Βίος και Πολιτεία της "ωραίας Ελένης" της Τροίας

Το μήλο της Έριδας

 Ο Τρωικός Πόλεμος έχει τις ρίζες του στο γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας. Σ αυτή την γιορτή, δεν είχε προσκληθεί η  Έριδα,  κόρη της Νυκτός και θεά της ζήλιας, της διχόνοιας, του τσακωμού και του καυγά. Για να τους εκδικηθεί έριξε ένα χρυσό μήλο, πάνω στο τραπέζι που έφερε την επιγραφή «τῇ καλλίστη«, δηλαδή (αφιερωμένο) στην ομορφότερη (θεά).

Ο γιός του βασιλιά της Τροίας, Πάρις, κλήθηκε  να επιλέξει σε ποια από τις τρείς θεές του Ολύμπου θα έδινε το μήλο.  Έπρεπε να επιλέξει την ομορφότερη ανάμεσα στην Αθηνά, την Ήρα και την Αφροδίτη. Εκείνες, για να τον επηρεάσουν θετικά προς όφελός της, η κάθε μία, του έταξε από κάτι. Η Ήρα υποσχέθηκε να τον κάνει απόλυτο βασιλιά της γης. Η Αθηνά, να τον κάνει τρανό πολεμιστή. Η Αφροδίτη θα του έδινε την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Και ο Πάρις επέλεξε την Αφροδίτη.

Η  "ωραία Ελένη" ήταν η ομορφότερη.

Κόρη του Δία και της Λήδας, με ξακουστή ομορφιά στα πέρατα της χώρας, η Ελένη γνώρισε σαν πατέρα της τον Τυνδάρεο. Ο πραγματικός της πατέρας όμως  ήταν ο Δίας, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Ο θεός του Ολύμπου είχε επισκεφθεί την μητέρα της,  μεταμορφωμένος σε κύκνο.  Ήταν δηλαδή αδελφή των Διοσκούρων Κάστορα και Πολυδεύκη. 

Η Ελένη ήταν κάτι το ακριβό. Ο θρύλος της ομορφιάς της είχε εξαπλωθεί σ' όλη την Ελλάδα. Ο Όμηρος την

χαρακτηρίζει καλλίκομον (ομορφομαλλούσα), καλλιπάρηον (ομορφοπρόσωπη), λευκώλενον (ασπροχέρα), τανύπεπλον (ομορφοντυμένη) κ.α. αλλά και ριγεδανήν (φρικτή), γιατί προκάλεσε τον αφανισμό πολλών ηρώων.

Σε πολύ μικρή ηλικία (σε κάποιες μελέτες, αναφέρετε πως ήταν 12 χρονών) την έκλεψε ο Θησέας με τη βοήθεια του Πειρίθου, ενώ χόρευε στο ναό της Άρτεμης και την μετέφερε στην Αττική, όπου την έκρυψε στις Αφίδνες για να τη φροντίζει η μητέρα του, Αίθρα.  Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Ιφιγένεια.

 Οι Διόσκουροι, όπως ήταν φυσικό, αναζήτησαν την αδελφή τους και έφθασαν στην Αθήνα σε καιρό που ο Θησέας έλειπε από την πόλη. Εκεί τα δύο αδέλφια έκαναν την Ακρόπολη ανάστατη, βρήκαν την Ελένη, εγκατέστησαν άλλο βασιλιά, και, το πιο σημαντικό, έσυραν τη μητέρα του Θησέα, την Έθρα, δούλα στη Σπάρτη»

(Για του λόγου του αληθές η δρ. Ροζοκόκκη γράφει σε μελέτη της «Όλο αυτό εικονίζεται σε μία περίφημη λάρνακα του Κυψέλου, μέσα του 6ου αι. π.χ. η οποία είχε βρεθεί στην Ολυμπία, και ο Παυσανίας περιγράφει όλες τις σκηνές: την Έθρα πεσμένη στο έδαφος και την Ελένη να πατάει με τα πόδια πάνω στο κεφάλι της, ενώ ένας από τους Διοσκούρους τραβάει την Έθρα δούλη έξω από την Αθήνα. Έχει βρεθεί επίσης ένα επίγραμμα σε κορινθιακή γραφή και βουστροφηδόν, η οποία αναφέρει την ίδια ιστορία. Και ο Όμηρος, όμως, γράφει ότι ανάμεσα στις γυναίκες που πήρε μαζί της η Ελένη στην Τροία, ήταν και η Έθρα», τεκμηριώνει η κ. Ροζοκόκκη).

