Η παιδεία «βράζει» και οι μαθητές στο έλεος των κινητοποιήσεων
«Η Παιδεία στην Ελλάδα είναι Δημόσια και Δωρεάν». Ναι δεν λέμε… χρόνια τώρα το γνωρίζουμε αυτό. Είναι μάλιστα, από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε σε σχολεία και Πανεπιστήμια. Αποτελεί δε πολύ καλή… θεωρία. Γιατί για θεωρία πρόκειται, αφού στην πράξη, η Παιδεία μόνο δωρεάν δεν είναι.
Οι περισσότεροι, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, πως επί πολλές δεκαετίες στη χώρα μας, λειτουργεί η παραπαιδεία, με ένα άριστα οργανωμένο σύστημα φροντιστηρίων και ιδιαίτερων μαθημάτων, το οποίο ως επί το πλείστον κάνει καλύτερη δουλειά από την «επίσημη» παιδεία, και μάλιστα αποτελεί μια «παθογένεια», η οποία συντηρείται συστηματικά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Αλλά όλ΄αυτά, λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε και τα έχουμε ζήσει. Και φυσικά, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ΄αυτό, μιας και στην «παραπαιδεία» οφείλω το ότι πέρασα στο Πανεπιστήμιο, έχοντας μαθητεύσει σε δημόσιο σχολείο.
Και φτάνουμε στο 2013. Ήρθε λέει η Τρόικα, και μέσα σε ΟΛΑ τ΄άλλα, απαιτεί και αλλαγές στην παιδεία. Αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια. Αλλά κανέναν δεν βόλευαν. Ούτε τις κυβερνήσεις, ούτε βέβαια και τους εκπαιδευτικούς. Γιατί σε όλα τα νομίσματα, υπάρχουν πάντα δυο όψεις.
Από τη μια λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, υποστηρίζουν πως με τις αλλαγές που έγιναν, υποβαθμίζεται η Παιδεία, οι γονείς καλούνται να βάλουν ακόμα πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη, τα παιδιά «φορτώνονται» ακόμα περισσότερο, ενώ η ποιότητα του μαθήματος είναι κάκιστη.
Και σκέφτομαι... Αυτά περιμέναμε για να δούμε πως το σύστημα της Παιδείας στη χώρα μας χωλαίνει; Δηλαδή τα προηγούμενα χρόνια, η ελληνική εκπαίδευση ήταν άρτια, δεν είχε προβλήματα, το μάθημα γινόταν ποιοτικά, και οι γονείς δεν πλήρωναν φροντιστήρια και ιδιαίτερα; Η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο.
Μήπως οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί χρόνια τώρα απέναντι στις πραγματικές παθογένειες ενός συστήματος εκπαίδευσης, που επί χρόνια κατέληγε στην οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής οικογένειας; Την κρίση περιμέναμε για να το καταλάβουμε; Ή απλά τώρα μας «φαίνεται» επειδή μετράμε και το ευρώ;
Kαλώς ή κακώς, συνένοχοι είμαστε όλοι μας σ΄αυτό. Πολιτικοί, πολίτες και εκπαιδευτικοί.
Προς τι η όλη παραπάνω «κουβέντα»; Εν μέσω μιας θερμής εβδομάδας κινητοποιήσεων στην Παιδεία, κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ένα από τα κύρια αιτήματα των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστών, είναι πως οι αλλαγές στην Παιδεία, οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών, η κατάργηση των ολοήμερων σχολείων, οι συμπτύξεις τμημάτων και οι μετατάξεις καθηγητών, θα έχουν ένα αποτέλεσμα: Την υποβάθμιση της παιδείας. Αναρωτιέμαι: Πόσο περισσότερο;
Από την άλλη, η κυβέρνηση, σε έναν αγώνα που έχει ξεκινήσει ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Τρόικας, εφαρμόζει ένα σύστημα στο οποίο μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά.
