Θέλω να γυρίσω στα παλιά

0

σαν παιδί κι εγώ πρόλαβα τις ελευθερίες μου.

Το τελευταίο διάστημα, κυκλοφορούν διάφορες δημοσιεύσεις και αναρτήσεις που μιλούν για τη διαφορά που υπάρχει στη σημερινή νεολαία με την τότε, το χάσμα γενεών και το πόσο αγεφύρωτο είναι καθώς και για τον τρόπο διασκέδασης.

Ομολογουμένως, έχουν καταντήσει κάπως εριστικά όλα αυτά τα post καθώς κράζουν τα σημερινά παιδιά επειδή έτυχε να έχουν περισσότερες ανέσεις κι επειδή βρίσκονται στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και των μέσων που προσφέρονται για τη διασκέδασή τους.

Δεν είναι λάθος που έτσι έμαθαν από τα σπίτια τους να λειτουργούν, ούτε που ακόμα και στο εκπαιδευτικό τους περιβάλλον καλούνται να κρατούν σημειώσεις μέσω τάμπλετ και ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η αλήθεια είναι πως η άνθιση της τεχνολογίας μας έχει ωφελήσει σε πολλούς τομείς. Σε ιατρικά θέματα σίγουρα, μα και σε πολλούς ακόμα. Παρ’ όλα αυτά, έχει καθηλώσει ένα μεγάλο ποσοστό των νέων μπροστά από μία οθόνη.

Δε θεωρώ κακό να μπορείς να διασκεδάζεις με διαδικτυακά παιχνίδια, με κονσόλες και τα σχετικά. Μου φαίνεται όμως ανόητο να υπάρχουν παιδάκια δημοτικού που κλειδώνονται στα σπίτια τους και παίζουν ποδόσφαιρο με τους φίλους τους σε ηλεκτρονική μορφή χρησιμοποιώντας ενδοεπικοινωνία μέσω διαφόρων τρόπων ενώ μπορούν να βγουν και να παίξουν σε κάποια αλάνα.

Μπορεί να μην ανήκω στη γενιά της μητέρας μου ή της γιαγιάς μου που έζησαν ανέμελα παιδικά χρόνια, μα σίγουρα σαν παιδί κι εγώ πρόλαβα τις ελευθερίες μου.

Θυμάμαι που μαζευόμασταν απ’ όλες τις γύρω γειτονιές και παίζαμε κρυφτό και μήλα. Που τρέχαμε να πούμε «φτου ξελευτερία» προτού αυτός που «τα φυλούσε» έφτανε πρώτος. Θυμάμαι που κανείς δεν ήθελε να γίνεται το κορόιδο και να του βγάζουν παρατσούκλια.

Θυμάμαι πως οι γονείς μας δεν είχαν τον φόβο να μας αφήσουν να τρέξουμε στον δρόμο, να παίξουμε και να γυρίσουμε με λασπωμένα ρούχα και ματωμένα γόνατα. Γιατί αν δεν έχεις γυρίσει σπίτι με μελανιές και γδαρσίματα από την πλατεία ή την αντίστοιχη αλάνα, σίγουρα δεν έχεις ευχαριστηθεί παιχνίδι στα παιδικά σου χρόνια.

Μετά το σχολείο διαβάζαμε βιαστικά τα μαθήματά μας για να μας επιτρέψουν να βγούμε με τους φίλους μας και να διασκεδάσουμε. Τώρα, τα παιδιά αμπαρώνονται στα σπίτια τους και μετά το διάβασμα αποχαυνώνονται μπροστά στην τηλεόραση ή παίζουν με τα ηλεκτρονικά.

Δεν είναι κακό να το κάνουν κι αυτό, μα έχουν χρόνια μπροστά τους ν’ ανακαλύψουν τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, δε χρειάζεται να σπαταλούν τα ομορφότερα απογεύματα της ωραιότερης ηλικίας με τέτοιον τρόπο.

Όλα βέβαια είναι θέμα ανατροφής κι εκπαίδευσης. Κανένα παιδί δε γεννήθηκε με την επιθυμία να του αγοράσουν τάμπλετ από τα γεννοφάσκια του. Ό,τι δει ένα παιδάκι, αυτό θα ζηλέψει κι αυτό θα ζητήσει.

