Γιατί Porsche και όχι Datsun;

διεκδικώντας βλαχοκυριλέ παράδεισους

Δεν το απαιτώ εγώ αλλά το στοιχειώδες γούστο, Datsun στη θέση της Porsche. Έστω, ρε αδερφέ, ένα τρίκυκλο σαν αυτά που έχουν οι ρακοσυλλέκτες και μαζεύουν καλώδια και μέταλλα, το οποίο θα μου επιτρέψετε για λόγους φαντασίωσης, να οδηγεί ο Θέμης Γεωργαντάς με συνοδηγό την Ναταλία Γερμανού, αμφότεροι μέσα στην μουτζούρα και χωμένοι κάτω από δεκάδες πανέρια !

Ως πότε θα υφιστάμεθα την τρομοκρατία του lifestyle και του πλούτου τους; Ως πότε θα είναι πρότυπο η κάθε τσοπανοφλογέρα, με το ξασμένο μαλλί του David Copperfield βαφτισμένου σαν David Seth Kotkin;

Δεν λέω, απολαυστικό και ξεσηκωτικό να φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου μέσα σε τέτοια «μεγαλεία» αλλά και η συνειδητοποίηση πως αφιερώνεις πόρους και χρόνο για να νιώσεις κάποιος- δεν μιλάμε για επιβίωση, αυτή σίγουρα την έχεις εξασφαλίσει- ενώ θα μπορούσες να το πετύχεις με πολύ πιο οικονομικές και αειφόρες μεθόδους.

Θες να κάνεις το κομμάτι σου;

Μπορείς να βελτιώσεις με τα ταλέντα σου την ζωή των γύρω σου, να εξοικονομείς ελεύθερο χρόνο στους υφισταμένους σου, πρόσβαση στο αλκοόλ στους φίλους σου που δεν έχουν φράγκο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να νιώσεις γαμάτος!

Έτσι τουλάχιστον θα διευρύνεις τις συμμαχίες σου.

Γιατί μην μου πεις πως με το να φτιάχνεις υπόγεια φουτουριστικά γκαράζ που ξερνούν supercars και βγαίνοντας φωτογραφίες με ύφος παστελωτή , με superγκόμενες που είναι το ίδιο όμορφες και άδειες, τόσο από κοντά όσο και από το facebook, γίνεσαι πιο αγαπητός στους κύκλους σου;

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, να τους / μας τρέχουν τα σάλια όταν δούμε τη συλλογή με τις αυτοκινητάρες σου και να μας πιάσει κατάθλιψη πως τελικά αποτύχαμε, γιατί υπάρχουν και πιο εφιαλτικά σενάρια όπως το να σε σκεπτόμαστε μέσα σε καρτουνίστικα συννεφάκια, όπως ακριβώς σκέφτεται το Κογιότ τον Μπιτ Μπιτ.

Στα συννεφάκια αυτά που λες θα είσαι μέσα σε μια πιατέλα με αχνιστές πατάτες φούρνου, την ίδια ώρα που εμείς θα κάνουμε σπιναρίσματα στην παραλιακή.

Άσε δε που είναι κομματάκι γραφικό και μαλακομπαρόκ να καυχιέσαι για το πόσο γρήγορα κάνεις το Αθήνα – Κόρινθος, Θεσσαλονίκη – Χαλκιδική, με την πανάκριβη αμαξάρα σου , όταν δεν μπορείς να πας τρέχοντας ούτε μέχρι το περίπτερο.

Αυτή η αμετροέπεια μου θυμίζει εκείνους τους συμμαθητές που έκαναν κρυφά διαίρεση με το κομπιουτεράκι και σε κορόιδευαν που αργούσες, ενώ εσύ προσπαθούσες να τη λύσεις τίμια, με στυλό, χαρτί, αίμα, δάκρια και ιδρώτα. (Αλήθεια όταν πηγαίναμε σχολείο βάζαμε αποσμητικό για τις μασχάλες;)

Δεν χρειάζεται να σας πω ότι η τόση ευμάρεια τους έκανε πιο νωθρούς και από τον Όμηρο Σίμπσον. Τι παλικάρι και εκείνο!

Υπόγεια γκαράζ, υπερ κομπιουτεράκια, ρολόγια χειρός με πολύτιμες πέτρες από τα αδαμαντωρυχεία της Λιβερίας, κρυστάλλινα ταπεράκια μεκαβούρι, άσπρη τρούφα μελιτζάνα γεμιστή και χαβιάρι Beluga.

Περιέργως πείνασα!

Καλέ, τι λέω;

Α, ναι.

Που βαδίζουμε σαν κοινωνία;

Ως εδώ!