Στην προσπάθεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης, η Παιδεία μπαίνει στο πατητήρι και αποστραγγίζεται, αλλά το απόσταγμα καταλήγει να είναι κάτω του μετρίου.
Χαμένοι για ακόμα μια φορά, δεν είναι άλλοι παρά οι ίδιοι οι μαθητές. Τόσο της πρωτοβάθμιας, όσο και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι μεν πρώτοι, καλούνται από μια τόσο τρυφερή ηλικία, να μπουν στο «σύστημα» της ελληνικής εκπαίδευσης και να καταλάβουν από πολύ νωρίς τι «παίζει».
Οι μεγαλύτεροι χαμένοι όμως είναι οι δεύτεροι. Μπαίνουν στο Δημόσιο Λύκειο, και ξεκινούν το Μαραθώνιο της βαθμοθηρίας, στην οποία τους βοηθούν τα φροντιστήρια, μιας και το Δημόσιο Λύκειο, ειδικά στην τελευταία τάξη, καταντά ως μια δημόσια υπηρεσία που απλά παρέχει τα «δικαιολογητικά», για την ένταξη τους στην Ανώτατη Εκπαίδευση, απ΄όπου τελικά καταλήγουν άνεργοι με πτυχίο, εκτός κι αν φύγουν στο εξωτερικό.
Αντεπιχείρημα σε όλα τα παραπάνω, θα ήταν πως για να υπάρξει καλύτερη παιδεία, θα έπρεπε να υπάρχουν κονδύλια, που λόγω κρίσης ΔΕΝ υπάρχουν.
Θα πρότεινα σε αυτήν την περίπτωση, να μελετούσαν οι ιθύνοντες, το φινλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης, που αποτελεί πρότυπο τόσο για την εκπαιδευτική κοινότητα της Ευρώπης, όσο και της Κίνας.
Η Φινλανδία, μια χώρα που πέρασε χρηματοπιστωτική κρίση, και έχει το μισό πλήθυσμό της Ελλάδας (μόλις 5,2 εκατομμύρια), κατάφερε όχι μόνο να προσαρμοστεί στις ανάγκες των καιρών, αλλά να γίνει και παράδειγμα προς μίμηση.
Σημειώστε: Στη χτυπημένη από κρίση Φινλανδία, η παιδεία είναι πραγματικά δημόσια και ΔΩΡΕΑΝ, ενώ τα ιδιωτικά σχολεία είναι ελάχιστα.
Οι Φινλανδοί μαθητές, αποδεικνύονται σε διεθνή τεστ ως οι καλύτεροι του κόσμου. Ναι, το πρόγραμμα σπουδών τους είναι άκρως απαιτητικό. Με τη διαφορά ότι αρχίζει και τελειώνει στα πλαίσια του σχολείου. Οι περισσότεροι μαθητές, ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γνωρίζοντας άριστα από δυο έως και τρεις ξένες γλώσσες.
Χώρια οι εκπαιδευτικοί, όπου το επάγγελμα τους αποκτά κύρος, μιας και για να διοριστεί κανείς είτε δάσκαλος είτε καθηγητής, πρέπει να έχει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, στο αντικείμενο που διδάσκει, αλλά και πιστοποιητικό κατάρτισης στην παιδαγωγική.
Εξίσου ολοκληρωμένη δουλειά όμως, γίνεται και στην τεχνική/επαγγελματική εκπαίδευση, με τη μεταφορά των βασικών χώρων διδασκαλίας, από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στους χώρους εργασίας των μελλοντικών αποφοίτων.
Τα παραπάνω παραδείγματα, είναι μόλις το 1/10 του Φινλανδικού μοντέλου. Είναι όμως αρκετά, για να μας δείξουν πως αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται. Το ζόρι για να πετύχεις στη ζωή σου δεν το γλυτώνεις, αλλά τουλάχιστον δεν το πληρώνεις.
Αφού λοιπόν μπορούν αυτοί, γιατί να μην μπορούμε κι εμείς;
Χριστίνα Βεργιώτη.
star
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.