Όταν η ποίηση του Ρίτσου συναντά τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη
Ο Επιτάφιος του ποιητή Γιάννη Ρίτσου αποτέλεσε σύμβολο για τον ελληνικό λαό, ενώ μελοποιημένος εξακολουθεί να συγκινεί και να αγγίζει τον κόσμο.
Τον Μάιο του 1936 οι απεργίες σαρώνουν τη χώρα και κυρίως τη Θεσσαλονίκη όπου δεν λείπουν τα έντονα επεισόδια αλλά και η αιματοχυσία. Μια μάνα θρηνεί πάνω στον νεκρό γιο της στη Θεσσαλονίκη, πάνω στην άσφαλτο. Αυτό ήταν αρκετό για τον ποιητή για να γράψει την επόμενη μέρα τον Επιτάφιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης που τότε βρισκόταν στο Παρίσι, λαμβάνει ένα αντίτυπο με τη σημείωση: «το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά το 1938 κάτω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός». Τότε, το 1960 ο Μίκης Θεοδωράκης μπαίνει στο στούντιο έτοιμος να το μελοποιήσει.
Μαζί τους και ο Μάνος Χατζιδάκις στην πιο γοητευτική ίσως συνύπαρξη μουσικής και ποίησης, ο οποίος ενορχηστρώνει, διευθύνει την ορχήστρα, επιλέγει την τραγουδίστρια που δεν είναι άλλη από τη Νάνα Μούσχουρη.
Στην πορεία ο Μίκης Θεοδωράκης αισθάνεται ότι αυτή η εκτέλεση δεν έχει το λαϊκό βάρος, τη γειωμένη πολιτική διάσταση που επιθυμούσε κι έτσι κάνει τη δική του ηχογράφηση χρησιμοποιώντας τον δωρικό Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Μανώλη Χιώτη.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.