Γύρισε στο Άργος σε ηλικία γάμου.

Ο επίσημος πατέρας της ξεκίνησε αμέσως την αναζήτηση γαμπρού, για την θυγατέρα του.

 Οι μνηστήρες πολλοί, όλοι άρχοντες και πλούσιοι. Πριν  κάνει η Ελένη την επιλογή της, έπρεπε όλοι να ορκιστούν ότι θα τιμωρήσουν εκείνον που τυχόν θα επιχειρούσε να την αποσπάσει από τη συζυγική εστία. Όλοι ορκίστηκαν με προθυμία, με εξαίρεση τον ίδιο τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα, που ήταν πολύ νέοι για να προβάλει αξιώσεις. Και τότε η Ελένη διάλεξε για σύζυγό της τον Μενέλαο, γεγονός που βόλευε τον Τυνδάρεο παρά πολύ, όχι μόνο γιατί ο Μενέλαος ήταν ο πιο πλούσιος από όλους τους Αχαιούς, αλλά και γιατί τον υποστήριζε ως υποψήφιο, ο αδερφός του, ο Αγαμέμνονας, που είχε παντρευτεί την άλλη κόρη του Τυνδάρεου, την Κλυταιμνήστρα. Κομματική συμμαχία.

(Σύμφωνα με τη δρα Ροζοκόκκη, η Ελένη και οι αδελφοί της οι Διόσκουροι ήταν ιστορικά πρόσωπα, στα οποία «αποδόθηκε  θεϊκή καταγωγή, για σκοπούς πολιτικούς». «Ο Δίας είναι εξουσία. Όποιος λοιπόν έχει την Ελένη, δικαιούται να έχει εξουσία, να κυβερνά τους ανθρώπους», εξηγεί η ερευνήτρια. Ακριβώς αυτή η νομιμοποίηση της εξουσίας στο πρόσωπο της Ελένης, ήταν όμως και η «κατάρα» που θα σημάδευε τη Σπαρτιάτισσα βασιλοπούλα σε όλη τη ζωή της…)

Όταν σκοτώθηκαν ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, κλήθηκε ο Μενέλαος να γίνει βασιλιάς της Σπάρτης. Το σχέδιο για τον Τρωικό πόλεμο πήγαινε καλά. Οι ηγεμόνες των Αχαιών, με λιγοστές εξαιρέσεις, είχαν δεσμευθεί με όρκους να υπερασπιστούν μια γυναίκα, η οποία ήταν γραφτό να απαχθεί από τον άντρα της, γιατί αποτελούσε το "δώρο" μιας θεάς σ' έναν θνητό.

Η Αφροδίτη, είχε υποσχεθεί στον Πάρη την ομορφότερη γυναίκα.

Κατά την δημοφιλέστερη εκδοχή,  ο Πάρις ανακοίνωσε στην οικογένειά του την επιθυμία του να ταξιδέψει. Κανείς δεν έφερε αντιρρήσεις, αν και τα αδέρφια του, ο Έλενος και  η Κασσάνδρα, που κατείχαν τη μαντική τέχνη, προφήτεψαν ότι ένα τέτοιο ταξίδι θα είχε ως συνέπεια την καταστροφή της Τροίας. 

Έτσι ο Φέρεκλος κατασκεύασε για λογαριασμό του Πάρη πλοία, γιατί οι Τρώες δεν ασχολούνταν ως τότε με τη θάλασσα εξαιτίας κάποιου παλιού χρησμού που έλεγε πως η καταστροφή θα ερχόταν από τη θάλασσα. Όταν τα πλοία ετοιμάστηκαν, ξεκίνησε ο Πάρης με κατεύθυνση το παλάτι του Μενέλαου στη Σπάρτη.

