Η λύση για τη σημερινή κρίση είναι: να δημιουργηθεί ένα τείχος προστασίας γύρω από κράτη όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, να υπάρξει ανακεφαλαιοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, και να επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει συντεταγμένα.
Στις ταινίες τρόμου, όταν δεις κάποιον να μπαίνει νύχτα στο δάσος, ξέρεις πως κάτι κακό θα συμβεί.
Στον χώρο της οικονομίας, κάτι ανάλογο συμβαίνει όταν ακούς τραπεζίτες να λένε ότι οι τράπεζές τους πάνε καλά.
Αυτό λένε εδώ και εβδομάδες οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες, την ίδια ώρα που ή έκθεση των τραπεζών τους στα κρατικά χρέη είναι τόση που πνίγει την πρόσβασή τους σε χρηματοδότηση.
Τα χρήματα που βρίσκονται στάσιμα στην ΕΚΤ έχουν σπάσει ρεκόρ 15μηνου, αφού καμία τράπεζα δεν δανείζει σε άλλη.
Και η μεταδοτικότητα έχει αγγίξει πλέον και την Αμερική. Ο δείκτης S&P500 έκανε βουτιά 20% από τον περασμένο Απρίλιο.
Εκτός από την ευρωπαϊκή κρίση, οι τράπεζες της Δύσης αντιμετωπίζουν και άλλους κινδύνους, όπως είναι η αναιμική ανάπτυξη, η τεράστια νέα νομοθεσία, και οι πάμπολλες δικαστικές διαμάχες σε σχέση με την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων.
Το κακοσχεδιασμένο νομοσχέδιο του αμερικανικού κογκρέσου, προκειμένου να τιμωρηθεί η Κίνα για χειραγώγηση του νομίσματός της, είναι άλλη μια ένδειξη του ότι οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα περήφανες για την οικονομική τους πολιτική.
Ο βασικός φόβος όμως, συνεχίζει να αφορά στην ευρωζώνη. Μια σειρά από χρεοκοπίες θα προκαλούσε γενικό χάος, με απώλειες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν κρατικά ομόλογα, και στη συνέχεια θα απειλούσε και όλους όσους έχουν ανοίγματα στις εν λόγω τράπεζες.
Μέχρι πρόσφατα, η προοπτική επανάληψης του φαινομένου Lehman Bros. έμοιαζε μακρινή. Η αποτυχία όμως των ηγετών της ΕΕ, αναδεικνύει και πάλι τις ομοιότητες του σήμερα με το 2008. Οι κυβερνήσεις επεμβαίνουν για να σώσουν τις τράπεζες. Η Γαλλία και το Βέλγιο δεσμεύτηκαν να εγγυηθούν τα χρέη της Dexia, που διασώθηκε πριν από 3 χρόνια, αλλά που δεν άντεξε εξαιτίας των κρατικών χρεών που διέθετε.
Το 2011 θα είναι ένα άλλο 2008; Σε έναν λογικό κόσμο, όχι. Οι πολιτικοί αποκλείεται να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος, και να αφήσουν μια μεγάλη τράπεζα να καταρρεύσει. Εξάλλου, το κρατικό χρέος, που αποτελεί το κύριο σημερινό πρόβλημα, μπορεί να αποτιμηθεί πολύ πιο εύκολα απ ότι τα ασφαλισμένα subprime mortgages που προκάλεσαν τη κρίση του 2008.
Η λύση για τη σημερινή κρίση είναι: να δημιουργηθεί ένα τείχος προστασίας γύρω από κράτη όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, να υπάρξει ανακεφαλαιοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, και να επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει συντεταγμένα.
Το πρόβλημα είναι ότι για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το κάνουν οι Ευρωπαίοι. Εδώ και 18 μήνες όμως, οι ηγέτες της ΕΕ χαρακτηρίζονται από ανικανότητα. Την τελευταία εβδομάδα μάλιστα, άλλοι μιλούσαν για την ανάγκη γενναίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ενώ άλλοι απέκλειαν την χρεοκοπία. Το αποτέλεσμα αυτών των αμφιταλαντεύσεων είναι ότι χειρότερο: Αβεβαιότητα για τις τράπεζες που διαθέτουν ελληνικό χρέος, και περισσότερη άσκοπη λιτότητα για την ήδη καταταλαιπωρημένη ελληνική οικονομία.
Χρειάζεται επίσης επειγόντως ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ευρωζώνης. Οι φήμες και μόνο για κάτι τέτοιο, τόνωσαν τις αγορές την 4/10.
Θα ήταν πολύ καλύτερα αν πριν 3 χρόνια, οι τράπεζες ενισχύονταν όσον αφορά στην ρευστότητά τους, και αν δημιουργούνταν μηχανισμοί που θα έριχναν τις μελλοντικές απώλειες στους πιστωτές και όχι στους φορολογούμενους. Και να μη ξεχνάμε και τα περίφημα stress tests των τραπεζών, που ακόμη και η Dexia πέρασε με επιτυχία. Όμως τώρα, αυτό που χρειάζεται είναι η αποτροπή μιας συστημικής κατάρρευσης, και όχι η επιτάχυνσή της για λόγους αρχής.
Η ανακεφαλαιοποίηση δεν θα πρέπει να γίνει από το κάθε κράτος ξεχωριστά. Μπορεί η Γαλλία και το Βέλγιο να έχουν την δυνατότητα να στηρίξουν την Dexia, αλλά το να στηριχτεί ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, ξεπερνά τις δυνατότητες πολλών κρατών.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξει άμεση χρηματοδότηση των τραπεζών από πλευράς του νέου μηχανισμού EFSF. Οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να τεθούν σε άμεση ετοιμότητα. Αυτό σημαίνει απεριόριστη προσφορά ρευστότητας, τουλάχιστον για δυο χρόνια, από πλευράς ΕΚΤ.
Βέβαια, καμία ανακεφαλαιοποίηση δεν θα είναι αρκετή αν υπάρξουν χρεοκοπίες κρατών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα πράγματα αγριεύουν.
Η παρούσα κρίση είναι η χειρότερη από την εποχή του Β` Π.Π, όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο απερχόμενος Jean-Claude Trichet. Η ΕΚΤ όμως φέρεται διστακτικά. Δεν θέλει να αγοράσει κρατικά ομόλογα, και ούτε μοιάζει διατεθειμένη να θέλει να δανείσει το EFSF. Έτσι, οι πολιτικοί σκέφτονται να ενισχύσουν τον μηχανισμό, χωρίς την βοήθεια της ΕΚΤ.
Το 2008, οι κυβερνήσεις αποτελούσαν αξιόπιστες εγγυήτριες των τραπεζών, και όπως η αμερικανική Federal Reserve, έκαναν τα πάντα για να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη. Σήμερα, το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις, ενώ η ΕΚΤ δείχνει απρόθυμη να βοηθήσει. Εξ ου και το σκηνικό τρόμου.
antinews
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.