Οι περισσότεροι κολλητοί μου, ψάχνουν να δραπετεύσουν με κάθε τρόπο. Άλλος για Αυστραλία, άλλος για Αφρική, άλλος για Ταϊλάνδη. Τους ακούω και τα συναισθήματα είναι "παράλογα".
Εγώ που αποχαιρέτισα το παιδί μου πέντε χρόνια πριν, γνωρίζοντας, η διαίσθηση της μάνας βλέπετε, ότι το εφηβικό του δωμάτιο θα μετατρεπόταν, όπως και έγινε σε δωμάτιο "γενικής χρήσης". Το "σύνδρομο της άδειας φωλιάς" το πέρασα και το περνάω.
Μπορεί και να αποτελώ την μειοψηφία των Ελληνίδων μανάδων που πανηγύρισα όταν μου είπε ότι θα γυρίσει για να υπηρετήσει την πατρίδα. Για μένα ήταν καταπληκτικό να τον βλέπω με τον στρατιωτικό σάκο να περνάει το κατώφλι του σπιτιού στις άδειες. Έφτασα στο σημείο να ήθελα να μεγαλώσει η στρατιωτική θητεία!!! Απολύθηκε και γύρισε πίσω στην Γερμανία. Εκεί τον περίμενε η δουλειά του, τι να κάνει εδώ;
Για να μην γράφω τρέλες, το πόσο περιμένω ένα Σαββατοκύριακο στο τρίμηνο ή στο τετράμηνο να τον δω είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο. Όμως την ζωή μου την συνεχίζω, ξέροντας ότι το παιδί μου ήδη έχει φτιάξει σχέσεις ζωής σε άλλο τόπο. Εκεί είναι το σπίτι του, εκεί είναι πολλοί φίλοι καρδιάς πλέον, εκεί είναι η καθημερινότητά του.
Έφυγε με ένα μεγάλο σακ βουαγιάζ, αφήνοντας πίσω τους γονείς του, τους κολλητούς του, τον σκύλο του τον Έρος και όλα τα αντικείμενα που ανήκουν στον χώρο των παιδικών και εφηβικών αναμνήσεων με την προοπτική ...ότι το ταξίδι για σπουδές ήταν προσωρινό.
Την Κυριακή που πέρασε, κάποιοι φίλοι μου ανακοίνωσαν τηλεφωνικώς ότι < σχεδόν > έχουν πακετάρει για άλλες πολιτείες.
Χαρμοθλίψη το συναίσθημα. Τι να τους πω; Πολλοί είναι άνεργοι πάνω από χρόνο, κάποιοι δουλεύουν σε τρεις δουλειές και πληρώνονται <μισή>, κάποιοι κουράστηκαν να ζούνε άυπνοι μετρώντας χρέη, κάποιοι θέλουν να σώσουν τα παιδιά τους που είναι ανήλικα.
Τα συσσίτια στην Θεσσαλονίκη αρχίζουν σήμερα. Στα παιδιά θα μοιράζεται γάλα και ψωμί την εποχή που 500.000 Ευρώ δαπάνησαν οι Έλληνες Βουλευτές για να τρώνε σάντουιτς!!!
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ....
Πρακτικά λοιπόν τι κάνουμε;
Η Λύση της Βίας: Ξεκινάω από ακραίες θέσεις για να απαντήσω σε όλα. Στην πιθανότητα λοιπόν που κάποιος χτυπάει < κόκκινο > μπαίνει στην Βουλή ως Ράμπο και τα κάνει λαμπόγυαλο.
Αποτέλεσμα: Και ήρωες γίνονται τα θύματα και πάλι το να αφαιρέσεις την ζωή σε είκοσι δεν σημαίνει και ανατροπή του συστήματος.
Οι πορείες των αγανακτισμένων: Όταν δεν έχει σχεδιαστεί το επόμενο βήμα, είναι σαν να επιχειρείς να ποτίσεις μια θάλασσα.
Οι εκλογές: Είναι μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Όχι για το ποιοί θα κυβερνήσουν απλά, αλλά γιατί την επόμενη μέρα, αν ξαναπροκύψει νομιμοποίηση του συστήματος θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την χώρα ατάκτως.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή των δημοσιογράφων. Όλων εμάς που υπηρετήσαμε το σύστημα . Είναι η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε το μέσο που γνωρίζουμε καλύτερα για να μην ξεφτιλιστούμε εντελώς.
Κακά τα ψέματα υπάρχουν ακόμη πολλοί βολεμένοι. Δεν εννοώ στον κλάδο, εννοώ στην χώρα. Γι αυτό και αυτή η απραξία επί της ουσίας.
Αν όμως, σταθούμε < απέναντι > στο σύστημα, εμείς όλοι, χρησιμοποιώντας την αναγνωρισιμότητά του ο καθένας, τι θα κάνουνε; Ο καθένας από τους πολύ αναγνωρίσιμους συναδέλφους, έως τους δόκιμους δημοσιογράφους, έχει άλλους είκοσι, εκατό, διακόσιους πίσω του που επηρεάζει.
Είναι πιο ανάγκη από ποτέ, είμαστε μια ανάσα πριν χάσουμε τα πάντα. Αρκετές πλάτες βάλαμε για να θεριέψει το σύστημα. Ας κάνουμε ένα βήμα, όλοι. Συντεταγμένοι όμως , να δείτε θρυμματίζεται ή όχι;
Νανά Παλαιτσάκη
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.