Φτάνοντας εκεί, ο Μενέλαος τον υποδέχτηκε θερμά και με όλες τις τιμές που προβλέπονταν από τους κανόνες της φιλοξενίας. Δέκα μέρες αργότερα όμως αναγκάστηκε ο Μενέλαος να πάει στην Κρήτη, για να κηδέψει τον παππού του, τον Κατρέα. Πριν φύγει, έδωσε την εντολή στη γυναίκα του να φροντίσει τους ξένους όσο γίνεται καλύτερα.

Χωρίς να την εμποδίζει τίποτα πια, εκπλήρωσε η Αφροδίτη την υπόσχεσή της στον Πάρη.

 Εκείνος είχε σαγηνευθεί από την ομορφιά της Ελένης.  Κι εκείνη όμως δεν απέφευγε τα όμορφα μεγάλα μάτια του που την κοίταζαν με ερωτισμό . Έσμιξαν και αποφάσισαν να "κλεφτούν" για να ζήσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους, στην Τροία. Δούλες, θησαυροί, ρούχα φορτώθηκαν στα καράβια και επιβιβάστηκαν. Μετά από αρκετές περιπέτειες έφτασαν ωστόσο στην Τροία, όπου ο Πάρης επισημοποίησε τη σχέση του με την Ελένη.

Γυρίζοντας ο Μενέλαος, που είχε ειδοποιηθεί από την Ίριδα, στο παλάτι του, το βρήκε άδειο όχι μόνο από γυναίκα αλλά και από τα υπάρχοντά του. Η παραβίαση των πατροπαράδοτων νόμων της φιλοξενίας και η εξύβριση του Μενέλαου από τον Πάρη προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση και του ίδιου του Μενέλαου και του αδερφού του του Αγαμέμνονα, στον οποίο αμέσως προσέφυγε. Μόλις ξεπέρασαν την πρώτη έκπληξη, έστειλαν πρεσβεία στην Τροία, απαιτώντας από το βασιλιά της τον Πρίαμο να τους δώσει και την κλεμμένη γυναίκα αλλά και τους θησαυρούς που είχαν αρπαχτεί από το παλάτι του Μενέλαου. Η πρεσβεία γύρισε άπραχτη, καθώς ο Πρίαμος αρνήθηκε κατηγορηματικά, θέλοντας προφανώς να κάνει το χατίρι του γιου του. Όταν η προσπάθειά τους αυτή δεν ευδοκίμησε, κατάλαβαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από τον πόλεμο.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, με το ζήτημα της ηθικής της Ελένης;

Σίγουρα η ιστορία μίας ωραίας γυναίκας που παρατάει τον άντρα της και το σκάει με έναν άλλο, δεν ήταν ούτε συνηθισμένο, ούτε κοινωνικά αποδεκτό εκείνες τις εποχές! Όπως  εξηγεί η δρ Ροζοκόκκη, «το να ακολουθήσει η Ελένη τον Πάρι, την εμφανίζει ως μία γυναίκα όχι καλή, άπιστη. Αυτήν την εικόνα προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν οι Ίωνες και οι Αττικοί. Οι Δωριείς, όμως, κάτι τέτοιο δεν το δέχονταν, γιατί την Ελένη τη λάτρευαν ως θεά. Αναπτύσσουν λοιπόν μία ιστορία, ότι η Ελένη υπάκουσε στη βούληση του πατέρα της του Δία, να αποτελέσει την αιτία ενός πολέμου που ήθελε να κάνει ο Δίας για να ελαφρώσει τη Γη από τους πολλούς ανθρώπους». Η Ελένη εμφανίζεται υποχείριο στα χέρια των θεών, και στο τέλος γι' αυτό θεώνεται, επειδή υπάκουσε τους θεούς. Ωστόσο, η «άλλη άποψη», αυτή της «άπιστης», κάνει την εμφάνισή της στον Όμηρο, διά στόματος της ίδιας της Ελένης, σε μία στιχομυθία με την Αφροδίτη, η οποία προσπαθεί να την πάρει στην κρεβατοκάμαρα του Πάρι χωρίς εκείνη να θέλει. «Ο ποιητής περνάει έτσι μέσα από το στόμα της Ελένης όσα θα μπορούσαν οι άλλοι να της καταλογίσουν. Μιλάει η ίδια έτσι για τον εαυτό της, γιατί κανείς στην Τροία ή κάπου αλλού δεν θα τολμούσε να μιλήσει έτσι γι' αυτήν. Έρχονται, βέβαια, οι μεταγενέστεροι ποιητές, και λένε με τον ορθολογισμό ότι η Ελένη ήταν κακό παράδειγμα για τις γυναίκες γιατί δεν ήταν καλή σύζυγος.

