από μόνοι μας δύσκολα.
Όχι, δε χρειάζεται να δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Ας χαλαρώσουμε. Ας μιλήσουμε για όσα μας καίνε, όσα μας ενοχλούν, όσα μας βασανίζουν.
Ας εκτονώσουμε την πίεση μέσα μας κι ας δούμε πώς θα πάμε παρακάτω.
Γιατί εκείνο το παρακάτω πρέπει να μας καίει περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Αυτό μετράει…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.