Εγώ προτείνω -δηλαδή όχι εγώ αλλά ο φίλος μου ο Κουτσοπέτρος, που δεν είναι καθόλου κουτσός αλλά έχει τρία πόδια όπως όλοι μας- όριο στον πλούτο. Έβγαλες 3,4,5 εκατομμύρια τον χρόνο που πέρασε;

Οκ, enough.

Στην κοινωνία θα πρέπει να επιστρέφεται το υπόλοιπο, η υπεραξία.

Πόσο ικανός είσαι τέλος πάντων που αξίζεις τόσα;

Μπορείς να πλέκεις και να ξηλώνεις το πουλόβερ σου, ενώ ταυτόχρονα παίζεις κιθάρα σαν τον Jimmy Page και ντέφι σαν την Χαρούλα Λαμπράκη ;

Μπορείς να βουρτσίζεις τα δόντια σου ενώ παράλληλα πιάνεις τα μαλλιά σου κοτσιδάκι;

Μήπως βρήκες τρόπο να μετατρέψεις την αναπνοή σου σε φυσικό αέριο;

Μπορείς να βρεις το φάρμακο για την καράφλα και τα γηρατειά, και για αυτό είσαι ανάρπαστος παντού;

Σε ποιον τα πουλάς αυτά ρε;

Μπρος, φύγε! Θα βρεις κάποιον να σε πληρώσει γλυκέ σαλτιμπάγκε.

Αν μείνεις όμως…

Κράτησε ένα προσυμφωνημένο ποσό/ ποσοστό για τα ταλέντα ή το επιχειρηματικό σου δαιμόνιο και τα υπόλοιπα θα κοινωνικοποιηθούν.

Τέρμα η αμετροέπεια και η DolceVita.

Αφού και επαύλεις ή γιοτ να τα κάνεις, στην ουσία χτίζεις τείχη α-προσπελασιμότητας από την ζήλεια μας!

Που νομίζεις θα οδηγήσει αυτό;

Θες να σου πω;

Σε μια αέναη αχρείαστη συσσώρευση και κατασκευή illustration οχυρών και ψευδαισθήσεων.

Επειδή παρόλα αυτά αντιλαμβανόμαστε πως είναι ιδιαίτερα επώδυνο και στρεσογόνο να σου στερούν τον καρπό του ιδρώτα μας, θα μπορούσαμε από κοινού να καταλήξουμε σε άλλου τύπου ανταμοιβές για εσάς τους Superπλούσιους ανά τον κόσμο περιζήτητους.

Θα μεσολαβήσω εγώ.

Τι, δεν μου έχετε εμπιστοσύνη;

Θα μπορούσαμε να σας κάνουμε αγάλματα.

Καλός ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης ή ο Κούδας αλλά εφόσον η ματαιοδοξία σας αποζητά τέτοιου τύπου αναγνώριση, σας την χαρίζουμε.

Μπορούμε επίσης να δώσουμε το όνομά σας σε κάποια λεωφόρο. Γιατί να την λένε Μεσογείων και όχι με το όνομα του πάμπλουτου Χ;

Σε γήπεδα, ίσως;

Θα μπορούσαμε να σας κάνουμε ξεχωριστά κεφάλαια στα βιβλία της Ιστορίας. Μαζί με τους διωγμούς και τους πολέμους να διδασκόμαστε και για τα κατορθώματά σας, γιατί να τα μαθαίνουμε από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά και όχι από δερματόδετες εγκυκλοπαίδειες;

Θέλετε να αλλάξουμε τις εκκλησίες και να τις κάνουμε χώρους που θα μνημονεύουμε το επιχειρηματικό σας δαιμόνιο;

Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε, ρε δράκουλες του μόχθου μας.

Βέβαια, σε τίποτα δεν θα αγγίξετε το επιχειρηματικό δαιμόνιο της επίσημης εκκλησίας αλλά θα είναι μια καταξίωση, όπως και να το δει κανείς!

Σας γνωστοποιώ, εκ μέρους μεγάλης μερίδας της ελληνική κοινωνίας , πως είμαστε ανοιχτοί σε πρωτοποριακές προτάσεις για την μετατροπή του πλούτου σας, σε άυλα και όχι μόνο προνόμια με την προυπόθεση ότι θα τον δώσετε σε εμάς με το καλό.

Προέχει βλέπετε η βελτίωση της ποιότητας της ζωής όλων μας και αν αυτό μπορεί να γίνει έτσι, ας γίνει έτσι!

Δεν χρειάζεται πια να συνωστίζεστε σε πασαρέλες και μπουζούκια , Porsche και επαύλεις διεκδικώντας βλαχοκυριλέ παράδεισους.

Σπεύσατε, χαρίζουμε προνόμια.

skylos