Επιστρέφει στον Μενέλαο

Αν και αγαπάει τον Πάρη, τον παρατηρεί, γιατί δεν είναι γενναίος. Μερικές φορές μετανιώνει και νοσταλγεί την πατρίδα της, τη Σπάρτη, τον άντρα της και την κόρη της Ερμιόνη, που την είχε αφήσει πίσω.

Οι λυρικοί ποιητές (Ίβυκος, Αλκαίος) τη θεωρούν υπαίτια του πολέμου και την συνδέουν με την απιστία. Η Σαπφώ αναφέρεται στην Ελένη όχι για να την κατακρίνει σαν αιτία πολέμου, αλλά για να δικαιωθεί ο Έρως, ο οποίος είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβερότατα δεινά.  ΣτονΕυριπίδη, παρουσιάζεται περισσότερο ως θύμα, παρά ως πρόξενος κακών.

Μετά τον θάνατο του Πάρη παντρεύτηκε τον αδελφό του Δηίφοβο. Ύστερα από την πτώση της Τροίας ακολούθησε τον Μενέλαο στη Σπάρτη, όπου έφτασαν μετά από περιπέτειες οχτώ χρόνων. Από τότε έζησαν ήσυχοι την υπόλοιπη ζωή τους. 

Μήπως η Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία; Οι εκδοχές.

Ενας μύθος θέλει τον Μενέλαο να καταπλέει στην Αίγυπτο και να συναντά την πραγματική Ελένη, που του εκμυστηρεύεται ότι η Ελένη για την οποία πολεμούσαν στην Τροία ήταν ένα ψεύτικο όραμα.

 Όταν ο Μενέλαος επέστρεφε από την Τροία, έχοντας μαζί του την ωραία Ελένη, οι δυνατοί άνεμοι του Αιγαίου τους έφεραν στην Αίγυπτο. Εκεί ο Μενέλαος συνάντησε τυχαία τη σοφή και πρόθυμη κόρη του Πρωτέα, την Ειδοθέα, που του έδωσε οδηγίες για το πώς θα μπορούσε να αποσπάσει από τον πατέρα της χρήσιμες πληροφορίες για το ταξίδι της επιστροφής. 

Ο Πρωτέας απάντησε στις ερωτήσεις του Μενέλαου, που έτσι έμαθε πως, για να του φανερώσουν οι θεοί το δρόμο της επιστροφής, έπρεπε να ανεβεί τον Νείλο και να τους προσφέρει εκατόμβη, δηλαδή θυσία εκατό βοδιών. Επίσης, ότι δεν του ήταν γραφτό να πεθάνει, γιατί ο Δίας τον θεωρούσε γαμπρό του, λόγω της Ελένης, και θα του φερόταν πολύ ευνοϊκά.

Οι Έλληνες πήγαν στην Τροία για να διεκδικήσουν την κλεμμένη βασίλισσα, οι Τρώες απάντησαν πως δε βρισκόταν μαζί τους, όπως και ήταν η αλήθεια, οι Έλληνες αρνήθηκαν να τους πιστέψουν και ο πόλεμος άρχισε.

Μόνο μετά το τέλος του πολέμου και την πτώση της Τροίας οι Έλληνες διαπίστωσαν την απουσία της Ελένης και ο Μενέλαος πήγε στη χώρα του Πρωτέα, για να φέρει πίσω γυναίκα και βιος. Επέστρεψε, έτσι, πίσω στην πατρίδα του δικαιωμένος.

Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του "Ελένη" αναφέρει μια ακόμη εκδοχή του μύθου του Πρωτέα: πως η Ελένη δε βρέθηκε στην Αίγυπτο ούτε επειδή ο Πάρης την έφερε, ούτε επειδή ο Πρωτέας την κράτησε. Αυτό που συνέβη ήταν ότι οι ίδιοι οι θεοί τη μετέφεραν εδώ με τη βοήθεια του Ερμή και την εμπιστεύθηκαν στον Πρωτέα. Ο Πάρης, με ένα τέχνασμα των θεών, δε μετέφερε στην Τροία παρά ένα ομοίωμά της από σύννεφο. Κάποια στιγμή ο Πρωτέας πέθανε και στο θρόνο της Αιγύπτου τον διαδέχτηκε ο γιος του Θεοκλύμενος, που πίεζε όμως επίμονα την Ελένη να γίνει γυναίκα του. Εκείνη, απελπισμένη, κατέφυγε στον τάφο του Πρωτέα και εκεί τη βρήκε ο Μενέλαος, που είχε στο μεταξύ φτάσει καραβοτσακισμένος στην Αίγυπτο. Μετά από λίγο οι δυο σύζυγοι αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο.

Γράφει ο Στησίχορος: «Ουκ έστ’ έτυμος λόγος ούτος. Ουδ’ έβας εν νηυσίν ευσέλμοις ουδ’ ίκεο πέργαμα Τροίας», δηλαδή, τούτος ο λόγος δεν είν’ αληθινός. Ούτε μπήκες στα καλοκαμωμένα πλοία ούτε έφτασες στα Τρωϊκά τα κάστρα.

Ο Όμηρος, αν και το ήξερε, δεν το ανέφερε γιατί η επική του αφήγηση θα έχανε την έντασή της και θ’ αποδυναμωνόταν η υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, λέει ξεκάθαρα πως η Ελένη πήγε στην Αίγυπτο.

 Ο Ευριπίδης έγραψε το δράμα ‘Ελένη’ αναφέροντας πως ποτέ η ωραία των ωραίων δεν πάτησε το πόδι της στην Τροία, μα πως εκεί πήγε μονάχα το είδωλό της και πως ο Ερμής, σε συνεννόηση με την Ήρα, την έκλεψε από τον Πάρι και την έστειλε στην Αίγυπτο να την φυλάει το βασιλιάς της Αιγύπτου Πρωτέας.

Στην πραγματικότητα ο Πάρις, πήρε μαζί του ένα είδωλο, ένα σύννεφο, έναν ίσκιο. Τη γύρη από τα φτερά μιας πεταλούδας, μία ψευδαίσθηση σαν φευγαλέο άγγιγμα φτερού, ένα πουκάμισο αδειανό Ίσως γιατί το ωραίο είναι πάντοτε άπιαστο... Κανένας δεν μπορεί να το "κατέχει".

 Όταν ο Ευριπίδης έγραφε την Ελένη του, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος αφάνιζε Αθηναίους και Σπαρτιάτες. Με το έργο του αυτό ο Ευριπίδης ήθελε απλώς να καταγγείλει τη ματαιότητα του πολέμου. Τόσο αίμα γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό. Για μιαν Ελένη.

 Εδώ ακριβώς έρχεται ο ποιητής Σεφέρης να συναντήσει τον ποιητή Ευριπίδη. Στο πρώτο στάσιμο της Ελένης του Ευριπίδη, ο χορός επικαλείται το δακρυσμένο αηδόνι (αηδόνα δακρυόεσσαν) ώστε να ψάλλουν μαζί για την Ελένη. Και ο Σεφέρης γράφει

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά,

κι αυτό το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία - ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε

σα νά ήταν πλάσμα ατόφιο

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Θεά στην Αίγυπτο και την... Ινδία!

