Να είσαι άνθρωπος από επιλογή και όχι από ανάγκη.
Να είσαι άνθρωπος, ρε. Σήμερα. Όχι από αύριο, όχι. Και αν δεν ήσουν από χθες, δεν πειράζει. Φρόντισε να είσαι από τώρα. Ο κόσμος σε χρειάζεται τώρα!
Ο κόσμος! Φαντάζει τόσο αόριστος και ταυτόχρονα τόσο συγκεκριμένος πια.
Ο κόσμος! Αυτός εκεί έξω από την πόρτα σου, σε έχει ανάγκη. Τώρα που όλα ανατρέπονται. Που όλα από δεδομένα έγιναν ζητούμενα. Τώρα που τρέμει στην σκέψη του αύριο. Τώρα που φοβάται να “αναμετρηθεί” με τον εαυτό του. Τώρα που του είπαν πως για να νικήσει αυτόν τον πόλεμο θα πρέπει να απομονωθεί.
Και προσπάθησε. Ακόμα προσπαθεί. Όμως ένας νέος πόλεμος ξεκίνησε μέσα του. Πόλεμος με μόνα όπλα τις αντοχές και την αυτογνωσία του. Και ο φόβος τον έχει παραλύσει.
Αυτή η πάλη του ξυπνάει ανάγκες. Έχει ανάγκη από ασφάλεια. Από την ασφάλεια του μαζί! Έχει ανάγκη από τη ζεστασιά σου, τώρα που δεν μπορεί να σε νιώσει. Έχει ανάγκη από το χαμόγελο σου για να σκεφτεί πως δεν έχουν χαθεί όλα τελικά. Έχει ανάγκη από το βλέμμα σου για να δει πως δεν είναι μόνος. Έχει ανάγκη από τον ήχο της φωνής σου για να ηρεμήσει.
Ο καθένας ζει τη ζωή του. Ο κάθε ένας από μας, όταν επιστρέφει σπίτι του και κλείνει την πόρτα πίσω του, κλείνει και τον κόσμο έξω από τη ζωή του. Και δεν ξέρεις τι αντικρύζει ο καθένας εκεί μέσα. Μπορεί να φαντάζεσαι ναι, όμως σε καμία περίπτωση δεν ξέρεις. Και μπορεί να ζει όμορφα, μπορεί όμως και να παλεύει με δαίμονες.
Και επειδή δεν ξέρεις το “εκεί μέσα” του καθενός φρόντισε τουλάχιστον να κάνεις όσο γίνεται πιο όμορφο το “έξω” του. Φρόντισε να σκοτώσεις όσο περισσότερους “δαίμονες” υπάρχουν εκεί έξω.
Μην ξεχνάς πως ζούμε στην εποχή που κλονίζεται η ανθρωπιά μας. Κάθε μέρα μας ζητούν τόσα πολλά. Κάθε μέρα επιβάλλουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε και κάτι ακόμα. Εξελισσόμαστε. Προσαρμοζόμαστε. Αλλάζουμε.
Κανείς μας δε μένει στάσιμος. Όμως, κανένας δε μας θυμίζει να παραμείνουμε άνθρωποι. Και ξέρεις; Για να λεγόμαστε “άνθρωποι” θα πρέπει και να είμαστε όχι απλά να φαινόμαστε.
Να είσαι άνθρωπος για σένα. Να είσαι άνθρωπος για την ομορφιά του. Να είσαι άνθρωπος από επιλογή και όχι από ανάγκη. Να είσαι άνθρωπος πρώτα για σένα και μετά για τους άλλους.
Ίσως η ανθρωπιά να είναι το μόνο που μας έμεινε πια…
Ο κόσμος! Φαντάζει τόσο αόριστος και ταυτόχρονα τόσο συγκεκριμένος πια.
Ο κόσμος! Αυτός εκεί έξω από την πόρτα σου, σε έχει ανάγκη. Τώρα που όλα ανατρέπονται. Που όλα από δεδομένα έγιναν ζητούμενα. Τώρα που τρέμει στην σκέψη του αύριο. Τώρα που φοβάται να “αναμετρηθεί” με τον εαυτό του. Τώρα που του είπαν πως για να νικήσει αυτόν τον πόλεμο θα πρέπει να απομονωθεί.
Και προσπάθησε. Ακόμα προσπαθεί. Όμως ένας νέος πόλεμος ξεκίνησε μέσα του. Πόλεμος με μόνα όπλα τις αντοχές και την αυτογνωσία του. Και ο φόβος τον έχει παραλύσει.
Αυτή η πάλη του ξυπνάει ανάγκες. Έχει ανάγκη από ασφάλεια. Από την ασφάλεια του μαζί! Έχει ανάγκη από τη ζεστασιά σου, τώρα που δεν μπορεί να σε νιώσει. Έχει ανάγκη από το χαμόγελο σου για να σκεφτεί πως δεν έχουν χαθεί όλα τελικά. Έχει ανάγκη από το βλέμμα σου για να δει πως δεν είναι μόνος. Έχει ανάγκη από τον ήχο της φωνής σου για να ηρεμήσει.
Ο καθένας ζει τη ζωή του. Ο κάθε ένας από μας, όταν επιστρέφει σπίτι του και κλείνει την πόρτα πίσω του, κλείνει και τον κόσμο έξω από τη ζωή του. Και δεν ξέρεις τι αντικρύζει ο καθένας εκεί μέσα. Μπορεί να φαντάζεσαι ναι, όμως σε καμία περίπτωση δεν ξέρεις. Και μπορεί να ζει όμορφα, μπορεί όμως και να παλεύει με δαίμονες.
Και επειδή δεν ξέρεις το “εκεί μέσα” του καθενός φρόντισε τουλάχιστον να κάνεις όσο γίνεται πιο όμορφο το “έξω” του. Φρόντισε να σκοτώσεις όσο περισσότερους “δαίμονες” υπάρχουν εκεί έξω.
Μην ξεχνάς πως ζούμε στην εποχή που κλονίζεται η ανθρωπιά μας. Κάθε μέρα μας ζητούν τόσα πολλά. Κάθε μέρα επιβάλλουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε και κάτι ακόμα. Εξελισσόμαστε. Προσαρμοζόμαστε. Αλλάζουμε.
Κανείς μας δε μένει στάσιμος. Όμως, κανένας δε μας θυμίζει να παραμείνουμε άνθρωποι. Και ξέρεις; Για να λεγόμαστε “άνθρωποι” θα πρέπει και να είμαστε όχι απλά να φαινόμαστε.
Να είσαι άνθρωπος για σένα. Να είσαι άνθρωπος για την ομορφιά του. Να είσαι άνθρωπος από επιλογή και όχι από ανάγκη. Να είσαι άνθρωπος πρώτα για σένα και μετά για τους άλλους.
Ίσως η ανθρωπιά να είναι το μόνο που μας έμεινε πια…
Γράφει η Θω
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.