Νασαι καλά φωτεινό αγόρι του τρένου.
Κάθεται δίπλα μου στο τρένο. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως παρά το ότι είναι ολόκληρος άντρας, έχει καρδιά μικρού παιδιού.
Και μυαλό μικρού παιδιού.
Είναι από εκείνα τα πλάσματα, τα φωτεινά, που η φύση, η τύχη ή ότι άλλο τέλος πάντων καθορίζει αυτό που είμαστε, τους αρνήθηκε να μεγαλώσουν.
Χτυπά τα χέρια με ενθουσιασμό, τα κινεί ρυθμικά στον ήχο κάποιας δικής του μουσικής και χαμογελάει.
Πλατιά χαμογελάει.
Όταν καταλαβαίνει ότι είναι ώρα να κατέβει, αρχίζει να γαργαλάει την κοπέλα που κάθεται απέναντί του, την κοπέλα που τον συνοδεύει. Είναι ένα κορίτσι στην ηλικία του. Ένα κορίτσι που όμοια με αυτόν, χαμογελά ολοένα.
Φίλη; Αδερφή; Δεν έμαθα ποτέ. Κι όχι ότι έχει και σημασία.
Μόνο αυτή η αύρα θα μου μείνει. Η αύρα τους μαζί.
Τη γαργαλούσε με όλη του την παιδική τρυφερότητα. Κι εκείνη, αντί να δυσανασχετήσει, να θυμώσει, να τον αποπάρει, ξεκαρδιζόταν. Μαζί με αυτήν κι εκείνος. Γελούσε δυνατά, καθαρά, ευλογημένα.
Σηκώθηκαν κι έφυγαν μαζί. Και καθώς απομακρύνονταν από τον σταθμό εκείνος της χάιδευε την πλάτη.
Κάντε το εικόνα κι ας μην είδατε ποτέ τα πρόσωπά τους. Μπορείτε.
Τούτη η γραφή δεν έχει συγκεκριμένο θέμα, μην το ψάχνετε ανάμεσα στις λέξεις.
Μια εικόνα μοιράζομαι μαζί σας. Μια αύρα.
Καλοσύνης κι αγάπης κι έννοιας. Που έγινα μάρτυρας, που τη ζήλεψα.
Δύσκολο θα πει κανείς να ζεις με ένα “φωτεινό” παιδί. Θέλει δύναμη, θέλει κουράγιο. Άλλοι θα πουν ότι θέλει γνώσεις κι εμπειρία.
Ίσως.
Εμένα πάντως, αυτό το κορίτσι σήμερα, το ούτε είκοσι χρόνων, μου έδειξε ότι μόνο αγάπη χρειάζεται.
Κατανόηση κι έννοια. Αγάπη ανυπόκριτη που ξέρει να αντέχει, να ανέχεται, να υπομένει, να επιμένει, να κατανοεί.
Τούτο το κορίτσι δε γύρισε απηυδισμένο τα μάτια στον ουρανό, δεν αναθεμάτισε καμία τύχη, δεν αποπήρε καμία αδυναμία.
Μόνο αποδέχτηκε τη διαφορετικότητα. Την έβαλε στη ζωή της δίχως όρους και προχωρά με αυτήν.
Με χαμόγελο, με γεμάτη καρδιά, με αρματωμένη ψυχή.
Τη χάρηκα. Τους χάρηκα. Τους καμάρωσα που στην αγάπη τους, όποια ταμπέλα κι αν αυτή κουβαλάει, δεν έβαλαν όρια.
Εκείνη δε φοβήθηκε το “φως" του κι εκείνος… Τι να πω για εκείνον;
Νασαι καλά φωτεινό αγόρι του τρένου.
Να είσαι καλά χαμογελαστό κορίτσι του τρένου.
Να αγαπιέστε, να στηρίζεστε, να ζείτε μαζί.
Και να σας βλέπουμε εμείς, εμείς που πάντα όλο και κάτι θα βλέπουμε και θα φοβόμαστε, και να σας καμαρώνουμε.