«Η ΕΛΕΝΗ κάποια στιγμή μεταγενέστερα, γίνεται θεά, και σαν θεά, φέρει ορισμένες δικαιοδοσίες. Δουλειά δική μου είναι να δω από πού έρχονται αυτές οι δικαιοδοσίες, πού ανάγονται, σε ποια αρχέτυπα. Ένα από αυτά τα αρχέτυπα φθάνει μέχρι την ινδική μυθολογία», τονίζει η δρ Ροζοκόκκη, αφήνοντάς μας έκπληκτους με την αρχετυπική σύνδεση των δύο πολιτισμών. «Στην ινδική μυθολογία, έχουμε τους Άσβιν, δύο δίδυμους θεούς, θεούς του φωτός, νέους, ωραίους, καλούς και ευγενικούς με τους ανθρώπους. Οι δίδυμοι Άσβιν έχουν, σύμφωνα με αρκετούς ινδικούς μύθους, μία αδελφή ή φίλη τους έστω, τη Θεά της Αυγής. Είναι μία κοπέλα όμορφη, χαμογελαστή, ερωτική, θεότητα του φωτός.

 Ένα κοινό σημείο είναι λοιπόν ότι η Ελένη έχει να κάνει και με το φως, με τη Σελήνη. Και οι δύο θεότητες εμφανίζονται όμορφες, χαριτωμένες και εκπέμπουν ερωτισμό, ενώ, επιπλέον, διακρίνουμε το πρότυπο της τριάδας: δίδυμοι Άσβιν - Θεά της Αυγής, Διόσκουροι και Ελένη». 

Η δρ Ροζοκόκκη τονίζει, ωστόσο, ότι εντόπισε τις περισσότερες ομοιότητες της Ελένης με τη φοινικική Αστάρτη ή την ασσυριακή Ιστάρ. Θεές της βλάστησης, της χλωρίδας και της πανίδας, των θαλασσινών, πολεμική θεά, ενώ έχει συνδεθεί και με τον έρωτα. «Εδώ στον ελλαδικό χώρο έγινε γνωστή ως Ουρανία Αφροδίτη. Δεν έχει να κάνει με τη θεά του έρωτα που είχαμε δει στον Όμηρο.

 Η Ουρανία "ξεσήκωσε", λοιπόν, όλες αυτές τις ιδιότητες της μεγάλης ανατολικής θεάς. Σχετίστηκε με τη βλάστηση και τα κορίτσια. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, οι πρώτοι που λάτρεψαν την Ουρανία, ήταν οι Αχαιοί της Κύπρου. Είναι γνωστό στην Πάφο το Ιερό της Ουρανίας Αφροδίτης. Άλλωστε η Κύπρος είναι πολύ κοντά με τις περιοχές όπου λάτρευαν την Αστάρτη και την Ιστάρ. Απ' εδώ, η λατρεία της πέρασε μετά στον ελλαδικό χώρο. Η Ελένη, λοιπόν, συνδέθηκε στενά με την Ουρανία Αφροδίτη. Έχουμε και πάλι την ταύτιση με τη Σελήνη». Η λατρεία της Ωραίας Ελένης, θεάς πλέον, δε σταματά όμως σε αυτά τα γεωγραφικά όρια! «Η Ελένη λατρεύτηκε και στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι υπήρχε Ιερό της Ελένης στη Μέμφιδα της Αιγύπτου, το οποίο αναφέρει ως το «Ιερό της Ξένης Αφροδίτης». Έτσι ονόμαζαν οι Αιγύπτιοι την Ελένη: «Ξένη Αφροδίτη», γεγονός που μας δείχνει και πάλι την ταύτιση των δύο θεοτήτων. Σύμφωνα και με τον Ηρόδοτο και με το Στράβωνα, στο εν λόγω Ιερό στη Μέμφιδα, λατρεύονταν η Ξένη Αφροδίτη και η Σελήνη.