Το θέμα είναι πως πρέπει και οι γονείς να λάβουν θέση και να χειριστούν την κατάσταση αναλόγως. Να μη φοβίζουν τα παιδιά τους με τα όσα συμβαίνουν και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν απ’ το σπίτι.

Ο κόσμος πάντα ήταν κακός και πάντα θα είναι. Ανέκαθεν υπήρχε εγκληματικότητα και βία αλλά κανείς δεν απαγόρευε στο παιδί του να βγει, να τρέξει και να παίξει ανέμελο. Ίσα-ίσα που τώρα υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωση για τους κινδύνους, τρόποι προφύλαξης και προστασίας.

Ίσως όμως αυτό είναι που μας τρομάζει περισσότερο τελικά. Ότι τότε ζούσαμε στην άγνοια και τώρα που γνωρίζουμε, φοβόμαστε. Αντί λοιπόν να ενημερώνουμε τα παιδιά και να τα συνοδεύουμε σε κάποια πλατεία, προτιμούμε να τα «προστατεύουμε» με το να τους αγοράζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια και να τα κρατάμε «ασφαλή» στο σπίτι μας.
Γιατί, πού να τρέχεις μωρέ τώρα στα πάρκα και τις αλάνες.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα τα πάτε σε κάποιον παιδότοπο να κλειστούν πάλι σ’ ένα τσιμεντένιο δωμάτιο και να διασκεδάσουν με φουσκωτές τσουλήθρες και ψεύτικο, υποτιθέμενο γρασίδι.

Εμένα μου λείπουν οι στιγμές που έψαχνα να βρω την καλύτερη κρυψώνα για να μη με βρει κανείς. Οι στιγμές που σκαρφαλώναμε στα δέντρα για να κόψουμε κορόμηλα και οι χαζομάρες που χτυπούσαμε τα κουδούνια των ξένων σπιτιών και τρέχαμε. Δεν ήταν καθόλου ευγενικό, όχι, αλλά περνούσαμε ωραία.

Δε βλέπω κανένα παιδί να τρέχει πλέον στη γειτονιά, ούτε να παίζει μπάλα, ούτε να γυρίζει σπίτι του και η μαμά του να φωνάζει που γέμισε χώματα το λευκό φανελάκι. Και, ξέρετε, είναι άσχημο.

Έχω φανταστεί αυτή τη γειτονιά γεμάτη μικροσκοπικά πλασματάκια που θα παίζουν και θα κάνουν φασαρία κι εγώ, ως η παράξενη γειτόνισσα πια, να βγαίνω και να τους λέω να κάνουν ησυχία γιατί θέλω να κοιμηθώ το μεσημέρι.

Έχω σκεφτεί πως το παγκάκι που έδωσα το πρώτο μου φιλί, θα γίνει το στέκι για τα μυστικά ραντεβού κι άλλων εφήβων και θα γεμίσει χαρακιές από καινούργια αρχικά ονομάτων, καρδούλες και ημερομηνίες.

Θέλω απλά με το πέρασμα των χρόνων να βλέπω τη γειτονιά μου «ν’ανθίζει». Να γεμίζει παιδικές φωνές, τσιρίδες, χαρές και κλάματα. Όχι να χάνεται κάθε ίχνος παιδικής αθωότητας μέρα με τη μέρα.

Σε μια σάπια κοινωνία που ζούμε, αφήστε τουλάχιστον τα παιδιά να σπείρουν απλόχερα την αθωότητα και το γέλιο τους στις γειτονιές σας. Μην προσπαθείτε να τα προστατέψετε με λάθος τρόπους με αποτέλεσμα να χάνουν τα ζωηρότερά τους χρόνια. Γιατί τότε θα γίνουν μουχλιασμένοι ενήλικες, σφηνωμένοι στη ρουτίνα τους που δε θα χουν τίποτα ανέμελο να θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια.

Δε θα έχουν τίποτα να νοσταλγούν, όπως κάνουμε εμείς.

ilov
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top