«Αναμετρήθηκα με τον θάνατο»

Είναι παράξενο, αλλά μαζί της έχεις την αίσθηση σαν να παραβιάζεις διαρκώς κλειστές πόρτες, σαν να ανοίγεις μικρές μπάμπουσκες γεμάτες λέξεις...

«Κρίση», «ψύχραιμη δημοσιογραφία», «ειλικρίνεια», «γενναιότητα» – πρώτη μπάμπουσκα. Παραμέσα «φόβος» «έλεγχος», «ισορροπία», «φιλία» «αγάπη», «ζωή», «θάνατος», «μοναχικότητα». Κι άλλη «γενναιότητα». Κι άλλες λέξεις, κι άλλες κούκλες. Στην τελευταία, υπήρχε μόνο ένα εισιτήριο, ο κόσμος, ο αέρας της ελευθερίας. Η αληθινή Μαρία Χούκλη σε μία πραγματικά απολαυστική συνέντευξη.

Πέρυσι που πήγατε στον Αntenna ήσασταν τόσο σίγουρη όσο δείχνατε, πως κάνετε το σωστό βήμα;
Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα και το ζύγισα πάρα πολύ καλά, αλλά δεν μπορούσα να μείνω. Επρεπε να φύγω. Στον Antenna ξεκίνησα επιφυλακτικά. Βεβαίως ήταν μεγάλο «κράτημα» για μένα, το ότι η πρόταση προερχόταν από τον Στρατή Λιαρέλλη. Μου έδωσε ασφάλεια, με έπεισε πως ό,τι έλεγε το εννοούσε και πως θα «έβαζε πλάτη» για να γίνει αυτή η μετάβαση όσο το δυνατόν πιο ομαλά και ανώδυνα. Αλλά ναι, ήταν δύσκολο. Οσο δύσκολο μου ήταν να πάω από το MEGA στην ΕΡΤ άλλο τόσο δύσκολο ήταν να περάσω και από την ΕΡΤ στον Antenna.

Όταν ακούτε πως άλλοι συνάδελφοί σας – όπως π.χ. ακούστηκε πρόσφατα για τον Νίκο Χατζηνικολάου - κάνουν επαφές με τον Antenna, για το δελτίο, αισθάνεστε ανήσυχη; Προσβεβλημένη;
Όχι, καθόλου. Με τα χρόνια, ξέρω πια πως όλα αυτά γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Είναι μες στο παιχνίδι. Προσωπικά, αυτού του είδους την παραφιλολογία – πέραν του ότι τη θεωρώ ανόητη – φροντίζω να την ξεκαθαρίζω γρήγορα. Απλώς ρωτάω το κανάλι μου αν όντως συμβαίνει κάτι. Το «όχι» που μου λένε, μου αρκεί.

Από φοβίες; Σας σκιάζει πάντα εκείνη η μεγάλη, του θανάτου; Η την επεξεργαστήκατε πια;
Όχι, όχι ακόμα. Είμαστε βλέπεις έτσι φτιαγμένοι οι άνθρωποι, ώστε κι αυτός ακόμα ο μεγάλος φόβος με τα χρόνια να ξεχνιέται, να καταχωνιάζεται κάπου. Εντάξει, κάθε φορά που είναι να κάνω το ετήσιο check up μου αναστατώνομαι, μετά όμως ησυχάζω πάλι. Κυρίως υπάρχει ο φόβος της φθοράς, της αναπόδραστης αλλαγής – το να μην σου συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο. Όλα τα άλλα, νομίζω πως μπορώ πια να τα «κουλαντρίσω».

Το ότι ήρθατε τόσο κοντά στο θάνατο, άλλαξε τη ζωή σας ;
Ναι πολύ, πολύ. Όταν αναμετράσαι με αυτό, η ιδέα του ότι μπορεί να μην υπάρχω από την μια μέρα στην άλλη ποτίζει αλλιώς ό,τι σου συμβαίνει. Και δεν το λέω θεωρητικά αυτό, το ζω – είναι φορές που κολυμπάω και λέω «Θεέ μου τι ευτυχία! Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου». Νιώθω ευγνωμοσύνη όταν μυρίζω ένα λουλούδι ή διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο ή γελάω με τους φίλους μου, λέω «να, αυτή η στιγμή, τώρα, αυτό, είναι ευτυχία».

newpost