Αρώματα από την Ωραία Ελένη

 Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πώς τα αρώματα είχαν θεϊκή προέλευση και ότι ήταν σύμβολα των θεών. Σύμφωνα μάλιστα με τη μυθολογία, τα αρώματα τα παρασκεύαζαν συνήθως γυναίκες που τις θεωρούσαν μάγισσες, όπως η Μήδεια, η Κίρκη και η Ωραία Ελένη. Στη μυθολογία αναφέρεται ότι η νύμφη Οινώπη αποκάλυψε στον Πάρη,  τα μυστικά της ομορφιάς της Αφροδίτης και αυτός τα μετάφερε στην Ελένη η οποία όταν επέστρεψε από την Αίγυπτο στη Σπάρτη, τα δίδαξε στους συμπατριώτες της και έτσι ξεκίνησε η ελληνική αρωματοποιία. Θεός των αρωμάτων στην κλασσική Ελλάδα θεωρούνταν ο Άδωνης, προς τιμήν του οποίου γίνονταν τα Αδώνια. Κατά τη διάρκεια των Αδωνίων οι γυναίκες φύτευαν σε αγγεία σπόρους μάραθου, σταριού, κριθαριού και μαρουλιού, ανέβαιναν σε μια σκάλα, τα εξέθεταν στον ήλιο και στη συνέχεια έκαιγαν σε θυμιατήρια αρωματικούς σπόρους και προσέφεραν στο θεό αρώματα και αλοιφές.

Κύθνος το νησί της Ελένης

Στους αρχαίους χρόνους, η νήσος έφερε το όνομα "Ελένη" ή "Ελένη νήσος" επειδή κατά την Ελληνική Μυθολογία όταν την ωραία Ελένη απήγαγε ο Πάρις στη Τροία ή στην επιστροφή από εκεί με τον Μενέλαο, εκείνη αποβιβάσθηκε στη νήσο αυτή.

Η Ωραία (διαστημική) Ελένη 

 H NASA έδωσε στην δημοσιότητα πριν από ένα μήνα, κοντινές εικόνες της Ελένης, του μικρού παγωμένου δορυφόρου του Κρόνου που  έχει διάμετρο μόλις 32 χλμ,  και ανακαλύφθηκε  το 1980. Πήρε το όνομά του από την Ωραία Ελένη της ελληνικής μυθολογίας, η οποία ήταν εγγονή του Κρόνου. Ακολουθεί την ίδια τροχιά με ένα μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, τη Διώνη και γι'αυτό οι ειδικοί της προσέδωσαν ένα μυθολογικό χαρακτηρισμό που απορρέει από την ιστορία της Ωραίας Ελένης αποκαλώντας την «Τρωικό Φεγγάρι» της Διώνης.  

Τον νού σας ,πλάνη θεόσταλτη μην ήταν,

Μιά σκιά πήγε στήν Τροία, εγώ δεν πήγα,

Καί ποιός ο πλάστης σκιών που ζούν και βλέπουν

Οι θεοί, ταίρι αιθερόπλαστο σού δώσαν

ΚΙ ΕΔΩΣΕ ΟΜΟΙΩΜΑ ΛΕΣ, ΑΝΤΙΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Μυαλό και νούς!Μάντης σοφός αυτά είναι.

Δύστυχοι Τρώες ,κι εσείς Αχαιοί, για μένα σκοτωνόσαστε πλάι εκεί στις όχθες του

Σκαμάντρου,θαρρώντας πώς ο ο Πάρρης κρατούσε την Ελένη, αυτό ήταν ΠΛΑΝΗ,της Ηρας σχέδιο πονηρό.

Εγώ τώρα, αφού έμεινα όσα χρόνια ήταν ανάγκη κι έφερα σ' άκρη τη θεική βουλή, στόν ουρανό γυρίζω, τον πατέρα μου,κι η δόλια του Τυνδάρεου θυγατέρα πήρε όνομα κακό, χωρίς να φταίει.

ΟΧΙ' οι θεοί μας είχανε γελάσει'

κρατούσαμε στα χέρια μιά νεφέλη.

Κι αυτή που αντίς για σε είχε πάει στην Τροία;

Σκόρπισε στόν αιθέρα' σύνεφο ήταν

Τραγωδία του Ευρυπίδη Ελένη.

Μετάφραση Θρασύβουλου Σταύρου.





Πηγή