Αξία ανεκτίμητη και παντοτινή.
Το πατρικό μου σπίτι μυρίζει ελληνικό καφέ και γλυκό πορτοκάλι.
Έχει σεμεδάκια στα τραπέζια και φωτογραφίες σκορπισμένες παντού.
Εικόνες της ζωής μας αποτυπωμένες σε χαρτί, μνήμες πίσω από ένα τζάμι. Παγωμένες για τους πολλούς, ζωντανές για μένα.
Έχει βιβλία σε καθε γωνιά και ξέφτια από κλωστές γύρω από μια σύγχρονη singer ραπτομηχανή.
Το πατρικό μου σπίτι δεν είναι αψεγάδιαστο. Δε φοβάται τη σκόνη, δε λυπάται να τσαλακωθεί.
Γιατί πάνω από σπίτι, είναι σπιτικό.
Το δικό μου σπιτικό.
Το καταφύγιο από κάθε τι…
Δεν το κάνουν τα ντουβάρια καταφύγιο, μη γελιέσαι.
Το κάνουν οι άνθρωποι. Οι δικοί μου άνθρωποι, οι πολύτιμοί μου.
Βλέπεις το πατρικό μου σπίτι, όπως το λέει και το ίδιο του το όνομα, είναι η μάνα και ο πατέρας μου. Είναι ο αδερφός μου.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μαζί κάνουμε μια τετράδα αδιαίρετη και παντοτινή, με αγάπη που μπορεί να μην την πιάνει ξένο μάτι, αλλά εμείς ξέρουμε πόση είναι και πόσα μπορεί να αντέξει, να δοκιμάσει, να καταφέρει.
Κάθε γωνιά του πατρικού μου φωνάζει τούτη την αγάπη. Από τον καναπέ ως το λακαρισμένο σύνθετο και την κουζίνα με τα πολλά τάπερ ως το τζάκι με την εικόνα του Αη Γιώργη στην κορφή του.
Είναι το σπίτι μου και πάντα θάναι, μένω εκεί ή δε μένω.
Είναι οι μνήμες των πιο γλυκών μου χρόνων, είναι τα αρώματα της εφηβείας, οι γεύσεις της φοιτητικής ζωής.
Ρόδινα δεν ήταν ποτέ όλα. Αλλά και πού είναι; Δείξε μου το τέλειο κι εγώ θα πλησιάσω και θα σου δείξω τα ψεγάδια.
Κι εμείς έχουμε ψεγάδια. Αλλά τα αγαπάμε. Κι αν δεν τα αγαπάμε, τα παλεύουμε.
Σήμερα, μετά από μήνες, θα κοιμηθώ στο εφηβικό μου κρεβάτι. Θα στριμωχτώ λίγο αλλά δε θα με πειράξει.
Θα έρθει η μάνα να με σκεπάσει όπως έκανε στα μικράτα μου.
Και το πρωί θα περιμένω να μυρίσω το γάλα στην αγαπημένη μου κούπα και τις τηγανήτες σε συνταγή της γιαγιάς.
Όμορφο να γυρνάς στο πατρικό. Για λίγο, μην ξεχνιέσαι. Έχεις μια ζωή εκεί έξω.
Αλλά καλό είναι να θυμάσαι πού και πού τη ζωή που είχες και που πια είναι μια γλυκιά μνήμη στην πίσω μεριά του κεφαλιού σου.
Μυρωδιά μάνας και πατέρα. Οικογένειας.
Αξία ανεκτίμητη και παντοτινή.
Μάνα κι εκείνο το παστίτσιο θέλω. Αλλά δε θα στο πω. Παίζω στοίχημα ότι θα το μυρίσω μπαίνοντας στο σπίτι το μεσημέρι.
Ξέρεις εσύ να κακομαθαίνεις.
Πάντα ξέρεις…
Έχει σεμεδάκια στα τραπέζια και φωτογραφίες σκορπισμένες παντού.
Εικόνες της ζωής μας αποτυπωμένες σε χαρτί, μνήμες πίσω από ένα τζάμι. Παγωμένες για τους πολλούς, ζωντανές για μένα.
Έχει βιβλία σε καθε γωνιά και ξέφτια από κλωστές γύρω από μια σύγχρονη singer ραπτομηχανή.
Το πατρικό μου σπίτι δεν είναι αψεγάδιαστο. Δε φοβάται τη σκόνη, δε λυπάται να τσαλακωθεί.
Γιατί πάνω από σπίτι, είναι σπιτικό.
Το δικό μου σπιτικό.
Το καταφύγιο από κάθε τι…
Δεν το κάνουν τα ντουβάρια καταφύγιο, μη γελιέσαι.
Το κάνουν οι άνθρωποι. Οι δικοί μου άνθρωποι, οι πολύτιμοί μου.
Βλέπεις το πατρικό μου σπίτι, όπως το λέει και το ίδιο του το όνομα, είναι η μάνα και ο πατέρας μου. Είναι ο αδερφός μου.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μαζί κάνουμε μια τετράδα αδιαίρετη και παντοτινή, με αγάπη που μπορεί να μην την πιάνει ξένο μάτι, αλλά εμείς ξέρουμε πόση είναι και πόσα μπορεί να αντέξει, να δοκιμάσει, να καταφέρει.
Κάθε γωνιά του πατρικού μου φωνάζει τούτη την αγάπη. Από τον καναπέ ως το λακαρισμένο σύνθετο και την κουζίνα με τα πολλά τάπερ ως το τζάκι με την εικόνα του Αη Γιώργη στην κορφή του.
Είναι το σπίτι μου και πάντα θάναι, μένω εκεί ή δε μένω.
Είναι οι μνήμες των πιο γλυκών μου χρόνων, είναι τα αρώματα της εφηβείας, οι γεύσεις της φοιτητικής ζωής.
Ρόδινα δεν ήταν ποτέ όλα. Αλλά και πού είναι; Δείξε μου το τέλειο κι εγώ θα πλησιάσω και θα σου δείξω τα ψεγάδια.
Κι εμείς έχουμε ψεγάδια. Αλλά τα αγαπάμε. Κι αν δεν τα αγαπάμε, τα παλεύουμε.
Σήμερα, μετά από μήνες, θα κοιμηθώ στο εφηβικό μου κρεβάτι. Θα στριμωχτώ λίγο αλλά δε θα με πειράξει.
Θα έρθει η μάνα να με σκεπάσει όπως έκανε στα μικράτα μου.
Και το πρωί θα περιμένω να μυρίσω το γάλα στην αγαπημένη μου κούπα και τις τηγανήτες σε συνταγή της γιαγιάς.
Όμορφο να γυρνάς στο πατρικό. Για λίγο, μην ξεχνιέσαι. Έχεις μια ζωή εκεί έξω.
Αλλά καλό είναι να θυμάσαι πού και πού τη ζωή που είχες και που πια είναι μια γλυκιά μνήμη στην πίσω μεριά του κεφαλιού σου.
Μυρωδιά μάνας και πατέρα. Οικογένειας.
Αξία ανεκτίμητη και παντοτινή.
Μάνα κι εκείνο το παστίτσιο θέλω. Αλλά δε θα στο πω. Παίζω στοίχημα ότι θα το μυρίσω μπαίνοντας στο σπίτι το μεσημέρι.
Ξέρεις εσύ να κακομαθαίνεις.
Πάντα ξέρεις…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.