Γιατί το αξίζετε…
Και μυαλό μικρού παιδιού.
Είναι από εκείνα τα πλάσματα, τα φωτεινά, που η φύση, η τύχη ή ότι άλλο τέλος πάντων καθορίζει αυτό που είμαστε, τους αρνήθηκε να μεγαλώσουν.
Χτυπά τα χέρια με ενθουσιασμό, τα κινεί ρυθμικά στον ήχο κάποιας δικής του μουσικής και χαμογελάει.
Πλατιά χαμογελάει.
Όταν καταλαβαίνει ότι είναι ώρα να κατέβει, αρχίζει να γαργαλάει την κοπέλα που κάθεται απέναντί του, την κοπέλα που τον συνοδεύει. Είναι ένα κορίτσι στην ηλικία του. Ένα κορίτσι που όμοια με αυτόν, χαμογελά ολοένα.
Φίλη; Αδερφή; Δεν έμαθα ποτέ. Κι όχι ότι έχει και σημασία.
Μόνο αυτή η αύρα θα μου μείνει. Η αύρα τους μαζί.
Τη γαργαλούσε με όλη του την παιδική τρυφερότητα. Κι εκείνη, αντί να δυσανασχετήσει, να θυμώσει, να τον αποπάρει, ξεκαρδιζόταν. Μαζί με αυτήν κι εκείνος. Γελούσε δυνατά, καθαρά, ευλογημένα.
Σηκώθηκαν κι έφυγαν μαζί. Και καθώς απομακρύνονταν από τον σταθμό εκείνος της χάιδευε την πλάτη.
Κάντε το εικόνα κι ας μην είδατε ποτέ τα πρόσωπά τους. Μπορείτε.
Τούτη η γραφή δεν έχει συγκεκριμένο θέμα, μην το ψάχνετε ανάμεσα στις λέξεις.
Μια εικόνα μοιράζομαι μαζί σας. Μια αύρα.
Καλοσύνης κι αγάπης κι έννοιας. Που έγινα μάρτυρας, που τη ζήλεψα.
Δύσκολο θα πει κανείς να ζεις με ένα “φωτεινό” παιδί. Θέλει δύναμη, θέλει κουράγιο. Άλλοι θα πουν ότι θέλει γνώσεις κι εμπειρία.
Ίσως.
Εμένα πάντως, αυτό το κορίτσι σήμερα, το ούτε είκοσι χρόνων, μου έδειξε ότι μόνο αγάπη χρειάζεται.
Κατανόηση κι έννοια. Αγάπη ανυπόκριτη που ξέρει να αντέχει, να ανέχεται, να υπομένει, να επιμένει, να κατανοεί.
Τούτο το κορίτσι δε γύρισε απηυδισμένο τα μάτια στον ουρανό, δεν αναθεμάτισε καμία τύχη, δεν αποπήρε καμία αδυναμία.
Μόνο αποδέχτηκε τη διαφορετικότητα. Την έβαλε στη ζωή της δίχως όρους και προχωρά με αυτήν.
Με χαμόγελο, με γεμάτη καρδιά, με αρματωμένη ψυχή.
Τη χάρηκα. Τους χάρηκα. Τους καμάρωσα που στην αγάπη τους, όποια ταμπέλα κι αν αυτή κουβαλάει, δεν έβαλαν όρια.
Εκείνη δε φοβήθηκε το “φως" του κι εκείνος… Τι να πω για εκείνον;
Νασαι καλά φωτεινό αγόρι του τρένου.
Να είσαι καλά χαμογελαστό κορίτσι του τρένου.
Να αγαπιέστε, να στηρίζεστε, να ζείτε μαζί.
Και να σας βλέπουμε εμείς, εμείς που πάντα όλο και κάτι θα βλέπουμε και θα φοβόμαστε, και να σας καμαρώνουμε.
Γιατί το αξίζετε…
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.