Θα είσαι πάντα ή ένοχος ή συνένοχος;

Ας αντιδράσουμε. Πριν διαλυθούμε

Την ίδια στιγμή που η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από την άγρια δολοφονία μιας κοπέλας στην Ξάνθη, μια 23χρονη φοιτήτρια υπέστη ομαδικό βιασμό σε ένα λεωφορείο στην Ινδία τη νύχτα των Χριστουγέννων.

Mια 15χρονη στη Μεγάλη Βρετανία, έπεσε θύμα επίσης βιασμού, με μάρτυρα μάλιστα την ίδια της τη μητέρα, η οποία της τηλεφώνησε στο κινητό την ώρα ακριβώς που η μικρή δεχόταν επίθεση.

Είναι αδιανόητο το πόσο τερατωδώς δύναται να εξελιχθεί ο άνθρωπος.
Όχι απαραίτητα μονάχα ο άνδρας.

Ξέρουμε άραγε για ποια πράγματα είμαστε ικανοί;
Ποια δύναμη οπλίζει το μόριο είκοσι ανδρών σε ένα λεωφορείο να βιάσουν μια γυναίκα.
Ποια είναι αυτή η λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από την παράνοια ενός τέτοιου εγκλήματος;
Τι μας κρατάει εντέλει ενωμένους και δεν τρώμε ο ένας τον άλλον;

Σκέφτομαι πως προφανώς εκείνο που μας στηρίζει είναι οι σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας.
Η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας μας, είναι εκείνο που μας κρατάει ενωμένους.
Η αλληλεγγύη που διαθέτουμε εκ φύσεως, η ανάγκη μας να βρισκόμαστε σε σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Όταν παραβλέπουμε αυτή την ανάγκη, όταν οι συνθήκες μάς εξωθούν έξω από τον κοινωνικό ιστό, τότε δεν γνωρίζουμε για τι ακριβώς είμαστε ικανοί.

Το κακό υπάρχει πάντοτε ανάμεσά μας.
Για να μπορεί όμως να συντηρηθεί η κοινωνία, χρειαζόμαστε το καλό περισσότερο από το κακό. Χρειαζόμαστε την αγάπη να κυκλοφορεί για να το αποδυναμώνει.
Δεν είναι αυτό ένα άρθρο που προσπαθεί να κατανοήσει ή και να δικαιολογήσει μια τέτοια αποτρόπαια πράξη όπως ο βιασμός.
Ποσώς με ενδιαφέρει.
Εκείνο που προσπαθώ να πω, είναι πως είναι απαραίτητη ανάγκη να γίνουμε περισσότερο συμμέτοχοι στα πράγματα.

Προσφάτως μια φίλη μού έλεγε πως κάποιο βράδυ κάτω από το σπίτι της, ένας άντρας χτυπούσε με μανία μια γυναίκα στο καπό του αυτοκινήτου του.
Εκείνη ούρλιαζε μέσα στη νύχτα.
Επί δεκαπέντε λεπτά της ώρας συνεχιζόταν αυτό, χωρίς να βρεθεί ούτε ένας να καλέσει την αστυνομία.
Τη ρώτησα γιατί δεν το έκανε εκείνη και μου είπε πως είχε παγώσει τόσο πολύ από το θέαμα, που της ήταν αδύνατον να αντιδράσει.
 Ίσως κι εγώ να έκανα το ίδιο, ίσως κι εσείς.

Σκέφτομαι την απόγνωση της κοπέλας στην Ξάνθη, καθώς θα περίμενε εναγωνίως κάποιον να τη σώσει, κάποιον να ακούσει, να αντιδράσει, να δει.
Μπορεί κάποιος να άκουσε, αλλά να σκέφτηκε πως άλλη όρεξη δεν είχε, να βάλει μπελάδες  στο κεφάλι του.
Αυτό είναι το σπάσιμο του κοινωνικού μας ιστού.

Αν ταμπουρωθούμε όλοι στα σπίτια μας, αν αδιαφορήσουμε για το τι συμβαίνει έξω από την πόρτα μας, γρήγορα, πολύ γρήγορα το κακό θα μας προφτάσει.
Έχει μεγάλη δύναμη, ξεφυτρώνει ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους.
Μεταδίδεται γρήγορα το κακό  και καταλαμβάνει πολύ χώρο.
Ο πανικός, ο φόβος, το ψέμα, η δυστυχία, μεταδίδονται σαν ιός.

Ο μόνος τρόπος για να του πάμε κόντρα, είναι να βρισκόμαστε ο ένας κοντά στον άλλον.
Ας μην αδιαφορήσουμε την επόμενη φορά.
Μην αδιαφορήσουμε στα ουρλιαχτά μιας γυναίκας μέσα στη νύχτα.
Μην κλείσουμε τα αυτιά μας σε ένα παιδάκι που κακοποιείται στο διπλανό διαμέρισμα.
Μην παραβλέψουμε ένα ζώο που το κακομεταχειρίζονται.
Μην υποκριθούμε πως δεν ξέραμε.
Μην κάνουμε την άλλη μέρα τους λυπημένους.
Μην επιτρέψουμε στο κακό να πιάσει κι άλλο ζωτικό χώρο.
Ας αντιδράσουμε. Πριν διαλυθούμε.

eyedoll